της Αφροδίτης Κατσαδούρη*
Η ενέργεια της κυβέρνησης να συμπεριλάβει έναν άνθρωπο δηλωμένα ομοφυλόφιλο χαίρει συγχαρητηρίων και ανοίγει τον δρόμο για την άρση των στερεοτύπων και των κοινωνικών διακρίσεων. Σε μία Ελλάδα αγκιστρωμένη σε οπισθοδρομικές απόψεις, ταμπουρωμένη σε έναν καλά σφυρηλατημένα ομοφοβικό κλοιό, αποτελεί ευχάριστη έκπληξη η αξιοποίηση ενός ανθρώπου με διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό σε υπουργικό πόστο. Ωστόσο, πέρα από τους διαφημιστικούς τίτλους της πληροφορίας ως είδησης, έχει μεγάλη σημασία να αναπτυχθεί σε αρμονία με τα κοινώς ιδεολογικά και ιδεοληπτικά της εργαλεία.
Η σημερινή κυβέρνηση εναντιώθηκε και αποστράφηκε στην πράξη το σύμφωνο συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια – πιστή στον στερεοτυπικό και κανονιστικό της πυρήνα. Ικανοποιώντας τα αρνητικά της φορτισμένα σε θέματα ισότητας και υπέρβασης προκαταλήψεων ηλεκτρόνια της, και αποτελώντας παραδοσιακά μια κλειστή συντηρητική παράταξη, αδιαφόρησε πασίδηλα για κάθε αγώνα κοινωνικής κατάκτησης, διαμαρτυρίας, εξάλειψης των κοινωνικών ανισοτήτων και διατράνωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Τα συμπαρομαρτούντα, μάλιστα, των βουλευτών της έρχονται να συμπληρώσουν εύλογα το παζλ της παντελούς αδιαφορίας σε ό,τι έχει να κάνει με θεμελιώδη δικαιώματα και τις απορρέουσες ατομικές ελευθερίες. Δεν είναι εξάλλου πρώτη φορά που προσπαθεί να επιβάλει τη φιλευσπλαχνία της για να μας αποσπάσει από τις ανήθικες πρακτικές της. Παρόμοιο παράδειγμα μιας τέτοιας διαφορετικής για τα μάτια του κόσμου πρωτοβουλίας αποτέλεσε και στο πρόσφατο παρελθόν η περίπτωση του Στέλιου Κυμπαρόμπουλου, η οποία χρησιμοποιήθηκε από την κυβέρνηση μεθοδευμένα, αφού περί επικοινωνιακής πρακτικής και ολοφάνερης εργαλειοποίησης επρόκειτο, και συνέχισε να ασκεί την κακώς εννοούμενη φιλελεύθερη πολιτική της.
Το σκληρό μέτωπο της εξουσίας δεν έχει ευαισθησίες μήτε και αναλίσκεται σε τρυφερές κοινωνικές διασταυρώσεις με σκοπό να προστρέξει στο πλάι των κοινωνικά ευάλωτων ομάδων – όποιες και αν είναι. Τα περιστατικά βίας κατά τη διακυβέρνηση της Ν.Δ., η κατάχρηση εξουσίας, η «κουλτούρα» της βίας που συνεχώς αναπαράγει, αποδεικνύουν στην πράξη πως οι προσωπίδες της κοινωνικής ευαισθησίας μπορεί προσωρινά να αποφέρουν πόντους ενσυναίσθησης και εντυπώσεων, σε βάθος χρόνου, όμως, εκβάλλουν τη εκμεταλλεύσιμη και χυδαία επικοινωνιακή πολιτική της. Αξίζει να αναφερθεί εδώ ότι αναπληρωτής κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της κυβέρνησης στην οποία θα διατελέσει υπουργός ο κ. Γιατρομανωλάκης είναι ο δικηγόρος της υπεράσπισης των αστυνομικών που εμπλέκονται στον δολοφονικό ξυλοδαρμό του πολιτικού ακτιβιστή Ζακ Κωστόπουλου.
