Ρωσία και Κίνα καταψήφισαν στο Σ.Α., αλλά η ιμπεριαλιστική επέμβαση εκτυλίσσεται ήδη. Της Αριάδνης Αλαβάνου
Για να μάθει κανείς τι ακριβώς γίνεται, το πρώτο που πρέπει να κάνει είναι να μην πιστεύει αυτά που μεταδίδουν τα ΜΜΕ. Είναι χαρακτηριστικό ότι, εκτός από την εφημερίδα Guardian (Τζόναθαν Στιλ, 17/1/2012), όλα τα μεγάλα διεθνή ΜΜΕ δεν μετέδωσαν δημοσκόπηση που διεξήγαγε η YouGov Siraj κατά παραγγελία του Φόρουμ The Doha Debates, στο Κατάρ, επειδή το βασικό εύρημά της ήταν ότι το 55% των Σύρων υποστηρίζει τον Άσαντ. Την ίδια αντιμετώπιση είχε η ερευνητική αποστολή του Αραβικού Συνδέσμου, βασικά σημεία της έκθεσης της οποίας δεν είδαν το φως της δημοσιότητας, ενώ δέχθηκε μοχθηρές επικρίσεις. Οι επικριτές προφανώς φοβήθηκαν, αναφέρει ο Τζ. Στιλ, ότι οι Άραβες παρατηρητές θα ανέφεραν ότι η ένοπλη βία δεν ασκείται πλέον μόνο από τις δυνάμεις του καθεστώτος και ότι η εικόνα των ειρηνικών διαδηλώσεων που καταστέλλονται από το στρατό και την αστυνομία είναι ψεύτικη.
Οι Σύροι, οι οποίοι ταυτόχρονα δήλωσαν ότι θέλουν να γίνουν εκλογές στο άμεσο μέλλον, διαβλέπουν ότι η χώρα τους θα πέσει θύμα της ίδιας πολιτικής που εφαρμόστηκε στον Λίβανο, το Ιράκ και τη Λιβύη: καταστροφική διάλυση, φατριαστικές θρησκευτικές διαμάχες, εμφύλιος. Η Χομς και μερικές άλλες πόλεις μοιάζουν με τη Βηρυτό του ’80 ή το Σεράγιεβο του ’90, με εθνοτικές και θρησκευτικές πολιτοφυλακές που μάχονται μεταξύ τους. Η ξένη επέμβαση που υπηρετεί αυτούς τους στόχους έχει αρχίσει από καιρό, επισημαίνει ο συντάκτης του Guardian, Τζόναθαν Στιλ. Πολλοί λένε ότι οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι ακολουθούν στη Συρία το «μοντέλο Λιβύη», στην πραγματικότητα όμως, λόγω της αντίδρασης της Ρωσίας και της Κίνας στον ΟΗΕ, το πρότυπο που εφαρμόστηκε ανάγεται στην εποχή του Ψυχρού Πολέμου: Το «μοντέλο Νικαράγουα», όπου η Τουρκία, παρέχοντας έδαφος, προστασία, ανεφοδιασμό στους «αντάρτες», παίζει το ρόλο της Ονδούρας και ο αυτοαποκαλούμενος Ελεύθερος Συριακός Στρατός το ρόλο των Κόντρας. Η τουρκική βάση του Ισκεντέρουμ, κοντά στα σύνορα με τη Συρία, χρησιμοποιείται για να μεταφέρονται Λίβυοι μισθοφόροι και εξοπλισμός από το οπλοστάσιο του Καντάφι, με νατοϊκά αεροπλάνα χωρίς διακριτικά, ενώ Γάλλοι, Άγγλοι και Αμερικανοί των ειδικών δυνάμεων εκπαιδεύουν, βοηθούν, παρέχουν πληροφορίες και πλείστα άλλα στους ενόπλους.
Αν, όμως, το πρώτο είναι να μην πιστεύει κανείς τα ΜΜΕ, το δεύτερο είναι να έχει κατά νου τη γενικότερη εικόνα . Εν μέσω του υποκινημένου εμφυλίου πολέμου στον Λίβανο, το 1982, ο Ισραηλινός αναλυτής Όντεντ Γιάνον έγραφε: «Η ολική διάλυση του Λιβάνου σε 5 επαρχίες χρησιμεύει ως προηγούμενο για όλο τον αραβικό κόσμο, συμπεριλαμβανομένων της Αιγύπτου, της Συρίας, του Ιράκ και της Αραβικής Χερσονήσου… Η διάλυση της Συρίας και αργότερα του Ιράκ σε εθνοτικά και θρησκευτικά ομοιογενείς θυλάκους, όπως στον Λίβανο, είναι ο πρώτιστος στόχος του Ισραήλ για το ανατολικό μέτωπο μακροπρόθεσμα, ενώ η διάλυση των ενόπλων δυνάμεων αυτών των χωρών είναι ο βραχυπρόθεσμος στόχος. Η Συρία θα διαιρεθεί ανάλογα με την εθνοτική και θρησκευτική της δομή… κάθε ενδοαραβική αντιπαράθεση θα μας βοηθήσει βραχυπρόθεσμα και θα συντομεύσει το δρόμο για τον πιο σημαντικό στόχο που είναι να διαιρεθεί το Ιράκ σε θρησκευτικούς θυλάκους, όπως και η Συρία και ο Λίβανος» (Βιρτζίνια Τίλι Unpetrified Opinion, 1/2/2012).
