1.700 υπάλληλοι απογράφηκαν αλλά το θέμα δεν θα κλείσει εύκολα. Του Χρήστου Πραμαντιώτη
Δεν φαίνεται να λήγει το αδιέξοδο στην Τριτοβάθμια Eκπαίδευση, ακόμη και μετά την ολοκλήρωση της αυτοαπόλυσης, ιδέα που είχε το υπουργείο Παιδείας για να ατομικοποιήσει την ευθύνη των απεργών διοικητικών υπαλλήλων και να τους εκβιάσει να απογραφούν ηλεκτρονικά προκειμένου να φτιάξει τους καταλόγους της διαθεσιμότητας.
Είχε προηγηθεί, βέβαια, ένα κύμα πολιτικής ανυπακοής από την πλευρά των υπαλλήλων των ΑΕΙ, που αρνήθηκαν την αυτόκαρατόμηση, πράγμα που είχε ως συνέπεια να δώσει το υπουργείο Παιδείας δύο σιωπηρές παρατάσεις και να εισαγάγει στη Βουλή τροπολογία η οποία ψηφίστηκε, και με την οποία ποινικοποιήθηκε η… μη απογραφή υπαλλήλου (τίθεται αυτοδίκαια σε αργία).
Συνδικαλιστική χείρα βοηθείας στην κυβέρνηση
Η εξέλιξη αυτή οδήγησε μεγάλο μέρος των διοικητικών υπαλλήλων να απογραφούν, όμως έβαλε το χεράκι της, από όσο φαίνεται, και η συνδικαλιστική τους ηγεσία, μέρος της οποίας με δημόσιες δηλώσεις αλλά κυρίως με… υπόγεια δουλειά έσπρωξε τους απεργούς να μπουν στην ηλεκτρονική πλατφόρμα του υπουργείου Παιδείας και να δηλώσουν τα στοιχεία που ζητούσε το υπουργείο για να τους θέσει σε διαθεσιμότητα.
Οι περίπου 270 υπάλληλοι που άντεξαν, μέχρι το τέλος, στην αφόρητη πίεση υπουργείου, συνδικαλιστών και Mέσων Eνημέρωσης και δεν απογράφηκαν, βρίσκονται τώρα μπροστά στην πιθανότητα να οδηγηθούν σε Πειθαρχικά με το ερώτημα της απόλυσης, αν και οι πληροφορίες που φτάνουν στον Δρόμο δείχνουν ότι η κατάσταση μπορεί να αποδειχτεί πιο… περίπλοκη για την κυβέρνηση. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι διοικητικοί υπάλληλοι του Καποδιστριακού και του ΕΜΠ έχουν αποφασίσει ότι συνεχίζουν την απεργία με στόχο να ακυρωθεί η ΚΥΑ που θέτει σε διαθεσιμότητα 1.349 υπαλλήλους διαλύοντας τα πανεπιστήμια και ακυρώνοντας τη λειτουργία τους. Στο βαθμό που υπάρξουν και άλλες αντίστοιχες αποφάσεις, θα φανεί ότι το θέμα δεν έχει λήξει. Θα πιεστεί επίσης το υπουργείο Παιδείας να δείξει ακόμη περισσότερο το αυταρχικό του πρόσωπο, με την επιστράτευση να παραμένει όπλο του, αλλά και διαρκή πολιτική επιλογή παραδειγματισμού. Αυτό, άλλωστε, θα είναι απόλυτα σύμφωνο με όσα έχουν προηγηθεί στο χώρο της Παιδείας: την προληπτική επιστράτευση των καθηγητών, τους αστυνομικούς και εισαγγελείς στα σχολεία κ.λπ.
Το θέμα όμως παραμένει ανοιχτό και άλλους λόγους, καθώς πολύ σύντομα θα ακολουθήσει το επόμενο κύμα διαθεσιμότητας 12.500 δημοσίων υπαλλήλων, στο οποίο η Τριτοβάθμια Εκπαίδευση θα κληθεί και πάλι να «συνεισφέρει», αυτή τη φορά και με διδακτικό και επιστημονικό προσωπικό. Και αμέσως μετά, όλοι γνωρίζουν ότι θα ακολουθήσει και το νέο κύμα διαθεσιμοτήτων-απολύσεων του 2014. Οι εξελίξεις είναι μπροστά, αφού επίκεινται περαιτέρω συγχωνεύσεις τμημάτων και αυτό είναι κάτι που καθόλου δεν κρύβουν οι σύμβουλοι του υπουργού Παιδείας, αφήνοντας σε όλες τις ενημερώσεις να εννοηθεί ότι «τα Τμήματα δεν είναι διοικητικές μονάδες, βασική μονάδα είναι η Σχολή». Τα Τμήματα των Σχολών, επομένως, θα υποστούν… συγχωνεύσεις και θα χρειάζονται ακόμη λιγότερους διοικητικούς υπαλλήλους, ακόμη λιγότερο διδακτικό και επιστημονικό προσωπικό, ακόμη λιγότερους φοιτητές.
Χαλαρά…
Το κυβερνητικό σχέδιο υποβάθμισης, μαρασμού, διάλυσης και εν τέλει ιδιωτικοποίησης του δημόσιου πανεπιστημίου προχωρά με γρήγορα βήματα. Είναι σχέδιο πολιτικό και η αντιμετώπισή του δεν αφορά μόνο τους εργαζόμενους στα ΑΕΙ-ΤΕΙ. Αφορά και τα κόμματα της αντιπολίτευσης, αφορά πολιτικές οργανώσεις, αφορά και όλη την κοινωνία.
Με αυτή την έννοια, δεν είναι εύκολα κατανοητή η… χαλαρότητα με την οποία αντιμετωπίστηκε από την Αριστερά η απεργία των διοικητικών υπαλλήλων και ο κυβερνητικός αυταρχισμός της υποχρεωτικής και επί ποινή αυτο-απόλυσης απογραφής των υπαλλήλων των πανεπιστημίων – και μάλιστα εν μέσω απεργίας. Η κοινοβουλευτική αντιπαράθεση δεν είναι βεβαίως αρκετή.
Πολύ περισσότερο που αυτή τη στιγμή υπάρχουν περίπου 270 υπάλληλοι οι οποίοι ακολούθησαν, κόντρα στις πολιτικές και συνδικαλιστικές σειρήνες, μέχρι την τελευταία στιγμή τη γραμμή του αγώνα και έχουν τώρα να αντιμετωπίσουν την αυτοδίκαιη αργία και την απόλυση.
Έστειλαν μήνυμα αγώνα και εισπράττουν πειθαρχικά. Είναι προφανές ότι αυτοί, αλλά και όλη η πανεπιστημιακή κοινότητα, δύσκολα μπορούν να περιμένουν πότε θα ξεκινήσει ένας… συνολικός ανένδοτος αγώνας, μετά από τις επτά εβδομάδες αντίστασης που προέβαλαν.
