Του Γιάννη Σχίζα
Ο καθωσπρεπισμός και η σεμνοτυφία δεν ταιριάζουν με τις δυνάμεις που βλέπουν κριτικά την παρούσα κοινωνία-συμβατικά, ας πούμε: Με την ευρεία Αριστερά.
Γι’ αυτό πιστεύω ότι «ουδόλως είναι άτοπο» το να βγαίνει στα ΜΜΕ κάποιος του ανωτέρω «φυράματος» και να σχολιάζει προσωπικές καταστάσεις και «χούγια»: Με την προϋπόθεση, βέβαια, ότι διαθέτει μια x σεμνότητα και μια υγιή, εξομολογητική και αντι-κουτσομπολίστικη διάθεση, έτσι ώστε να μην ανακατεύεται με τους lifestylίστες των γνωστών καναλιών. Γιατί όποιος ανακατεύεται με τους lifestylίστες, τον τρών’ οι «κότες» της δημοσιογραφίας…
Σε ένα αξέχαστο ροκ κομμάτι του, ο Rod Stewart έλεγε «ακόμη και ο πρόεδρος έχει ανάγκη από το πάθος». Και υπό την έννοια αυτή, μπορώ να αποδεχθώ έναν βουλευτή, όχι ως αρσενικό Τσιτσιολίνο της πολιτικής, αλλά ως εμφορούμενο από το πάθος του γυναικά.
Κατά τα άλλα σημειώνω τα λεχθέντα προσφάτως από τον Πέτρο Τατσόπουλο, στο κανάλι Mega, σχετικά με τη προσεγγιστική τεχνική του «γατουλογαμούλη» ή «σούξου-μούξου»: Τεχνική την οποία θα αποκαλούσα ψυχοσωματική όσμωση, που συνηθέστατα οδηγεί στα περαιτέρω, λαμβανομένου υπ’ όψιν του φυσικού αξιώματος «Το μήλο πέφτει κάτω από τη μηλιά»… Ο Τατσόπουλος στη συνέντευξή του υπονοεί έναν αυθορμητισμό που παραπέμπει σε εκείνη την υπαινικτική κουβέντα των παραδοσιακών συνοικεσίων («και ό,τι ήθελε προκύψει»), όμως εμένα θα μου άρεσε να πει στα ίσα: Δεν είμαι επιβήτωρ, δηλαδή macho, δηλαδή άντρακλας παραδοσιακών προδιαγραφών, αλλά σιτουασιονιστής της επαφής…
Από την ίδια συνέντευξή του στο Mega σημειώνω τις νεοπλασίες που αναδύονται στο γλωσσικό χώρο – κοντολογίς τα «σημαίνοντα» που επιστρατεύονται για να μονταριστούν με παλιά «σημαινόμενα». Μόνο που εδώ υπάρχουν εννοιολογικές μετατοπίσεις, όπου το «σούξου-μούξου» ως πλέον τρυφερό είναι διαφοροποιημένο από το «ψηστήρι» ή το «χτύπημα» (μεταλλευτικός όρος, χρησιμοποιούμενος και επί γυναικών…). Νομίζω ότι οι συστηματικοί γλωσσολόγοι μπορούν να κάνουν λαμπρές παρατηρήσεις πάνω στους νεολογισμούς, που αναδύονται στη πορεία της διαφοροποίησης των κοινωνικών ηθών…
Τελευταίο και καθόλου ασήμαντο: Πολλοί παράγοντες του ΣΥΡΙΖΑ δείχνουν υπερβολικά έμφοβοι μπροστά σε εκδηλώσεις και εξωτερικεύσεις ιδεών από πρόσωπα του χώρου. Θα πρέπει, όμως, να σκεφτούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, ως μεγάλη παράταξη, δεν πλήττεται μόνο αλλά και «εμβολιάζεται» απέναντι στην ασθένεια του σκανδάλου, που είναι αναπόφευκτο να εμφανιστεί σε τέτοια πολιτικά μεγέθη. Μάλιστα, στο βαθμό που αναπτύσσει ως πολιτικά αντισώματα τον κριτικό λόγο και το δημοκρατικό διάλογο, δεν έχει κανένα απολύτως λόγο να προσφεύγει στον επιτηδευμένο καθωσπρεπισμό και στην κρυψίνοια…
