Όταν η δημοσιογραφία κάνει λάθος
Από την Πέμπτη παίζεται στις κινηματογραφικές αίθουσες το The Paperboy, η συγκλονιστική ταινία του Λι Ντάνιελς (Μονάκριβη) που παίχτηκε στο περυσινό Φεστιβάλ Καννών και χάρισε μια υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα στην πιο «βρόμικη» και ερωτική από ποτέ Νικόλ Κίντμαν. Στην Ελλάδα προβλήθηκε για πρώτη φορά στο Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, τον περασμένο Νοέμβριο.
Ερωτικό θρίλερ, αμερικανικής παραγωγής, με τους Μάθιου ΜακΚόναχι, Νικόλ Κίντμαν, Τζον Κιούζακ, Ζακ Έφρον, που εκτυλίσσεται στον αμερικανικό Νότο και έχει ως πρωταγωνιστή ένα φιλόδοξο και ιδιοτελή δημοσιογράφο, ο οποίος με τη βοήθεια του μικρότερου αδελφού του προσπαθεί ν’ αποδείξει την αθωότητα ενός μελλοθάνατου, ελπίζοντας στο Βραβείο Πούλιτζερ. Τα πράγματα περιπλέκονται όταν μια γοητευτική γυναίκα που διατηρεί ερωτική αλληλογραφία με τον κατάδικο, αναστατώνει τα δύο αδέλφια.
The Paperboy ή αλλιώς η κινηματογραφική απόδειξη ότι η ερευνητική δημοσιογραφία μπορεί να κάνει λάθη, και μάλιστα ολέθρια. Δύο υπερφιλόδοξοι δημοσιογράφοι μεταβαίνουν σε μια μικρή πόλη της Φλόριδα, έχοντας πειστεί από την -εξ αποστάσεως- ερωμένη/θαυμάστρια ενός άντρα που έχει καταδικαστεί σε θάνατο για τη δολοφονία αστυνομικών, ότι είναι αθώος. Η δουλειά τους είναι να το αποδείξουν ώστε να κερδίσουν προαγωγή, λεφτά και το Βραβείο Πούλιτζερ.
Η κατάσταση είναι όμως ακόμη πιο ιδιάζουσα καθ’ ότι η πόλη αυτή είναι ο τόπος που γεννήθηκε και μεγάλωσε ο ένας εκ των δυο δημοσιογράφων, γόνος σεβαστής οικογένειας που διευθύνει τη μεγαλύτερη σε κυκλοφορία εφημερίδα, με το μικρό γιο ή paperboy να αγαπάει και να έχει ως πρότυπό του τον αδελφό του. Η οικογένεια που έχει δεχτεί την «εισβολή» της γραμματέας του πατέρα-εκδότη ως νέας κυρίας του σπιτιού έχει να διαχειριστεί ακόμη το χαρακτήρα, τις βλέψεις και την… ιδιάζουσα σεξουαλικότητα του μεγάλου γιου αλλά και το πείσμα και την περιέργεια του μικρού.
Στο κάδρο μπαίνουν κι άλλα πρόσωπα, όπως η μαύρη υπηρέτρια του σπιτιού που αγαπάει τα παιδιά αλλά δέχεται συνεχώς τις προσβολές της νέας κυρίας, και ο μαύρος δημοσιογράφος-συνεργάτης του μεγάλου αδελφού που δεν διστάζει «να πουλήσει και τη μάνα του» για τη διάκριση και τις τιμές. Φυσικά, η θαυμάστρια του κατάδικου, κομμώτρια στο επάγγελμα, που σεξουαλίζει ολόκληρη την πόλη και την προκαλεί με τις επιλογές της. Αλλά και ο μελλοθάνατος, ένας άντρας των άκρων που δέχεται το απρόσμενο δώρο της ελευθερίας χωρίς να το αξίζει. Άρρωστος, σεξομανής και υπερβίαιος.
Το μωσαϊκό που έχει δομήσει ο Πίτερ Ντέξτερ, αρχικά στο μυθιστόρημα του (Ο τύπος του Τύπου που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Καστανιώτη) και στη συνέχεια στο σενάριο της ταινίας, αλλά και ο δεξιοτεχνικός τρόπος με τον οποίο χειρίζεται το υλικό του ο Λι Ντάνιελς, έχει στο επίκεντρο του την ιδιαίτερη σχέση των δυο αδελφών, τη θέση της ερωτικής κομμώτριας σε αυτό το συμπάν και εντέλει τη Θεία δίκη που κατακεραυνώνει τη μάχη για την όποια αλήθεια. Τη δημοσιογραφική ή την πραγματική; Είναι, τελικά, ο δημοσιογράφος υπερασπιστής των δικαιωμάτων των αναγνωστών του ή ένα φιλόδοξο όν που διψά για δόξα, χρήμα και εξουσία, κάνοντας τον κομιστή της δικής του (προσωπικής;) αλήθειας;
Το The Paperboy δίχασε το κοινό του Φεστιβάλ Καννών, το αμερικανικό και όπου αλλού προβλήθηκε. Έχει μείνει περισσότερο ως η ταινία που παρουσιάζει μια «διαφορετική» Νικόλ Κίντμαν, ή η ταινία που η Νικόλ Κίντμαν κατουράει τον Ζακ Έφρον ή εν ολίγοις μια kinky ταινία που προβάλει την πιο ερωτική Κίντμαν που υπήρξε στο σινεμά, όμως δεν είναι αλήθεια. Η ταινία του Ντάνιελς μπορεί μεν να διαχέεται δομώντας και αποδομώντας βασικούς χαρακτήρες κατ’ εξακολουθήση, με τα πολλές κέντρα βάρους που έχει τοποθετήσει, όμως υπεισέρχεται στα ενδότερα ενός κοινωνικού φαινομένου, το δημοσιογραφικό λειτούργημα, θέτοντας καίρια ερωτήματα για τους σκοπούς και τις μεθόδους του.
