Της Ελένης Πορτάλιου.
Με τα φώτα νυσταγμένα
και βαριά
τριγυρνάνε οι νταλίκες
στην Αθήνα
στα λιμάνια, στους σταθμούς, στην αγορά
ό,τι ψάχνεις στη ζωή
να βρεις ξεκίνα…
…τραγουδούσε ο Γιώργος Σαρρής σε στίχους Μανόλη Ρασούλη και μουσική Χρήστου Νικολόπουλου, περιγράφοντας τη λαϊκή ψυχή της Αθήνας, μιας μητρόπολης του Νότου.Ο βάναυσος εκσυγχρονισμός-εξευρωπαϊσμός δεν γνωρίζει ούτε τον εργασιακό μόχθο, ούτε τις συναισθηματικές καταστάσεις, ούτε τις διαδρομές της ζωής των καθημερινών ανθρώπων. Εκεί που γεννιούνται και σβήνουν η μοναξιά και ο νόστος και επωάζονται μικροχαρές, μικροσυμβιβασμοί, τρέχουσες υποθέσεις, προσδοκίες και ανεκπλήρωτες επιθυμίες, αυτός βλέπει οικονομικά μεγέθη και σχεδιάζει καταστροφές κοινωνικών ομάδων και ατομικών μικρόκοσμων, που στήθηκαν με κόπο στο χώρο και τον χρόνο.
Το τείχος του αίσχους που ύψωσε η κυβέρνηση απέναντι στους επαγγελματίες του χώρου των οδικών μεταφορών για να υφαρπάξει τη δουλειά και την περιουσία τους, επ’ ωφελεία των συνασπισμένων συμφερόντων των εταιριών πετρελαιοειδών, των αλυσίδων λιανεμπορίου και των logistics, είναι μια ψηφίδα στο παζλ της κατεδάφισης των δικαιωμάτων της εργασίας εκατομμυρίων ανθρώπων-μισθωτών, αυτοαπασχολούμενων και μικροεπιχειρηματιών – για να παραδοθούν, ανυπεράσπιστοι, στην ελεύθερη αγορά του κεφαλαίου.Αλλά οι περιφρονημένοι φορτηγατζήδες επέστρεψαν την πρόκληση στα κυβερνητικά ανδρείκελα, με κατά μέτωπο αντιπαράθεση.
Είδαμε ότι όταν μια επαγγελματική ομάδα χάνει το ψωμί της, αυτοοργανώνεται με ταχύτητα απρόβλεπτη και ικανότητα ασυνήθιστη για τις γραφειοκρατικές διαδικασίες του συνδικαλιστικού κινήματος. Από τη μια στα μπλόκα και τις συγκρούσεις με τα ΜΑΤ και από την άλλη στις μαζικές συνελεύσεις και τα αντιπροσωπευτικά σώματα, οι επαγγελματίες οδηγοί αντέδρασαν με ενότητα και ανυπότακτο φρόνημα, ακόμα και όταν το κράτος ντύθηκε στο χακί, οργανώνοντας εκτεταμένους μηχανισμούς απεργοσπασίας.
Η υπόλοιπη κοινωνία εμφανίστηκα από τα ΜΜΕ ανήσυχη για τις ελλείψεις της βενζίνης που χρυσοπληρώνει, όταν καταφέρνει να εξασφαλίσει λίγες ημέρες διακοπών. Ακόμα, όμως, και αν είναι έτσι, σε εποχές μεγάλων ανατροπών τίποτα δεν μένει σταθερό και η αλληλεγγύη μπορεί αύριο να αναδυθεί για να ενώσει τον κόσμο που συντρίβεται.
Αλήθεια, τι σημαίνει λαϊκότητα στην εποχή του Μνημονίου για την Αριστερά που αυτοαποκαλείται «λαϊκή δύναμη»; Ποιες είναι οι λαϊκές τάξεις που θ’ ανατρέψουν την κοινή πολιτική τρόικας και κυβέρνησης; Το κράτος, όπως θα σημείωνε ο θεωρητικός του ανανεωτικού κομμουνισμού Νίκος Πουλαντζάς, αναλαμβάνει στην εποχή της κρίσης βασικές οικονομικές λειτουργίες που ανατρέπουν τους συσχετισμούς σε βάρος της εργασίας και υπέρ του κεφαλαίου. Ποιες κοινωνικές δυνάμεις τοποθετούνται στην αντιπέρα όχθη; Πώς συναντώνται και πώς πορεύονται μαζί; Αν οι επαγγελματίες οδηγοί προκαλούν τα στερεότυπα του μικροαστικού σνομπισμού και συντηρητισμού που ηγείται της Αριστεράς, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχουν δίκιο ή ότι δεν περιλαμβάνονται στο λαϊκό μέτωπο. Ο αγώνας τους ας παίξει, λοιπόν, στη φαντασία μας «σαν σκηνές από ταινία προσεχώς».
