Οι κάλπες έκλεισαν και τώρα μιλούν αυτοί που πρέπει να ακούμε τη φωνή τους σαν εντολή υποταγής: η ηχώ των αγορών, το ΔΝΤ και το Eurogroup. Να τι σήμαινε η επαναλαμβανόμενη απειλή στην περίφημη διακαναλική συνέντευξη, «οι αγορές»…
Για άλλη μία φορά η απόλυτα παραμορφωτική εικόνα, σε σχέση με την πραγματικότητα που αποτύπωσαν τα εκλογικά αποτελέσματα και ο χειρισμός αυτής της κατασκευής έπαιξαν καθοριστικό ρόλο για να υποστηριχθούν οι σκοπιμότητες της τακτικής του πρωθυπουργικού κέντρου.
«Τώρα όλοι πίσω μου»
Το δίμηνο που προηγήθηκε των δημοτικών εκλογών αποδείχτηκε εξαιρετικά πυκνό σε μηνύματα και συμπεράσματα. Η αρχική απόπειρα αποπολιτικοποίησης με τις υποψηφιότητες Καμίνη, Μπουτάρη, Τατούλη, έπεσε στο κενό και ο πρωθυπουργός αναγκάστηκε να θέσει σε εθνικό δίκτυο το δίλλημα «ψήφος Μνημονίου ή χάος». Στις παραμονές της πρώτης Κυριακής, ο εκβιασμός πήρε το χαρακτήρα του στιγματισμού των ανυπάκουων στις κυβερνητικές εντολές ως «αντεθνικών στοιχείων». Ενδιαμέσως των δύο γύρων οι εκλογές αναβαπτίζονται αυτοδιοικητικές. Και στο τελικό μετεκλογικό διάγγελμά του ο πρωθυπουργός καλεί ξανά το έθνος να στοιχηθεί πίσω του, στην οικουμενική ανάγκη υποταγής στη συνταγή καταστροφής του Μνημονίου.
Με ένα εκατομμύριο να γυρνούν επιδεικτικά την πλάτη, έπιασε ή όχι το δίλλημα; Ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του. Αρκούσε η πρωτιά του Σγουρού και η χλομή εκλογή του (με τη στήριξη Καρατζαφέρη και ΔΗΑΡΙ) στο έρημο τοπίο της πρωτοφανούς αποχής, για να πανηγυρίσουν οι «διαμορφωτές» την κυβερνητική «νίκη». Η «αντιφασιστική» νίκη Καμίνη και η «πολιτισμική επανάσταση» Μπουτάρη δεν κράτησαν παρά λίγα μόνο λεπτά. Ο Γ. Παπανδρέου αφού μας έδωσε τη «γραμμή», παρέλασε ως θριαμβευτής με τον Σγουρό στο πλάι του, στο εκλογικό κέντρο του Καμίνη. Μόλις ο Μπουτάρης ολοκλήρωσε τις επινίκιες δηλώσεις του ευχαριστώντας τελευταία την Ντόρα(!), πρόβαλλε από πίσω του για να θριαμβολογήσει ο Ε. Βενιζέλος.
Σε πλήρη απαρτία και σε πρωτοφανή ενορχήστρωση ο νέος εθνικός κορμός, ο άξονας στον οποίο θέλει με το καλό ή το άγριο να μας στριμώξει ο Γ. Παπανδρέου. Να η κατασκευή της εικόνας και ο χειρισμός της, η τρομακτική δύναμη πυρός, προπαγάνδας και διαστρέβλωσης που συγκεντρώνουν τα ΜΜΕ. Από τον αποχρωματισμό στην κενή υπεριδεολογικοποίηση και τον ψευτο ηθικισμό -κούφιοι αντιφασισμοί και πολιτισμικές επαναστάσεις- με κοινό παρονομαστή το καμουφλάρισμα των υπαρκτών αντιθέσεων, έτσι κατόρθωσαν να αποσιωπήσουν τη λαϊκή διαμαρτυρία.
Λιοντάρια και οι λεονταρισμοί
Ο Ντομονίκ Στρος Καν έβαλε τα πράγματα στη θέση τους. Στις επόμενες εκλογές ίσως απευθύνει και προεκλογικό διάγγελμα. Τώρα δήλωσε ευχαριστημένος που οι υπήκοοί του ενέκριναν την «Κυβέρνηση της Αριστεράς» -κατά λέξη- κι έδειξαν ότι κατανοούν το πρόγραμμα του ΔΝΤ. Ενώ η κυβέρνηση πάσχιζε να δώσει την εικόνα του σκληρού διαπραγματευτή και ο πρωθυπουργός από το εξωτερικό «άνοιγε μέτωπο» με την Α. Μέρκελ, μάθαμε από τα πιο επίσημα χείλη ότι όλα είχαν τελειώσει. Προηγήθηκαν οι δηλώσεις του προέδρου του ΣΕΒ, όπου τέθηκε η ατζέντα που εκφώνησε ο Γιούνγκερ: απολύσεις, κλείσιμο νοσοκομείων, κέντρων υγείας, δημοτικών υπηρεσιών και δομών πρόνοιας, βαριές περικοπές μισθών στις ΔΕΚΟ, ριζική συρρίκνωση των κοινωνικών δαπανών, ισοπέδωση της εργασιακής νομοθεσίας, νέα φοροεπιδρομή. Άγρια πράγματα. Δεν τηρούνται ούτε τα προσχήματα. Φτύνουν κατάμουτρα στους υποτελείς την κυριαρχία τους και αφήνουν στους πολιτικούς υπηρέτες τους τη βρώμικη δουλειά. Πώς το είπε στην κατακλείδα των δηλώσεών του ο Γιούνγκερ; «Η κυβέρνηση πρέπει να αποσαφηνίσει τις τελευταίες λεπτομέρειες των πρόσθετων μέτρων και να τα συμπεριλάβει στον προϋπολογισμό του 2011 και στο αναθεωρημένο Μνημόνιο». Να η «επαναδιαπραγμάτευση» που ψέλλισε στη διακαναλική ο Γ. Παπανδρέου. Κατά τα άλλα, η κυβέρνηση διαρρηγνύει τα ιμάτιά της ότι δεν υφίσταται κανένα Mνημόνιο Νο2!