Τότε, ίσως, δεν προβλεπόταν η διάλυση της ΕΣΣΔ και του ανατολικού μπλοκ που ασφαλώς διευκόλυνε την εφαρμογή όσων είδαμε να υλοποιούνται τα τελευταία 20 χρόνια στη Μ. Ανατολή. Ο βασικός στόχος και στη Συρία είναι μέσα από την αναταραχή να μην προκύψει μια ενιαία, πόσω μάλλον δημοκρατική και κοσμική χώρα. Αλλά μια κατάσταση καταστροφικής, μακροχρόνιας εσωτερικής κρίσης που θα διαλύσει τις δομές της Συρίας, θα εκτρέψει την εσωτερική πολιτική ζωή σε αντιμαχόμενες θρησκευτικές φατρίες και θα καταστήσει ρυθμιστές τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, το Ισραήλ και τον περιφερειακό αραβικό δεσποτισμό. Παράλληλα, στο διεθνές επίπεδο θα αποτελέσει άλλη μία νίκη στα σημεία, στο πλαίσιο της αυξανόμενης αντιπαράθεσης με τη Ρωσία και στο βάθος με την Κίνα και θα ανοίξει το δρόμο προς «αλλαγή καθεστώτος» και στο Ιράν.
Το δημοκρατικό κίνημα της Συρίας που πορεύεται με βάση τα τρία «όχι», όχι στο τυραννικό καθεστώς, όχι στην ξένη επέμβαση, όχι στην ένοπλη και φατριαστική διαίρεση, εκτός από το φόρο αίματος που πληρώνει, ακινητοποιείται πολιτικά, και έχει παραμεριστεί από τους εξόριστους αντικαθεστωτικούς που υποστηρίζουν την ξένη επέμβαση. Η καθοδηγούμενη από τους Δυτικούς και τους αντιδραστικούς Άραβες ένοπλη δραστηριότητα σκληραίνει τη στάση μερίδων του καθεστώτος και συνεπώς την καταστολή και περιθωριοποιεί τα στοιχεία που πιθανώς θα υπέκυπταν στην πίεση του δημοκρατικού κινήματος. Ταυτόχρονα, στο πεδίο των εναλλακτικών λύσεων προβάλλονται μόνο δύο, ή Άσαντ ή διάλυση και ξένη κατοχή, υπονομεύοντας μια τρίτη επιλογή, αυτή δηλαδή που επιθυμεί η πλειονότητα των Σύρων: ούτε τυραννικά καθεστώτα ούτε κοινωνική διάλυση και ξένη κατοχή.
Οι Σύροι, οι οποίοι ταυτόχρονα δήλωσαν ότι θέλουν να γίνουν εκλογές στο άμεσο μέλλον, διαβλέπουν ότι η χώρα τους θα πέσει θύμα της ίδιας πολιτικής που εφαρμόστηκε στον Λίβανο, το Ιράκ και τη Λιβύη: καταστροφική διάλυση, φατριαστικές θρησκευτικές διαμάχες, εμφύλιος. Η Χομς και μερικές άλλες πόλεις μοιάζουν με τη Βηρυτό του ’80 ή το Σεράγιεβο του ’90, με εθνοτικές και θρησκευτικές πολιτοφυλακές που μάχονται μεταξύ τους. Η ξένη επέμβαση που υπηρετεί αυτούς τους στόχους έχει αρχίσει από καιρό, επισημαίνει ο συντάκτης του Guardian, Τζόναθαν Στιλ. Πολλοί λένε ότι οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι ακολουθούν στη Συρία το «μοντέλο Λιβύη», στην πραγματικότητα όμως, λόγω της αντίδρασης της Ρωσίας και της Κίνας στον ΟΗΕ, το πρότυπο που εφαρμόστηκε ανάγεται στην εποχή του Ψυχρού Πολέμου: Το «μοντέλο Νικαράγουα», όπου η Τουρκία, παρέχοντας έδαφος, προστασία, ανεφοδιασμό στους «αντάρτες», παίζει το ρόλο της Ονδούρας και ο αυτοαποκαλούμενος Ελεύθερος Συριακός Στρατός το ρόλο των Κόντρας. Η τουρκική βάση του Ισκεντέρουμ, κοντά στα σύνορα με τη Συρία, χρησιμοποιείται για να μεταφέρονται Λίβυοι μισθοφόροι και εξοπλισμός από το οπλοστάσιο του Καντάφι, με νατοϊκά αεροπλάνα χωρίς διακριτικά, ενώ Γάλλοι, Άγγλοι και Αμερικανοί των ειδικών δυνάμεων εκπαιδεύουν, βοηθούν, παρέχουν πληροφορίες και πλείστα άλλα στους ενόπλους.
