Πολλαπλά επικίνδυνη η κυβερνητική πολιτική. Του Γιάννη Θεωνά.
Eνα κακόγουστο θέατρο ανάμεσα στην κυβέρνηση και τους τεχνοκράτες της τρόικας χρειάστηκε να αποτελέσει τον καμβά πάνω στον οποίο φιλοτεχνήθηκε η πλήρης και ξεδιάντροπη υποταγή της χώρας, στις επιταγές και τα κελεύσματα των δανειστών, των κερδοσκόπων των αγορών και των ευρωκρατών.
Τη στιγμή που πυκνώνουν οι αναλύσεις στο διεθνή Τύπο και οι δηλώσεις ακόμη και στελεχών της Ευρωζώνης, ότι μια χρεοκοπία της Ελλάδας ή έξοδος από την Ευρωζώνη, θα επέφερε δραματικό οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό κόστος, όχι μόνο για την Ελλάδα (Όλι Ρεν), αλλά και για όλα τα άλλα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης.
Την ίδια στιγμή που η Γαλλία, θορυβημένη από τις επιθέσεις των κερδοσκόπων στο γαλλικό τραπεζικό σύστημα, σπεύδει να υπογραμμίσει το ενδιαφέρον της για τη «διάσωση της Ελλάδας».
Και κυρίως όταν οι ΗΠΑ, η πέραν του Ατλαντικού ναυαρχίδα του καπιταλισμού, ανησυχούν για την κατάσταση και στέλνουν τον υπουργό Οικονομικών τους να συμμετάσχει στη συνεδρίαση του Eurogroup, υπογραμμίζοντας προς τους Ευρωπαίους ότι «δεν λειτουργούν χωρίς χρήματα οι μεταρρυθμίσεις», όταν ακόμη και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ακούγονται φωνές (Ντανιέλ Κον Μπετίτ) «να μην πνίξει η Ευρώπη την Ελλάδα».
Όταν συμβαίνουν όλα αυτά, είναι τουλάχιστο πρωτοφανές και ακατανόητο, οι κυβερνώντες τον τόπο και ιδιαίτερα ο αντιπρόεδρος και υπουργός Οικονομικών να λέει ψέματα, να σκηνοθετεί ρήξεις με τους υπαλλήλους της τρόικας, να διακόπτει τις «διαπραγματεύσεις» και πριν «αλέκτωρ λαλήσαι» να ανακοινώνει έναν ορυμαγδό μέτρων που ξεπερνούν αυτά που ζήταγε η τρόικα και απειλούν να μην αφήσουν τίποτα όρθιο σ’ αυτόν τον τόπο.
Οι ευρωκράτες δείχνουν με πολλούς τρόπους ότι τρέμουν μια στάση πληρωμών προς τους διεθνείς δανειστές κι όχι γιατί τους ενδιαφέρει αν χρεοκοπήσει ή δεν χρεοκοπήσει η Ελλάδα. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι οι συνέπειες που μια στάση πληρωμών θα προκαλούσε στις δικές τους τράπεζες, που θα απειληθούν με κατάρρευση τύπου Λίμαν Μπράδερς. Από την άλλη, οι Ηνωμένες Πολιτείες, φοβούνται μια επέκταση της κρίσης στη δική τους οικονομία και γι’ αυτό εκφράζουν τις ανησυχίες τους για την αδιέξοδη πολιτική των Ευρωπαίων συμμάχων τους.
Όμως, η υποτακτική και πανικόβλητη ελληνική κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου, αποδέχεται ακόμη και γκαουλάιτερς για τον έλεγχο συνολικά της κυβέρνησης και κάθε υπουργείου χωριστά, θέτει τη χώρα κάτω από απόλυτο έλεγχο, σαν να βρίσκεται υπό ξενική κατοχή και θυμάται τον αυταρχικό και αποφασιστικό εαυτό της μόνον απέναντι στους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους, τους δημόσιους υπάλληλους, τους αυτοαπασχολούμενους, τη νεολαία και τα δικαιώματά τους.
Με μέτρα-φωτιά, με κεφαλικούς φόρους σαν άλλος κοτζαμπάσης της περιόδου της Τουρκοκρατίας, επιβάλλει αλλεπάλληλους κεφαλικούς φόρους, ανακοινώνει τη μια μέρα και διπλασιάζει την επόμενη, στο εισόδημα, στο τεκμήριο των αυτοκινήτων, στα ακίνητα και τους επιτηδευματίες και τις μικρές επιχειρήσεις. Γράφοντας το Σύνταγμα και τις επιταγές του στα παλαιότερα των υποδημάτων ακόμα και των συνταγματολόγων υπουργών της, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, «κουρεύει» απελπιστικά τους μισθούς και τις συντάξεις των δημοσίων υπαλλήλων, τινάζει στον αέρα την απασχόληση, αυξάνοντας δραματικά την ανεργία με την εργασιακή εφεδρεία σ’ ολόκληρο το δημόσιο τομέα (στενό, ευρύ, ΔΕΚΟ και ΟΤΑ) στο όνομα των ληστρικών κερδών των κερδοσκόπων των αγορών και των εντολών των πολιτικών εκπροσώπων τους.
Είναι φανερό ότι η πολιτική αυτή όχι μόνο δεν θα αφήσει τίποτα όρθιο από δικαιώματα και κατακτήσεις, αλλά αργά ή γρήγορα θα πάρει και έντονα αυταρχικά χαρακτηριστικά, με άμεσο κίνδυνο για τα δημοκρατικά και κοινωνικά δικαιώματα. Όπως πάνε τα πράγματα δεν θα διστάσουν να αναστείλουν ακόμη και άρθρα του Συντάγματος.
Η πολιτική αυτή δεν αντιμετωπίζεται, κατά την γνώμη μου, με ατομικές δράσεις, ούτε με προσωπική άρνηση πληρωμής των χαρατσιών που καθημερινά επιβάλλονται. Χρειάζεται έντονη μαζική κοινωνική δράση και αντίσταση, που θα στρέφεται ενάντια στον ίδιο το χαρακτήρα των μέτρων, θα παίρνει και μαζικά νομικά μέσα ενάντια στις παραβιάσεις του Συντάγματος, θα αγωνίζεται για την ανατροπή αυτής της πολιτικής και του ίδιου το φορέα της, της κυβέρνησης του Γ. Παπανδρέου, με μοχλό τη λαϊκή αντίσταση και πάλη.
Εδώ ακριβώς πρέπει να εστιαστεί η πολιτική, η ευθύνη και ο ρόλος της σύνολης Αριστεράς που κάποτε, επιτέλους, πρέπει να αρθεί στο ύψος της αποστολής της.
