Του Μιχάλη Σιάχου. Την… τιμητική του έχει τις τελευταίες μέρες ο κ. Κάρολος Παπούλιας. Ιδιαίτερα μετά την παρέλαση του λαού στη Θεσσαλονίκη (και σε όλη τη χώρα), σύσσωμο το σύστημα εξεγέρθηκε εναντίον όσων τόλμησαν να ασεβήσουν, εναντίον όσων, άκουσον άκουσον, έθιξαν το θεσμό και το πρόσωπο του Προέδρου.
Αλήθεια τι συμβολίζει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας (ΠτΔ); Είναι πάνω ή -πολύ περισσότερο- έξω από το πολιτικό σύστημα; Μπορεί να βρίσκεται στο απυρόβλητο και να «αγκαλιάζεται» με περίσσιο σεβασμό από το λαό, όταν ακριβώς αυτό που συμβολίζει καταλύεται συστηματικά με τον πλέον κυνικό τρόπο; Μπορεί να χαίρει τιμών και σεβασμού, όταν η κατάλυση της δημοκρατίας και της εθνικής κυριαρχίας φέρει και τη δική του υπογραφή – όσο τυπικός και αν είναι ο ρόλος του;
Όποιος διαπιστώνει το ξεπούλημα της χώρας, την κοινωνική γενοκτονία, την άσκηση κυβερνητικής πολιτικής υπό διεθνείς επιτροπείες, εάν χαρακτηρίσει συνένοχο, εξαιτίας της μη -έστω και συμβολικής- παρέμβασής του τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, διαπράττει ατόπημα και πολύ περισσότερο ύβρη εναντίον του προσώπου και του θεσμού;
Το Σύνταγμα της Ελλάδας ορίζει στα δύο πρώτα άρθρα του –πολύ πριν τις όντως περιορισμένες αρμοδιότητες του ΠτΔ- ότι «θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία. Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα. Ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας». Πότε μίλησε ο κ. Παπούλιας για την καταφανή παραβίαση (και) των παραπάνω άρθρων;
Πότε δεν υπέγραψε νομοθέτημα που ξεχειλίζει από αντισυνταγματικότητα, υποσχόμενο φτώχεια και εξαθλίωση για το λαό;
Όταν όλες τις προηγούμενες μέρες οι αποικιοκράτες της Ευρώπης κουνάνε απειλητικά και προκλητικά το δάχτυλο στον ελληνικό λαό, απειλώντας τον, τουλάχιστον, με καταστροφή αν δεν συνετιστεί και δεν υπακούσει στις διαταγές τους, γιατί δεν τολμά να πει έστω και μια λέξη ο ρυθμιστής του πολιτεύματος; Οι ευθείες παρεμβάσεις Μέρκελ, Σαρκοζί & Σία δεν αμφισβητούν ευθέως το πολίτευμα και τη λαϊκή κυριαρχία;
Η συγκινησιακή φόρτιση του ΠτΔ, γιατί συνεγείρει περισσότερο από την απόγνωση του λαού; Γιατί είναι αποστομωτική η αποστροφή του κ. Παπούλια ότι 15χρονο παιδί πολεμούσε με τους αντάρτες το φασισμό, ενώ δεν είναι εξίσου αποστομωτική η κραυγή του απλού ανθρώπου που κι εκείνος πολεμώντας και δουλεύοντας απ’ τα 15 του σήμερα δεν μπορεί να ζήσει, δεν μπορεί να ταΐσει τα παιδιά του, δεν μπορεί να πάει στο γιατρό, δεν μπορεί να πληρώσει το ρεύμα του; Γιατί; Ποιος και πώς ορίζει, τελικά, το μέτρο και τους κανόνες, αν όχι το αυτονόητο, το δίκιο και ο κοινός νους;
Μήπως ο καθημερινός άνθρωπος, ο χωρίς φωνή, ακριβώς επειδή τον έμαθαν να σέβεται το θεσμό του ΠτΔ, περίμενε ότι τούτη τη δύσκολη ώρα που τον εξευτελίζουν, που του καταργούν βίαια το δικαίωμα να ζει αξιοπρεπώς, κάτι θα κάνει, κάτι θα πει ο κ. Παπούλιας; Ότι ο θεσμός που χαίρει (μάλλον έχαιρε) του σεβασμού δεν θα καθίστατο συστηματικά συνένοχος σε ό,τι συμβαίνει;
Και σίγουρα, ο απλός άνθρωπος, σε τούτες τις συνθήκες δεν περιμένει σε καμιά περίπτωση ότι επικεφαλής της Αριστεράς θα εμφανίζονται υπερασπιστές της κυρίαρχης και κατ’ εξοχήν μιντιακής θέσης του ΠτΔ.
