Εδώ και μισό αιώνα σχεδόν, οι Σημειώσεις πορεύονται αταλάντευτα στο χρόνο διακονώντας με «ιερή» προσήλωση τον στοχαστικό -πολιτικό αλλά και ποιητικό- λόγο. Από το 1973 που ξεκίνησαν μέχρι σήμερα, 78 τεύχη απαριθμούν τη συνολική τους σοδειά, που σημαίνει κάτι λιγότερο από δύο τεύχη το χρόνο. Ας μη ξεγελούν όμως τα νούμερα και η φαινομενικά «άτακτη» εμφάνιση του πολύτιμου περιοδικού. Οι Σημειώσεις εμφανίζονται όταν έχουν κάτι αληθινό να αρθρώσουν, να προτείνουν, να μοιραστούν ιδέες και αγωνίες με τους αναγνώστες, να θέσουν κρίσιμα ερωτήματα γύρω από τους άγονους και ανελεύθερους καιρούς. Κι αυτό το κάτι των σημειώσεων κινείται πάντα έξω από τα συμβατικά όρια της ναρκισσιστικής φλυαρίας που χαρακτηρίζει την πνευματική επικράτεια του παρόντος.
Ας έρθουμε, όμως, στο αντικείμενο του σημειώματος που δεν είναι άλλο από την παρουσίαση του 78ου τεύχους, νέου αλλά και… περυσινού συνάμα, αφού κυκλοφόρησε στις αρχές του Δεκέμβρη του 2013. Στις πάντα αξιοπρόσεκτες σελίδες του λοιπόν, θα βρείτε εκτεταμένο τμήμα της εικοσαετούς μελέτης του Στέφανου Τασσόπουλου για το Όλον Σώμα του Κ.Π. Καβάφη, προλογισμένο από την Χάρη Σταθάτου, φίλη του συγγραφέα η οποία είχε την τύχη να παρακολουθήσει από κοντά τη διαμόρφωση του έργου. Συνεχίζοντας το ξεφύλλισμα ο αναγνώστης θα «συναντηθεί» με ένα πολύ όμορφο κείμενο του Hugo von Hofmanstahl πού εξηγεί ότι η ροπή των ανθρώπων των σύγχρονων μητροπόλεων προς τον κινηματογράφο δεν είναι παρά πράξη υποκατάστασης των ονείρων τους. Στη συνέχεια μπορείτε να σταθμεύσετε σ’ ένα επίκαιρο κείμενο της Ελένης Μαχαίρα με πρωτότυπη γραφή, όπου η αναδιαπραγμάτευση των πανάρχαιων εννοιών της αδικίας και της ύβρεως στους καιρούς της εξέλιξης και της προόδου αποδεικνύονται φρικώδεις όσο ποτέ άλλοτε στο παρελθόν.
To τεύχος ολοκληρώνεται τονικά από τα «πολυφονικά» του Βασίλη Αλεξίου και κλείνει -συγχωρήστε την αναρμόδια υπερβολή- μ’ ένα εξαίρετο ποίημα γραμμένο από τον Γεράσιμο Λυκιαρδόπουλο. Τίτλος του: Αθήνα 1936-2013.
Στ.Μ.
