Η αμήχανη επανασυγκόλληση του γαλλογερμανικού άξονα. Αναζητούν πόρους για την απασχόληση με τίμημα την εργασιακή και ασφαλιστική απορρύθμιση. Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου
Τα καλά νέα που υποτίθεται ότι μετέδωσε το δίδυμο «Μερκολάντ» στη συνάντηση του Παρισιού ήταν ότι ο υπό επανασυγκόλληση γαλλογερμανικός άξονας συμφώνησε σε αρκετά θέματα επιτάχυνσης της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Και μεταξύ άλλων στο να υπάρξει «πρόεδρος πλήρους απασχόλησης» στην Ευρωζώνη.
Τα κακά νέα είναι πως, έτσι όπως πορεύεται η Ευρωζώνη, ο πρόεδρός της θα είναι ο μόνος κάτοικος πλήρους απασχόλησης. Οι υπόλοιποι θα είναι είτε άνεργοι είτε υποαπασχολούμενοι. Μόλις χθες, Παρασκευή, η Eurostat ανακοίνωσε το νέο ιστορικό ρεκόρ ανεργίας στην Ευρωζώνη, 12,2% τον Απρίλιο, με την ανεργία των νέων έως 25 ετών να φτάνει το 24,4%. Επιμέρους «ιστορικές επιδόσεις» κατέγραψαν όλες οι χώρες. Στην Ιταλία η ανεργία ανέβηκε στο υψηλότερο επίπεδο εδώ και 36 χρόνια, 12,8%.
Παρατάσεις
Η ανεργία, που αποτελεί την ισχυρότερη ένδειξη της ύφεσης στην οποία είναι καθηλωμένη η Ευρωζώνη, αλλά και παράγοντα πολιτικής αβεβαιότητας για πολλές χώρες, φαίνεται ότι κινητοποιεί τα ανακλαστικά των ευρωπαϊκών «ιερατείων» και τα ωθεί να αναζητήσουν νέα προσέγγιση στις πολιτικές λιτότητας. Το σήμα έδωσε η Κομισιόν, με την απόφασή της να δώσει περισσότερο χρόνο σε έξι χώρες για τη δημοσιονομική τους προσαρμογή (η Ελλάδα, ακραίο παράδειγμα των επιπτώσεων της λιτότητας, μένει στην αναμονή). Η απόφαση συνοδεύτηκε, ωστόσο, με τις συνήθεις υποδείξεις. «Πάρτε χρόνο, αλλά προχωρήστε σε μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας και το ασφαλιστικό σύστημα», ήταν η υπόδειξη προς τη Γαλλία, η οποία προκάλεσε τη γνωστή αντίδραση του Ολάντ: «Δεν θα μας υπαγορεύσει η Κομισιόν τι πολιτική θα ακολουθήσουμε», είπε ο Γάλλος πρόεδρος λίγο πριν συναντηθεί με τη Μέρκελ στο Παρίσι. «Με εκπλήσσει που η Γαλλία τη μια μέρα ζητά οικονομική διακυβέρνηση στην Ευρωζώνη και την άλλη επικρίνει την Κομισιόν για τις συστάσεις της», απάντησε επίτροπος Νομισματικών Υποθέσεων, Όλι Ρεν.
Το περιστατικό έχει τη σημασία του. Παρά την προσπάθεια της Μέρκελ και του Ολάντ να πείσουν ότι έχει επιτευχθεί ένας βαθμός συναίνεσης για τις καυτές εκκρεμότητες της Ευρωζώνης, στην πραγματικότητα οι κόντρες γοήτρου και ισχύος τη διαπερνούν οριζοντίως και καθέτως. Η Σύνοδος Κορυφής στο τέλος του μήνα θα δώσει, πιθανότατα, μια ακόμη ένδειξη γι’ αυτό.
