Πώς τα ΚΕΚ… ενσωματώνουν την τεχνογνωσία της εργασιακής επισφάλειας
Πολλά μπορεί κανείς να πει και θα έχει απόλυτο δίκιο για την νέα «μόδα», εξ Ευρωπαϊκής Ενώσεως εισαγόμενη, των προγραμμάτων «εισόδου στην αγορά εργασίας», γνωστά ως επιταγές-voucher. Όπως ότι χρησιμοποιούνται ως μηχανισμός ιδιωτικοποίησης του προβλήματος της ανεργίας και μετατροπής του από ένα μείζον κοινωνικό και πολιτικό πρόβλημα σε ένα πρόβλημα διαχείρισης των επιδοτήσεων στην επικράτεια της αγοράς, μέχρι απλά ότι… δεν αποδίδουν, μια και αντί να μειώνουν την ανεργία, ουσιαστικά αποτελούν δώρο προς εταιρίες ώστε να απασχολούν εργαζόμενους για λίγο διάστημα, με ευέλικτες εργασιακές σχέσεις.
Κέντρο στη διαδικασία των «επιταγών» αποτελούν τα διάφορα ΚΕΚ, οι πάροχοι κατάρτισης. Που όποτε βγαίνει ένα σχετικό πρόγραμμα διαγκωνίζονται για να βρουν τους πελάτες «ωφελούμενους» ανέργους. Τα ΚΕΚ όμως αναδεικνύονται και σε κέντρα… άλλου τύπου. Κέντρα είσπραξης της μερίδας του λέοντος από την επιταγή που θα πάρει ο άνεργος για να καταρτιστεί. Είναι χαρακτηριστικό ότι η πρόσκληση «Επιταγή κατάρτισης ανέργων σε τομείς οικονομικής δραστηριότητας με υποχρεωτική εγγυημένη απασχόληση», ύψους 112.000.000 ευρώ που προκηρύχθηκε τον Αύγουστο 2014 με αναφορά σε «16.620 θέσεις εργασίας», αποδίδει περίπου 25.600.000 ευρώ στους ανέργους (κι αυτά, όποτε τα πάρουν) και τα υπόλοιπα στα ΚΕΚ.
Με τόση τεχνογνωσία που αποκτούν, όχι στην κατάρτιση ανέργων αλλά στην εμπέδωση της εργασιακής επισφάλειας, μερικά (;) ΚΕΚ μπαίνουν στον… πειρασμό να ενσωματώσουν την ευελιξία στο εσωτερικό τους. Έτσι, ενώ το χρήμα των προγραμμάτων ρέει άφθονο στους πραγματικούς ωφελούμενους (ΚΕΚ), αυτοί προσπαθούν να προσγειώσουν το κόστος τους κάπου κοντά στο… μηδέν. Και ο πιο πρόσφορος τρόπος για να το κάνουν αυτό είναι να χρησιμοποιούν όλο το οπλοστάσιο που τους παρέχει το (αντ)εργατικό δίκαιο.
Μαρτυρία
Πώς είναι άραγε να δουλεύεις μέσα σε αυτό το θερμοκήπιο των νέων εργασιακών σχέσεων που καταρτίζει ανέργους για να τους ανοίξει διάπλατα τους ορίζοντες της επισφάλειας; Ο Δρόμος μίλησε με εργαζόμενο σε μεγάλο ΚΕΚ. Για ευνόητους λόγους θα διατηρηθεί η ανωνυμία.
«Προσλήφθηκα στη συγκεκριμένη εταιρία ως μέρος της πρακτικής μου για το πανεπιστήμιο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις εργασιακές μου σχέσεις. Πρακτική βέβαια, τρόπος του λέγειν, μια και έβγαζα πάρα πολλή δουλειά, δουλεύοντας Σαββατοκύριακα και πολλές φορές 10ωρα και παραπάνω. Με στύβανε. Στο τέλος, αφού ήμουν σε νευραλγικό κομμάτι της δουλειάς, η εταιρία πρότεινε να με προσλάβει. Με σύμβαση ενός μήνα, προς έκπληξή μου. Δεν μπορούσα να το καταλάβω ιδιαίτερα, δεν γίνεται να με “δοκιμάζανε”, ήδη είχαν δει αν κάνω καλά τη δουλειά μου. Παίρνω κάτω από 500 ευρώ, ενώ δουλεύω πάρα πολύ. Το κλίμα είναι εταιρικής κουλτούρας, ενώ πουλάμε… αέρα κοπανιστό και ελπίδα στους ανέργους».
Μονόμηνη σύμβαση, εξουθενωτική δουλειά, για λιγότερα από 500 ευρώ. Ιδανική εργασία. Οι προκηρύξεις voucher που δίνουν στα ΚΕΚ εκατομμύρια ευρώ για την κατάρτιση των ανέργων, την τοποθέτησή τους σε επιχείρηση για πρακτική άσκηση και (σε μερικές περιπτώσεις) τη μετατροπή της πρακτικής σε σύμβαση εργασίας, τέτοιες περίπου δουλειές εννοούν ότι βρίσκουν στους καταρτιζόμενους; Όπως τις δουλειές που προσφέρουν τα ΚΕΚ στους υπαλλήλους τους;
Ηλ.Στ.