Αν, όμως, το πρώτο είναι να μην πιστεύει κανείς τα ΜΜΕ, το δεύτερο είναι να έχει κατά νου τη γενικότερη εικόνα . Εν μέσω του υποκινημένου εμφυλίου πολέμου στον Λίβανο, το 1982, ο Ισραηλινός αναλυτής Όντεντ Γιάνον έγραφε: «Η ολική διάλυση του Λιβάνου σε 5 επαρχίες χρησιμεύει ως προηγούμενο για όλο τον αραβικό κόσμο, συμπεριλαμβανομένων της Αιγύπτου, της Συρίας, του Ιράκ και της Αραβικής Χερσονήσου… Η διάλυση της Συρίας και αργότερα του Ιράκ σε εθνοτικά και θρησκευτικά ομοιογενείς θυλάκους, όπως στον Λίβανο, είναι ο πρώτιστος στόχος του Ισραήλ για το ανατολικό μέτωπο μακροπρόθεσμα, ενώ η διάλυση των ενόπλων δυνάμεων αυτών των χωρών είναι ο βραχυπρόθεσμος στόχος. Η Συρία θα διαιρεθεί ανάλογα με την εθνοτική και θρησκευτική της δομή… κάθε ενδοαραβική αντιπαράθεση θα μας βοηθήσει βραχυπρόθεσμα και θα συντομεύσει το δρόμο για τον πιο σημαντικό στόχο που είναι να διαιρεθεί το Ιράκ σε θρησκευτικούς θυλάκους, όπως και η Συρία και ο Λίβανος» (Βιρτζίνια Τίλι Unpetrified Opinion, 1/2/2012).
Τότε, ίσως, δεν προβλεπόταν η διάλυση της ΕΣΣΔ και του ανατολικού μπλοκ που ασφαλώς διευκόλυνε την εφαρμογή όσων είδαμε να υλοποιούνται τα τελευταία 20 χρόνια στη Μ. Ανατολή. Ο βασικός στόχος και στη Συρία είναι μέσα από την αναταραχή να μην προκύψει μια ενιαία, πόσω μάλλον δημοκρατική και κοσμική χώρα. Αλλά μια κατάσταση καταστροφικής, μακροχρόνιας εσωτερικής κρίσης που θα διαλύσει τις δομές της Συρίας, θα εκτρέψει την εσωτερική πολιτική ζωή σε αντιμαχόμενες θρησκευτικές φατρίες και θα καταστήσει ρυθμιστές τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, το Ισραήλ και τον περιφερειακό αραβικό δεσποτισμό. Παράλληλα, στο διεθνές επίπεδο θα αποτελέσει άλλη μία νίκη στα σημεία, στο πλαίσιο της αυξανόμενης αντιπαράθεσης με τη Ρωσία και στο βάθος με την Κίνα και θα ανοίξει το δρόμο προς «αλλαγή καθεστώτος» και στο Ιράν.
Το δημοκρατικό κίνημα της Συρίας που πορεύεται με βάση τα τρία «όχι», όχι στο τυραννικό καθεστώς, όχι στην ξένη επέμβαση, όχι στην ένοπλη και φατριαστική διαίρεση, εκτός από το φόρο αίματος που πληρώνει, ακινητοποιείται πολιτικά, και έχει παραμεριστεί από τους εξόριστους αντικαθεστωτικούς που υποστηρίζουν την ξένη επέμβαση. Η καθοδηγούμενη από τους Δυτικούς και τους αντιδραστικούς Άραβες ένοπλη δραστηριότητα σκληραίνει τη στάση μερίδων του καθεστώτος και συνεπώς την καταστολή και περιθωριοποιεί τα στοιχεία που πιθανώς θα υπέκυπταν στην πίεση του δημοκρατικού κινήματος. Ταυτόχρονα, στο πεδίο των εναλλακτικών λύσεων προβάλλονται μόνο δύο, ή Άσαντ ή διάλυση και ξένη κατοχή, υπονομεύοντας μια τρίτη επιλογή, αυτή δηλαδή που επιθυμεί η πλειονότητα των Σύρων: ούτε τυραννικά καθεστώτα ούτε κοινωνική διάλυση και ξένη κατοχή.
Σχόλια