Κείμενο εργασίας
Πάντως, Μέρκελ και Ολάντ προσπάθησαν να προκαταλάβουν θετικά τους εταίρους με ένα κείμενο εργασίας το οποίο περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, τα εξής:
– Ένα συμβιβασμό στο θέμα της τραπεζικής ένωσης, ο οποίος μεταφέρει σε πρώτη φάση στις εθνικές Αρχές και στους ιδιώτες (μετόχους, ομολογιούχους και μεγάλους καταθέτες) το κόστος διάσωσης τραπεζών υπό χρεοκοπία και μεταθέτει για το μέλλον τον κοινό μηχανισμό διάσωσης.
– Ένα σαφέστερο καθορισμό των χρονοδιαγραμμάτων για την οικονομική διακυβέρνηση της Ευρωζώνης, στο πλαίσιο της οποίας προτείνεται και ο «πρόεδρος πλήρους απασχόλησης», πρόταση στην οποία καταγράφονται ήδη αντιρρήσεις από την Ολλανδία, αλλά και από τους κυβερνητικούς εταίρους της Μέρκελ, Ελεύθερους Δημοκράτες.
– Μια εξαιρετικά ασαφής υπόσχεση για κινητοποίηση όλων των διαθέσιμων πόρων για την απασχόληση και την ανάπτυξη, με έμφαση στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, για την οποία το μόνο δεδομένο είναι ότι επιχειρείται η παράκαμψη τόσο των κρατικών Αρχών, όσο και του τραπεζικού συστήματος. Μια ιδέα δίνει η γερμανική επιχείρηση αναπτυξιακής «αλληλεγγύης» προς τον Νότο, μέσω της αναπτυξιακής τράπεζας KfW.
Μιτεράν ή Σρέντερ;
Το γαλλογερμανικό σόου, όπως και οι μεγαλόστομες ανακοινώσεις Κομισιόν για στροφή στην απασχόληση σχεδόν χλευάστηκαν από τον ευρωπαϊκό Τύπο. Η El Pais έκανε τη διαίρεση των κονδυλίων που διαθέτει για την απασχόληση η Ε.Ε. και βρήκε ότι αντιστοιχούν 142 ευρώ για κάθε άνεργο για τα επόμενα δέκα χρόνια!
Είναι προφανές ότι οι Γαλλογερμανοί και οι λοιπό Ευρωπαίοι ηγέτες δεν θα περιοριστούν σ’ αυτό. Αναζητούν κάτι πιο εντυπωσιακό να παρουσιάσουν στην ευρωπαϊκή κοινή γνώμη, και για λόγους εκλογικούς και πολιτικής αυτοσυντήρησης. Στη Σύνοδο της 27ης Ιουνίου, λοιπόν, είναι βέβαιο ότι θα παρουσιάσουν ένα κατά τι πιο γενναιόδωρο πακέτο χρηματοδοτικών εργαλείων που θα καταλήγουν και σε θέσεις εργασίας, μαθητείας ή κατάρτισης. Το αντίτιμο είναι η αποδοχή των «μεταρρυθμίσεων» στην αγορά εργασίας και το ασφαλιστικό σύστημα. Έστω κι αν αυτές γίνουν με «γαλλικό» ή άλλο εθνικό τρόπο σε κάθε χώρα.
Το μοντέλο, άλλωστε, είναι η ίδια η Γερμανία, που από εδώ και δέκα χρόνια καμουφλάρει την ανεργία και τεμαχίζει τις θέσεις εργασίας σε εκατομμύρια νέους, μισοπληρωμένους και μισοασφαλισμένους. Το αναπτυξιακό της «θαύμα» οφείλεται στην περίφημη μεταρρύθμιση- απορρύθμιση που εγκαινίασε ο σοσιαλδημοκράτης Σρέντερ και εφαρμόζει η Μέρκελ. Πριν από μια εβδομάδα, ο Ολάντ έπλεκε το εγκώμιο του ομοϊδεάτη του Σρέντερ και των μεταρρυθμιστικών του «οραμάτων».
Ίσως, λοιπόν, η Μέρκελ δεν έκανε το «σωστό λάθος», αποκαλώντας Μιτεράν τον Γάλλο πρόεδρο. Σρέντερ έπρεπε να τον αποκαλέσει.
