Το κίνημα για δημοκρατία διδάσκει… δημοκρατία

Του Νίκου Νούλα.
Πώς συμπεριφέρεται το μεγαλύτερο κομμάτι της Αριστεράς απέναντι στο κίνημα για πραγματική δημοκρατία;

Φυσικά, αναφέρομαι σε εκείνο το κομμάτι που προσπάθησε να εμπλακεί με το κίνημα, ειλικρινά ή όχι είναι άλλο θέμα. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, όπως κάποια αξιέπαινα άρθρα στον προηγούμενο Δρόμο, η Αριστερά επιχειρεί όχι να κατανοήσει τα νέα φαινόμενα και τα κινήματα, αλλά να τα προσαρμόσει στα δικά της μέτρα. Μάλιστα, αποφεύγει να πει το κίνημα με το όνομά του, λες και η επιλογή του ονόματος από το ίδιο το κίνημα για τον εαυτό του είναι ένα λάθος που πρέπει να διορθωθεί με κάθε μέσο – δημοκρατικό ή μη. Επίσης, σύμφωνα με μια διαδεδομένη άποψη στο χώρο της Αριστεράς, πρέπει το κίνημα να «πολιτικοποιηθεί» με την προσθήκη δόσεων ανατρεπτικής, εργατικής, συνδικαλιστικής αιτηματολογίας και πρακτικής (παρωχημένης ή μη, πρόσφορης ή μη δεν έχει καμία σημασία, αφού αυτήν ξέρουμε, αυτήν εμπιστευόμαστε).
Όμως το κίνημα το λέει πεντακάθαρα: Θέλουμε πραγματική δημοκρατία για το λαό και τη χώρα, που σημαίνει να φύγουν οι κατακτητές (μνημόνια, ΔΝΤ, τρόικες) και οι προδότες (κυβέρνηση και συνυπεύθυνο πολιτικό σύστημα). Θέλουμε πραγματική δημοκρατία στις διαδικασίες του κινήματος, που σημαίνει μεταξύ άλλων ενεργή συμμετοχή του λαού, πλατιά ενημέρωση, ανοιχτές και συμμετοχικές διαδικασίες, συνελεύσεις, νέα ηθική, διαφάνεια. Και αν –λέμε, αν- ο πρώτος άξονας μπορεί να γίνει αποδεκτός από μια μερίδα της Αριστεράς, τι γίνεται με το δεύτερο άξονα;
Στο σημείο αυτό το κίνημα συμβάλλει με την πρακτική του στην παραγωγή θεωρίας ιδιαίτερα χρήσιμης στις ριζοσπαστικές και επαναστατικές δυνάμεις. Πέρασε πάνω από ένας αιώνας από το Τι να κάνουμε; του Λένιν (κόμμα νέου τύπου με υιοθέτηση της οργανωτικής δομής του καπιταλιστικού εργοστασίου, δημοκρατικός συγκεντρωτισμός και καθοδήγηση των μαζών), το οποίο εξασφάλισε σε τελείως διαφορετικές συνθήκες τη νικηφόρα έκβαση της επανάστασης. Αυτό το μοντέλο ακολουθήθηκε σε γενικές γραμμές από τις κομμουνιστικές επαναστατικές δυνάμεις στον 20ό αιώνα. Κάποιες άλλες αριστερές δυνάμεις (αναθεωρητές, αντιεξουσιαστές) αμφισβήτησαν το προηγούμενο μοντέλο, για να υιοθετήσουν στην πράξη συγκεντρωτικές δομές και εν τέλει την αστική αντίληψη και ηθική για τη σχέση ατόμου και συλλογικότητας.
Είναι καιρός να ακούσουμε τις εκατοντάδες χιλιάδες νέων της χώρας μας και τα εκατομμύρια στην Ευρώπη και τη Β. Αφρική, να στοχαστούμε με παρρησία σκέψης και να αγωνιστούμε/συμβάλουμε στη δημιουργία δομών που θα εξασφαλίζουν την ενεργό συμμετοχή του λαού στα κινήματα και στις οργανώσεις. Αυτό πρέπει, νομίζω, να αποκρυσταλλωθεί σε μια νέα Θεωρία για την Επανάσταση στον 21ο αώναι. Αυτή η θεωρία και πρακτική θα είναι η αντανάκλαση στην οργανωτική μορφή του κινήματος μιας νέας κομμουνιστικής θεωρίας, που θα παλεύει για μια νέα χειραφετητική κοινωνία.

Σχόλια