Η όπερα αρχίζει να εισδύει στις ζωές μας. Προσγειώνεται ανάμεσά μας, σε τόπους απρόσμενους, με όρους υψηλού επαγγελματισμού, ανοιχτή σε μια πρωτόγνωρη για το είδος σκηνική και ερμηνευτική ελευθερία. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα της Cendrillon (Σταχτοπούτας) της όπερας δωματίου της Pauline Viardot, η οποία σε σκηνοθεσία Θέμελη Γλυνάτση, παρουσιάζεται από την Oμάδα Λυρικού Θεάτρου Ραφή στο θέατρο Skrow.
Η παράσταση εστίασε στη φόρμα, επιλέγοντας την οδό μιας τέλειας κι αστείας αισθητικής (μ’ ένα εικαστικά συναρπαστικό, πολυδιάστατο και χωρισμένο σε κουτάκια σκηνικό χώρο). Διογκώθηκαν λεπτομέρειες της όψης και των ερμηνειών και ξαφνικά η όπερα, ένα είδος που εχθρευόταν τη σωματικότητα, αποκτά σώματα ανθρώπων με τρόπο υποδειγματικά γκροτέσκο.
Οι ερμηνευτές φτιάχνοντας προσωπεία, σαν κινούμενες σπαστικές κούκλες υπηρετούν τον αρραγή φορμαλισμό της εμπνευσμένης σκηνοθεσίας που παραπέμπει σε αυστηρή, στατική χορογραφία κι αναδεικνύουν την ειρωνεία της.
Η Αναστασία Κότσαλη με πεντακάθαρο φωνητικό όργανο, καθηλωμένη στην ακινησία, αλλά με μια εκφραστικότητα υπερκινητική, έπλασε την ιδανική αντι-Σταχτοπούτα. Οι Μιράντα Μακρυνιώτη και Λητώ Μεσήνη, επί τούτου ανόμοιες στο μέγεθος και στην αστεία στυλιζαρισμένη κόμμωση, δημιούργησαν την ιδανική φωνητική και σωματική αντίστιξη, κινούμενες σαν νευρωτικές μαριονέτες.
Καθηλωτική φωνητικά, σκοτεινή και γοητευτική είναι η νεράιδα της Μάιρας Μηλολιδάκη. Ερμηνευτές των ημιτονίων, με έλεγχο των σωμάτων τους αποδεικνύονται και οι Χρήστος Δεληζώνας, Κωνσταντίνος Ζαμπούνης, Γιώργος και Κώστας Μαυρογένης.
Ι.Κ.