Η παράταξη αυτή ουδέποτε έχει τοποθετηθεί υπέρ των δικαιωμάτων της ΛOATKI κοινότητας –εντός και εκτός βουλής– και δεν πρωτοστάτησε ποτέ σε καμία θεσμική πρωτοβουλία. Απεναντίας, αυτό το οποίο έχει να προτάξει είναι ένα συνονθύλευμα ακροδεξιάς ρητορικής πασπαλισμένης με ομοφοβικό ταξικό μίσος. Ας αναφέρουμε χαρακτηριστικά τη δήλωση της κ. Μπακογιάννη η οποία έβρισκε «αντιαισθητικό» το θέαμα των gay γάμων, ή του κ. Γιακουμάτου ο οποίος προέβη στον χαρακτηριστικό της ομοφυλοφιλίας ως μιας «αρρώστιας κολλητικής». Παραλίγο να ξεχάσουμε την επική δήλωση Κυριάκου Μητσοτάκη στη Βουλή, όταν χωρίς καμία ντροπή προσπάθησε να εξηγήσει την ομοφυλοφιλία, αποδίδοντάς την στην εξωγήινη παραϊατρικότητα. Να υπογραμμιστεί και να μη λησμονηθεί το γεγονός πως το 2015 η παράταξη της Ν.Δ. είχε καταψηφίσει στο σύνολό της το σύμφωνο συμβίωσης και την αναγνώριση αναδοχής από ομόφυλα ζευγάρια. Λίγο αργότερα, το 2019 οι βουλευτές της καταψηφίζουν στη Βουλή το άρθρο 5 του Συντάγματος (παρ. 2) σχετικά με την πρόταση αναθεώρησης και την απαγόρευση διακρίσεων βάσει φύλου, σεξουαλικού προσανατολισμού και ταυτότητας, αλλά και της αναπηρίας, της ηλικίας και της συμμετοχής σε εθνική μειονότητα.
Το λεγόμενο «pinkwashing» αποκτά χώρο στον δημόσιο διάλογο και τα ανθρώπινα δικαιώματα γίνονται φερετζές μιας ψευδεπίγραφης ευαισθησίας ενός κόμματος με πυρήνα ακροδεξιό. Είναι εξόφθαλμα αντιφατικό να πουλάς την ευαισθητοποίησή σου, όταν η τυφλή βία του κράτους καταστολής που έχεις χτίσει «γκλοπάκι-γκλοπάκι» κατακλύζει ολόκληρη τη χώρα.
Είναι, λοιπόν, ευχάριστη η είδηση η τοποθέτηση ενός ατόμου από την LGBT+ κοινότητα στον πολιτικό στίβο μιας τέτοιας κυβέρνησης; Θα τύχαινε ίσης αποδοχής η συμπεριληπτική κοινωνία, που όλοι ευαγγελιζόμαστε, αν στη θέση του επιφανούς υφυπουργού, εισερχόταν κάποιος λιγότερο λαμπερός πολιτικός ακτιβιστής της πλατείας Ομονοίας, κάποιος ο οποίος θα προερχόταν από τα κατουρημένα σοκάκια της πλατείας Βάθη, από τα συγχρωτισμένα πέλαγα της Αχαρνών, από την παρατημένη αλλά πολύβουη πλατεία Πατησίων, κάποιος που μπορεί να μην έκανε καριέρα ως το προβεβλημένο Harvard αλλά θα πολεμούσε καθημερινά- -ως τον τελευταίο επιθανάτιο ρόγχο- με το τέρας του φασισμού, τον κοινωνικό στιγματισμό και την πατριαρχία;
Αναμφισβήτητα η στιγμή της υπουργοποίησης του κ. Γιατρομανωλάκη αποτελεί ιστορική στιγμή στο ελληνικό κοινοβούλιο. Στο διατρανωμένο μέτωπο της «ανοιχτότητας» όμως, καταπνίγεται από το σύνολο των κατασταλτικών πρακτικών σε συνδυασμό με την παιανίζουσα ακροδεξιά της ατζέντα. Διότι δεν αντέχεται ο εξωραϊσμός της πυκνής βίας με τη στρατηγική τοποθέτηση ενός δηλωμένου ομοφυλόφιλου σε θέση υπουργείου
