από τον Δημήτρη Ουλή
…και καμιά φορά αναλογίζομαι της μεταπολίτευσης την καημένη μου γενιά, που της έλαχε να γνωρίσει μονάχα καταστροφές και ματαιώσεις: διάψευση του σοσιαλιστικού προγράμματος της «αλλαγής», κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων σε Ανατολή και Δύση, ισοπέδωση των Bαλκανίων, κατάρρευση των δίδυμων πύργων, διάλυση της Μέσης Ανατολής, κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού, διάψευση και κατάρρευση της ευρωπαικής ιδέας, τέλος της Ιστορίας, τέλος της πολιτικής, τέλος του πραγματικού, τέλος των μεγάλων αφηγήσεων. Αλλά εδώ που τα λέμε, τέλος και των μικρών αφηγήσεων, των ιδιωτικών θυλάκων ευτυχίας, του shopping therapy, της μυθολογίας της «στιγμής» – που όσο έντονα κι αν τη ζήσεις, είναι βέβαιο ότι τελικά θα καταρρεύσει κι αυτή, κάτω από την αβεβαιότητα και το ζόφο του μέλλοντος.
Δεν είναι να απορείς, λοιπόν, που η γενιά μου δείχνει να επανακάμπτει μαζικά προς καινοφανείς μορφές ανορθολογισμού και μηδενισμού, προσπαθώντας απεγνωσμένα να ξεχαστεί μέσα σε κάποιον καινούργιο μύθο: σκέφτομαι, για παράδειγμα, τα στίφη των εξαρτημένων από το Διαδίκτυο και το smart phone, τους πνευματικούς αναζητητές παντοίας αποχρώσεως, τους φονταμενταλιστές της ευτυχίας, της υγείας και του fitness, ή, ακόμα, τους νεοφώτιστους γονείς που ξαφνικά έγιναν αυθεντίες σε ζητήματα ψυχολογίας και ανατροφής ενός παιδιού. Ούτε είναι τυχαίο, εξάλλου, ότι ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων της γενιάς μου έχει καταποντιστεί προ πολλού στον κυνισμό – ιδιαίτερα μάλιστα όσον αφορά στις πολιτικές τους διεκδικήσεις. Εξού και οι διαρκείς κωλοτούμπες, οι επικοινωνιακοί ελιγμοί, ο θρίαμβος της νεοσοφιστικής, η ασάφεια των διαχωριστικών γραμμών, το κυνήγι των εντυπώσεων, ο Τσίπρας που δεν έχει τσίπα.
Δεν εισηγούμαι κάποιο αφηρημένο εξηγητικό σχήμα. Επιθυμώ μονάχα να υπαινιχθώ ότι η σμίλευση επαναστατικής συνείδησης δεν αποτελεί μονάχα ζήτημα ιδεολογικής προπαρασκευής (απαραίτητης οπωσδήποτε) αλλά κι ενός ελάχιστου βιωματικού προαπαιτούμενου: να πιστεύεις σε κάτι που δεν είναι κουραφέξαλα, να έχεις δει έστω και μία φορά στη ζωή σου κάτι που να χτίζεται και να διαρκεί, που να αντιστέκεται στη ματαίωση. Διότι πώς μπορείς να επενδύσεις στην προοπτική της επανάστασης, όταν βλέπεις τους επαναστάτες να εξαγοράζονται από τον εχθρό ο ένας μετά τον άλλον; Πώς να πιστέψεις στη δυνατότητα ανατροπής της παρούσας συνθήκης, όταν όλο και περισσότερο ενδύεται την αύρα του αυτονόητου το μεταμοντέρνο αφήγημα ότι κάθε δέσμευση σε ένα μεσσιανικό όραμα συνιστά εξ ορισμού ετερονομία, καταπάτηση της ελευθερίας και προσβολή του δικαιώματος του αυτοπροσδιορισμού; Πώς να αφιερώσεις τη ζωή σου στο μέλλον, όταν το σύμπαν ομνύει στο βραχυπρόθεσμο και στο μεσοπρόθεσμο;
Ειναι και η επανάσταση μια οικοδομή που χρειάζεται τις σκαλωσιές και τα θεμέλιά της. Αλλά η γενιά μου δεν γνώρισε ποτέ σκαλωσιές και θεμέλια, αφού ποτέ της δεν είδε κάτι να χτίζεται. Το μόνο που είδε είναι φούσκες. Καθόλου τυχαίο, λοιπόν, ότι έμαθε να βλέπει ακόμα και την επανάσταση σαν μία φούσκα
