Τα πρόσωπα αλλάζουν, αλλά η κατοχή, κατοχή. Του Δημήτρη Υφαντή
Τι υποτίθεται πως πάει να κάνει ένας πρωθυπουργός σε μία Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε., όπου μάλιστα διακυβεύονται μείζονα ζητήματα που θα καθορίσουν το μέλλον όχι μόνο της χώρας που εκπροσωπεί, αλλά και ολόκληρης της Ένωσης; Παρευρίσκεται, τοποθετείται, διαπραγματεύεται διεκδικεί, σταθμίζει δεδομένα και συσχετισμούς και τελικά αποφασίζει. Σε τι απ’ όλα αυτά τα αυτονόητα, που θα ανέμενε από τον ηγέτη της χώρας του κάθε στοιχειωδώς νοήμων πολίτης, ανταποκρίθηκε ο νέος πρόεδρος της ελληνικής κυβέρνησης. Αυτός με την πανίσχυρη κοινοβουλευτική εντολή άνω των 250 βουλευτών; Εντάξει, ας μην τον αδικήσουμε. Παρευρέθη, χαιρέτισε… ώς εκεί!
Αλλά μήπως το συμβόλαιο έργου που ανέλαβε να εκτελέσει ο διορισμένος πρωθυπουργός, με αποδεδειγμένη επαγγελματική προϋπηρεσία αποτελεσματικότητας, προβλέπει κάτι διαφορετικό; Το γεγονός πως οι σπόνσορες του ακαριαίου κοινοβουλευτικού πραξικοπήματος, τα συγκροτήματα των ΜΜΕ, βάλθηκαν όλη την εβδομάδα να μας πείσουν για το αντίθετο, δεν πρέπει να εκπλήσσει. Στην ουσία, το ίδιο πράγμα ομολόγησαν: «Τώρα που ο κατάλληλος άνθρωπος θα βρεθεί στην κατάλληλη θέση, τώρα μπορεί η χώρα να γίνει σεβαστή, να μη λοιδορείται, να αποκατασταθεί η χαμένη αξιοπιστία από τους τυχοδιωκτισμούς (βλ. δημοψήφισμα). Μιλάει τη γλώσσα τους, έχει όνομα, γνωρίζει τα θέματα». Όπως το έθεσε και ο Καρατζαφέρης, απαντώντας στην ερώτηση πώς ενώ έχει καταφερθεί κατά της Τριμερούς, του κλειστού κλαμπ του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου (μέλος της οποίας είναι και ο νέος πρωθυπουργός), αποτελεί τον πιο φανατικό υποστηρικτή της λύσης Παπαδήμου; «Μα ακριβώς περί αυτού πρόκειται, αν έχουν εδώ τον άνθρωπό τους ποιος θα μας πειράξει, ποιος θα επιδιώξει την αποτυχία του;». Εμετικός τρόπος σκέψης μεν, αποκαλυπτικός δε.
Ο Παπανδρέου είχε διαπρέψει ως ωσεί… απών στις Συνόδους Κορυφής. Ο Λ. Παπαδήμος συνέχισε το «έργο» του, αλλά τότε γιατί τον αλλάξαμε; Φανερώνεται εδώ βέβαια κάτι ακόμη χειρότερο. Πώς εξελίχτηκε μέσα στην εβδομάδα η «εθνική γραμμή» που λανσάρισαν τα χωνιά της τρόικας, ενόψει του ισοπεδωτικού σχεδίου Μέρκελ-Σαρκοζί; Από το «έχουμε τον καταλληλότερο πρωθυπουργό» φτάσαμε στο ότι εθνικό συμφέρον της χώρας είναι η «επίτευξη λύσης». Έτσι όπως το γράφουμε, έτσι οι «εγκυρότατοι» αναλυτές το έθεσαν μαζί με πολλούς αναστεναγμούς ανακούφισης και καθησυχαστικές διαβεβαιώσεις, εφόσον η χώρα δεν βρίσκεται στο επίκεντρο αυτής της Συνόδου Κορυφής και άρα τίποτα χειρότερο από όσα ήδη μας έχουν βρει δεν πρόκειται να μας συμβεί! Συμφέρον μας είναι «να τα βρουν οι μεγάλοι». Σε τι; Μα αυτό είναι δεδομένο.