και βαριά
τριγυρνάνε οι νταλίκες
στην Αθήνα
στα λιμάνια, στους σταθμούς, στην αγορά
ό,τι ψάχνεις στη ζωή
να βρεις ξεκίνα…
…τραγουδούσε ο Γιώργος Σαρρής σε στίχους Μανόλη Ρασούλη και μουσική Χρήστου Νικολόπουλου, περιγράφοντας τη λαϊκή ψυχή της Αθήνας, μιας μητρόπολης του Νότου.Ο βάναυσος εκσυγχρονισμός-εξευρωπαϊσμός δεν γνωρίζει ούτε τον εργασιακό μόχθο, ούτε τις συναισθηματικές καταστάσεις, ούτε τις διαδρομές της ζωής των καθημερινών ανθρώπων. Εκεί που γεννιούνται και σβήνουν η μοναξιά και ο νόστος και επωάζονται μικροχαρές, μικροσυμβιβασμοί, τρέχουσες υποθέσεις, προσδοκίες και ανεκπλήρωτες επιθυμίες, αυτός βλέπει οικονομικά μεγέθη και σχεδιάζει καταστροφές κοινωνικών ομάδων και ατομικών μικρόκοσμων, που στήθηκαν με κόπο στο χώρο και τον χρόνο.
Το τείχος του αίσχους που ύψωσε η κυβέρνηση απέναντι στους επαγγελματίες του χώρου των οδικών μεταφορών για να υφαρπάξει τη δουλειά και την περιουσία τους, επ’ ωφελεία των συνασπισμένων συμφερόντων των εταιριών πετρελαιοειδών, των αλυσίδων λιανεμπορίου και των logistics, είναι μια ψηφίδα στο παζλ της κατεδάφισης των δικαιωμάτων της εργασίας εκατομμυρίων ανθρώπων-μισθωτών, αυτοαπασχολούμενων και μικροεπιχειρηματιών – για να παραδοθούν, ανυπεράσπιστοι, στην ελεύθερη αγορά του κεφαλαίου.Αλλά οι περιφρονημένοι φορτηγατζήδες επέστρεψαν την πρόκληση στα κυβερνητικά ανδρείκελα, με κατά μέτωπο αντιπαράθεση.
Είδαμε ότι όταν μια επαγγελματική ομάδα χάνει το ψωμί της, αυτοοργανώνεται με ταχύτητα απρόβλεπτη και ικανότητα ασυνήθιστη για τις γραφειοκρατικές διαδικασίες του συνδικαλιστικού κινήματος. Από τη μια στα μπλόκα και τις συγκρούσεις με τα ΜΑΤ και από την άλλη στις μαζικές συνελεύσεις και τα αντιπροσωπευτικά σώματα, οι επαγγελματίες οδηγοί αντέδρασαν με ενότητα και ανυπότακτο φρόνημα, ακόμα και όταν το κράτος ντύθηκε στο χακί, οργανώνοντας εκτεταμένους μηχανισμούς απεργοσπασίας.
Η υπόλοιπη κοινωνία εμφανίστηκα από τα ΜΜΕ ανήσυχη για τις ελλείψεις της βενζίνης που χρυσοπληρώνει, όταν καταφέρνει να εξασφαλίσει λίγες ημέρες διακοπών. Ακόμα, όμως, και αν είναι έτσι, σε εποχές μεγάλων ανατροπών τίποτα δεν μένει σταθερό και η αλληλεγγύη μπορεί αύριο να αναδυθεί για να ενώσει τον κόσμο που συντρίβεται.
Αλήθεια, τι σημαίνει λαϊκότητα στην εποχή του Μνημονίου για την Αριστερά που αυτοαποκαλείται «λαϊκή δύναμη»; Ποιες είναι οι λαϊκές τάξεις που θ’ ανατρέψουν την κοινή πολιτική τρόικας και κυβέρνησης; Το κράτος, όπως θα σημείωνε ο θεωρητικός του ανανεωτικού κομμουνισμού Νίκος Πουλαντζάς, αναλαμβάνει στην εποχή της κρίσης βασικές οικονομικές λειτουργίες που ανατρέπουν τους συσχετισμούς σε βάρος της εργασίας και υπέρ του κεφαλαίου. Ποιες κοινωνικές δυνάμεις τοποθετούνται στην αντιπέρα όχθη; Πώς συναντώνται και πώς πορεύονται μαζί; Αν οι επαγγελματίες οδηγοί προκαλούν τα στερεότυπα του μικροαστικού σνομπισμού και συντηρητισμού που ηγείται της Αριστεράς, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχουν δίκιο ή ότι δεν περιλαμβάνονται στο λαϊκό μέτωπο. Ο αγώνας τους ας παίξει, λοιπόν, στη φαντασία μας «σαν σκηνές από ταινία προσεχώς».
Σχόλια
