Την Πέμπτη 22 Οκτωβρίου ολοκληρώθηκε μετά από πεντέμιση χρόνια η δίκη της Χρυσής Αυγής, με την ανακοίνωση των ποινών των καταδικασθέντων, όπου η πλειοψηφία αυτών καταδικάστηκε σε πολυετείς φυλακίσεις χωρίς ανασταλτικό χαρακτήρα. Είχε προηγηθεί στις 7 Οκτωβρίου η ανακοίνωση της απόφασης του δικαστηρίου, κατά την οποία οι κατηγορούμενοι κρίθηκαν ένοχοι βάσει του κατηγορητηρίου, η Χ.Α. κρίθηκε ως εγκληματική οργάνωση και τα ηγετικά της στελέχη ως η διεύθυνση της εγκληματικής οργάνωσης. Αναμφίβολα όλα τα παραπάνω αποτελούν μια σημαντική θετική εξέλιξη.
Χρειάστηκε να συμβούν πολλά για να φτάσουμε σε αυτό το σημείο και να ξεπεραστούν πολλά εμπόδια. Δεν είναι μόνο ότι η δική τράβηξε για πεντέμιση χρόνια –με σημαντικές πολιτικές ευθύνες από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ– και χρειάστηκαν πάνω από 450 συνεδριάσεις για να ολοκληρωθεί (!). Είναι και η στάση της εισαγγελέως που σε κομβικές στιγμές υπήρξε τροχοπέδη στην καταδικαστική απόφαση. Αλλά και όλο το πολιτικό και μιντιακό σύστημα που αυτά τα χρόνια προσπάθησε να τη χρησιμοποιήσει με διάφορους τρόπους και για διάφορους λόγους, άλλοτε εκλογικούς ή πολιτικών συσχετισμών και άλλοτε ως αντιφασιστικό πλυντήριο. Κανείς από τους παραπάνω δεν σεβάστηκε ούτε τις οικογένειες των νεκρών, ούτε τα θύματα της δράσης της Χ.Α. αλλά ούτε και την ιστορία αυτού του τόπου που έχει δώσει τόσο αίμα στον αντιφασιστικό αγώνα.
Βέβαια, δεν λείπουν και τα ευτράπελα με τη λήξη της δίκης. Με τον Γιάννη Λαγό να έχει γίνει φανατικός κάτοικος των Βρυξελλών έστω και αν οι συνεδριάσεις του ευρωκοινοβουλίου γίνονται μέσω τηλεδιάσκεψης. Μάλιστα, δεν παρέλειψε να μας πληροφορήσει ότι θα καταφύγει και στα ευρωπαϊκά δικαστήρια για να αποδείξει την αθωότητά του… Την ίδια στιγμή, λαγός έχει γίνει και ο υπαρχηγός της εγκληματικής οργάνωσης, Χρήστος Παππάς, ο οποίος φρόντισε να εξαφανιστεί πριν τη σύλληψη του. Διαψεύδοντας έτσι και τις «εκτιμήσεις» της εισαγγελέως κ. Οικονόμου, σχετικά με την μη ύπαρξη κινδύνου φυγής ή τέλεσης περεταίρω εγκλημάτων.
Κλείνοντας αυτό το κεφάλαιο, αξίζει να κρατήσουμε ορισμένα πράγματα και στάσεις που έπαιξαν σημαντικό ρόλο. Πρώτα από όλα την ανυποχώρητη, εμβληματική στάση της Μάγδας Φύσσα, που δίκαια έχει αναδειχθεί σε αγωνιστικό σύμβολο. Αλλά και τον κρίσιμο ρόλο των δικηγόρων της πολιτικής αγωγής και της πρόεδρου του δικαστηρίου, που στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων. Και βέβαια όλων των συλλογικοτήτων και των μεμονωμένων αγωνιστών του αντιφασιστικού κινήματος, που έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο στην καταδίκη της ναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης.
Και στον αντίποδα αυτών, ας μη ξεχάσουμε τη στάση των ναζί της Χ.Α. Την παλιανθρωπιά που έδειξαν σε όλη τη διάρκεια της διαδικασίας, και ειδικά όταν δεν διαφαίνονταν η κατάληξη της δίκης. Τότε δηλαδή που μπούκαραν με περίσσιο θράσος στο εφετείο ή όταν φώναζαν «Πού είναι ο Παύλος σου τώρα;». Αλλά και το πόσο εύκολα το θράσος τους μετατράπηκε σε δειλία –η ψευτοπαλικαριά και η θρασυδειλία είναι άλλωστε χαραγμένες στο dna του φασισμού στην Ελλάδα– όταν η δίκη έφτανε προς το τέλος της. Από τις απολογίες που αρνιόντουσαν κάθε σχέση και συμμετοχή μέχρι τα κλάματα και τα παρακάλια, αν μη τι άλλο η Χ.Α. έδειξε το ποιόν της.
Ι.Κ.
