Της Βάσως Διαμαντοπούλου *
Φθινόπωρο του 1986, η Γλυκερία, ο Στέλιος Φωτιάδης, ο Νίκος Παπάζογλου, ο Χαράλαμπος Γαργανουράκης και η πολυμελής εξαιρετικών μουσικών ορχήστρα τους, ξεκινήσαμε από την Αθήνα για μία περιοδεία που όμοιά της δεν είχαν πραγματοποιήσει μέχρι τότε Έλληνες καλλιτέχνες.
Θα πηγαίναμε Αυστραλία και από εκεί κατ’ ευθείαν Αμερική, στο Σικάγο μέσω Λος Άντζελες. Όλοι ήμασταν ψαρωμένοι, εκτός από τον Νίκο που ήταν σαν να πέταγε από Θεσσαλονίκη Αθήνα. Στην Αυστραλία περάσαμε υπέροχα, ο Νίκος με το κόκκινο μαντηλάκι και τα τζιν ξεσήκωνε τη νεολαία που ερχόταν στις συναυλίες για να δει από κοντά το όμορφο αγόρι με την ξεχωριστή φωνή και τα υπέροχα εναλλακτικά τραγούδια.
Στην Αμερική, την περιοδεία τη διοργάνωνε ο Νικ Τζιάννη, Έλληνας επιχειρηματίας στο Σικάγο που ασχολιόταν με τις συναυλίες από χόμπυ.
Μεγάλος θαυμαστής της Γλυκερίας μάς περιποιήθηκε και μας φιλοξένησε αρχοντικά. Τον Νίκο δεν τον ήξερε καλά. Όταν τον γνώρισε, αυτός και η Ντάνα, η γυναίκα του, ενθουσιάστηκαν, όμως, επειδή ήταν της παλιάς σχολής δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί ο Νίκος εμφανιζόταν συνέχεια με τζιν. Επιπλέον είχε μεγάλη αγωνία για την εντύπωση που θα προκαλούσε στον κόσμο το τζιν και το μαντηλάκι, αφού με τα μέχρι τότε δεδομένα, το κοινό που ερχόταν στις συναυλίες ήταν κυρίως Έλληνες της Αμερικής, κυρίες και κύριοι με κοστούμια και τουαλέτες που προφανώς δεν γνώριζαν τον Νίκο και τα τραγούδια του. Το συζητήσαμε και ο Νίκος κατάλαβε αμέσως την αγωνία του Τζιάννη.
Προικισμένος με απίστευτη εκ φύσεως ευγένεια, το βράδυ, φόρεσε πάνω από το τζιν ένα συμπαθητικό σακάκι. Στη συναυλία, όμως, προς μεγάλη έκπληξη του Τζιάννη, μαζί με τις καθωσπρέπει κυρίες και τους συζύγους τους, είχαν έρθει και τα παιδιά τους, φανατικοί θαυμαστές του Νίκου που γνώριζαν όλα τα τραγούδια του και τον αγαπούσαν ιδιαίτερα. Η συναυλία είχε εξαιρετική επιτυχία, οι νεολαίοι ξετρελάθηκαν και οι μεγάλοι ενθουσιάστηκαν. Ο Νίκος εκ των πραγμάτων αναγκάστηκε να βγάλει το σακάκι που στη συνέχεια της μεγάλης περιοδείας έμεινε στα αζήτητα.
Στην ίδια περιοδεία, στην πτήση από Νέα Υόρκη προς Βόρεια Καρολίνα συναντήσαμε φοβερή κακοκαιρία. Ο πιλότος μάς ειδοποίησε ότι έχουμε μπει σε καταιγίδα και θα έχουμε μεγάλες αναταράξεις. Όλοι ήμασταν ωχροί και αμίλητοι, εκτός από τον Νίκο που σιγοτραγουδούσε σαν να μην έτρεχε τίποτα. Σε μία στιγμή το αεροπλάνο έπεσε σ’ ένα απίστευτο κενό και δεν έλεγε να σταματήσει. Το σκραμπλ που είχαμε στα πόδια μας και παίζαμε με τη Γλυκερία διασκορπίστηκε, τα πράγματα όλων εκσφενδονίστηκαν και κραυγές ακούστηκαν, προφανώς από τους δικούς μας που δεν ήταν συνηθισμένοι σε παρόμοιες πτήσεις. Το βράδυ στο ξενοδοχείο ο Νίκος μάς εξήγησε με επιστημονικούς όρους το φαινόμενο, και απλοϊκά, για να καταλάβουμε, μας είπε πως σε περιπτώσεις μεγάλης κακοκαιρίας δημιουργούνται κενά που έχουν το σχήμα του αχλαδιού και το αεροπλάνο κατεβαίνει απότομα, αλλά χωρίς κίνδυνο μέχρι να βρει τον πάτο. Εκ του ασφαλούς πια, γελούσαμε, και το «αχλάδι» ακουγόταν σε κάθε ανατάραξη στις επόμενες πτήσεις, ως προειδοποίηση, αλλά και παρηγοριά.
Με τον Νίκο, η Γλυκερία και ο Στέλιος Φωτιάδης συνέχισαν τη συνεργασία τους, ταίριαζαν άλλωστε εξαιρετικά καλλιτεχνικά, αλλά και ως χαρακτήρες, αφού κανείς τους δεν είχε καμία σχέση με σταριλίκια και δήθεν συμπεριφορές. Αισθάνομαι πραγματικά μεγάλη ευγνωμοσύνη που μέσα από τη σχέση μου με τον Στέλιο και τη Γλυκερία γνώρισα το Νίκο, έναν χαρισματικό, ξεχωριστό καλλιτέχνη και άνθρωπο, που ήξερε να πλέκει τη ζωή με την τέχνη με έναν αριστοτεχνικό τρόπο. Καλό σου ταξίδι Νίκο, αν και αυτό βιάστηκες πολύ να το κάνεις.
* Η Βάσω Διαμαντοπούλου είναι δικηγόρος με ειδίκευση στην πνευματική ιδιοκτησία.