Τις κορώνες του πρωθυπουργού απέναντι στη γερμανική πολιτική ο αμήχανος κυβερνητικός εκπρόσωπος τις υποβάθμισε σε μία ιδεολογική διαφωνία! Άλλωστε, τι προεδρεύουμε στη Σοσιαλιστική Διεθνή αν δεν μπορούμε να πούμε και καμία…κουβέντα. Το ότι η ελληνική κυβέρνηση πρώτη και καλύτερη έσπευσε να συμφωνήσει στην ευρω-φυλακή για τους λαούς με δυνάστη το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο υπό γερμανική κυριαρχία, εξανεμίζει σε λόγια του αέρα τις πρωθυπουργικές ατάκες. Θα ήταν έτσι, αν δεν ήταν πιο σύνθετα τα πράγματα από δύο, κυρίως, πλευρές. Το ζήτημα της εμπλοκής του τραπεζικού τομέα στην αναδιάρθρωση χρεών ξεσηκώνει μία διεθνή αντιπαράθεση μεταξύ ΔΝΤ, Ουάσιγκτον από τη μία και Μέρκελ από την άλλη. Η εξέλιξή της σύγκρουσης είναι αβέβαιη, οι θέσεις Παπανδρέου δεν μπορούν να τεθούν έξω από αυτό το πλαίσιο.
Ποια θέση, ακριβώς, λαμβάνει ο Έλληνας πρωθυπουργός; Μόνο σίγουρο είναι ότι δεν αμφισβητεί ούτε κατ’ ελάχιστο το νεοφιλελεύθερο οδοστρωτήρα της τρόικας, δεν απαιτεί καμία διαγραφή ούτε των πιο εξόφθαλμα σκανδαλωδών χρεών, αλλά παντού (όπλα, νοσοκομεία) πληρώνει (ο λαός) έως κεραίας. Σε δεύτερο πλάνο φαίνεται ότι μπροστά στην αναγκαιότητα επιβολής ενός καταιγισμού μέτρων ο Γ. Παπανδρέου θα πυκνώσει παρόμοιες επικοινωνιακού τύπου «ιδεολογικές διαφοροποιήσεις», με τα ΜΜΕ πρόθυμους συμμάχους και χειροκροτητές.
Στο ασφυκτικό πλαίσιο που διαμορφώνεται έχει ιδιαίτερη σημασία η μετατόπιση συμμόρφωσης της Ν.Δ. Στη μετεκλογική του δήλωση ο Α. Σαμαράς δεν συλλάβισε καν τη λέξη Μνημόνιο, πόσο μάλλον το «αντί-Μνημόνιο» πάνω στο οποίο βάσισε την προεκλογική του τακτική. Τα στελέχη του κόμματος ευθυγραμμισμένα διαφήμισαν τη συναίνεση που έχουν ήδη προσφέρει ψηφίζοντας όλα τα βασικά νομοσχέδια της εργασιακής και ασφαλιστικής ισοπέδωσης, ενώ παζάρεψαν την ολοκληρωτική τους στοίχιση στον «εθνικό κορμό» με την αναστολή των εξεταστικών επιτροπών.
Είναι προφανή τα αδιέξοδα. Οι δηλώσεις του Γερμανού και Αυστριακού υπουργού Οικονομικών ότι η Γ΄ δόση του δανείου δεν είναι δεδομένη, γιατί η ελληνική κυβέρνηση δεν τηρεί(!) τις δεσμεύσεις της και η αναγγελθείσα καθυστέρηση της καταβολής από το μηχανισμό στήριξης, αποτελούν εκκωφαντικά προειδοποιητικά σήματα. Και, βέβαια, εκκολάπτεται η περιβόητη «αναδιάρθρωση», «παράταση», «επαναδιαπραγμάτευση» όπως και αν τη βαφτίσουν, η νέα ολέθρια δέσμευση της χώρας με τους πλέον επαχθείς όρους υποτέλειας στο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο.
Μόνο μία ισχυρή κυβέρνηση δεν προδίδουν όλα αυτά. Νέα κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα με ή χωρίς εκλογές, κυβερνήσεις του σωλήνα, όλα τα σενάρια είναι υπό δοκιμή, αν απαιτηθεί, για να περάσουν διά πυρός και σιδήρου μέσα στο 2011 «όσα δεν έγιναν σε τριάντα χρόνια», κατά την πρωθυπουργική διάλεκτο.
Οι κάλπες δεν αποτέλεσαν χαραμάδα εξόδου αλλά παγίδα εγκλωβισμού σε μία αδιέξοδη καταστροφική πορεία. Οι όροι για την εκρηκτική συνάντηση της οικονομικής τελμάτωσης, της κοινωνικής οργής και της πολιτικής κρίσης συσσωρεύονται.