Όποιος διαπιστώνει το ξεπούλημα της χώρας, την κοινωνική γενοκτονία, την άσκηση κυβερνητικής πολιτικής υπό διεθνείς επιτροπείες, εάν χαρακτηρίσει συνένοχο, εξαιτίας της μη -έστω και συμβολικής- παρέμβασής του τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, διαπράττει ατόπημα και πολύ περισσότερο ύβρη εναντίον του προσώπου και του θεσμού;
Το Σύνταγμα της Ελλάδας ορίζει στα δύο πρώτα άρθρα του –πολύ πριν τις όντως περιορισμένες αρμοδιότητες του ΠτΔ- ότι «θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία. Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα. Ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας». Πότε μίλησε ο κ. Παπούλιας για την καταφανή παραβίαση (και) των παραπάνω άρθρων;
Πότε δεν υπέγραψε νομοθέτημα που ξεχειλίζει από αντισυνταγματικότητα, υποσχόμενο φτώχεια και εξαθλίωση για το λαό;
Όταν όλες τις προηγούμενες μέρες οι αποικιοκράτες της Ευρώπης κουνάνε απειλητικά και προκλητικά το δάχτυλο στον ελληνικό λαό, απειλώντας τον, τουλάχιστον, με καταστροφή αν δεν συνετιστεί και δεν υπακούσει στις διαταγές τους, γιατί δεν τολμά να πει έστω και μια λέξη ο ρυθμιστής του πολιτεύματος; Οι ευθείες παρεμβάσεις Μέρκελ, Σαρκοζί & Σία δεν αμφισβητούν ευθέως το πολίτευμα και τη λαϊκή κυριαρχία;
Η συγκινησιακή φόρτιση του ΠτΔ, γιατί συνεγείρει περισσότερο από την απόγνωση του λαού; Γιατί είναι αποστομωτική η αποστροφή του κ. Παπούλια ότι 15χρονο παιδί πολεμούσε με τους αντάρτες το φασισμό, ενώ δεν είναι εξίσου αποστομωτική η κραυγή του απλού ανθρώπου που κι εκείνος πολεμώντας και δουλεύοντας απ’ τα 15 του σήμερα δεν μπορεί να ζήσει, δεν μπορεί να ταΐσει τα παιδιά του, δεν μπορεί να πάει στο γιατρό, δεν μπορεί να πληρώσει το ρεύμα του; Γιατί; Ποιος και πώς ορίζει, τελικά, το μέτρο και τους κανόνες, αν όχι το αυτονόητο, το δίκιο και ο κοινός νους;
Μήπως ο καθημερινός άνθρωπος, ο χωρίς φωνή, ακριβώς επειδή τον έμαθαν να σέβεται το θεσμό του ΠτΔ, περίμενε ότι τούτη τη δύσκολη ώρα που τον εξευτελίζουν, που του καταργούν βίαια το δικαίωμα να ζει αξιοπρεπώς, κάτι θα κάνει, κάτι θα πει ο κ. Παπούλιας; Ότι ο θεσμός που χαίρει (μάλλον έχαιρε) του σεβασμού δεν θα καθίστατο συστηματικά συνένοχος σε ό,τι συμβαίνει;
Και σίγουρα, ο απλός άνθρωπος, σε τούτες τις συνθήκες δεν περιμένει σε καμιά περίπτωση ότι επικεφαλής της Αριστεράς θα εμφανίζονται υπερασπιστές της κυρίαρχης και κατ’ εξοχήν μιντιακής θέσης του ΠτΔ.
Σχόλια