Ήδη Παπανδρέου και Σαμαράς είχαν σπεύσει να δώσουν διαπιστευτήρια συμμόρφωσης. Ο τέως πρωθυπουργός -πάντα πρωτοπόρος- στην τοποθέτησή του για τον Προϋπολογισμό στη Βουλή, ούτε λίγο-ούτε πολύ ζήτησε από την κυβέρνηση Παπαδήμου την εξάντληση της τετραετίας. Άλλωστε όπως είπε «και μετά τις εκλογές τι κυβέρνηση περιμένετε να έχουμε;». Ενώ ο αρχηγός της Ν.Δ. έκανε ένα ακόμη βήμα στην περίφημη πολιτική του, δηλαδή την πολιτική της «επαναδιαπραγμάτευσης» του Μνημονίου (λέξη ανύπαρκτη στο λεξιλόγιό του), δεσμευόμενος ότι η φορολογική ελάφρυνση που πλασάρει ως τη μεγάλη διαφοροποίηση από την τρόικα, θα πρέπει να τύχει της «έγκρισης των δανειστών», κατά λέξη! Και οι δύο ανέλυσαν πολλά για την Ευρώπη της ανάπτυξης και της αλληλεγγύης, αλλά για την ταμπακιέρα ουδέν. Διαπραγμάτευση, διεκδίκηση, μην πούμε για… βέτο, αποτελούν απαγορευμένες έννοιες για το νέο κατοχικό καθεστώς. Και είναι ζητούμενο, βέβαια, αν υπάρχουν περιθώρια πλέον για πολιτικές μαριονέτες. Μάλλον το σύστημα προβλέπει, αποκλειστικά, προγραμματισμένα ρομποτάκια.
Ο Ευ. Βενιζέλος, λίγο πριν από την ψηφοφορία για το Μεσοπρόθεσμο, τον Ιούνιο, στη Βουλή είχε μιλήσει για «στρατιωτική πειθαρχία». Ήξερε πολύ καλά τι έλεγε, καθώς είχε υποστεί τα πρώτα σοκ από τη συμμετοχή του ως νέος τότε υπουργός Οικονομικών στις συνόδους του Eurogroup. Βέβαια, ακολούθησαν και άλλα. Δεν υπάρχουν περιθώρια ούτε καν για προσχήματα επίκλησης εθνικών συμφερόντων και δημοκρατικών κατακτήσεων. Εντολή, εκτέλεση εντολής, λήξη. Να τα αδήριτα δεδομένα, να τα τετελεσμένα, να γιατί είναι τρομακτικά σύσσωμος αυτός ο εσμός του πολιτικού, οικονομικού και εκδοτικού κατεστημένου που «απολαμβάνει» χαλαρά ότι… «υπάρχει συμφωνία» στη Σύνοδο Κορυφής.
Ποιος άλλος, λοιπόν, θα μπορούσε να διεκπεραιώσει καλύτερα το έργο της αόρατης συμμετοχής σε μία τέτοια μοιραία σύνοδο, που σφράγισε την κατεδάφιση της εθνικής κυριαρχίας και της δημοκρατίας; Εκπροσωπώντας, πάντα άψογα τεχνοκρατικά, τη χώρα ως υπόδειγμα νεκροζώντανου πειραματόζωου και πολύτιμου θύματος ταυτόχρονα; Ποιος να συγκριθεί σε αυτό τον ρόλο με έναν Λουκά Παπαδήμο;
Αλλά μήπως το συμβόλαιο έργου που ανέλαβε να εκτελέσει ο διορισμένος πρωθυπουργός, με αποδεδειγμένη επαγγελματική προϋπηρεσία αποτελεσματικότητας, προβλέπει κάτι διαφορετικό; Το γεγονός πως οι σπόνσορες του ακαριαίου κοινοβουλευτικού πραξικοπήματος, τα συγκροτήματα των ΜΜΕ, βάλθηκαν όλη την εβδομάδα να μας πείσουν για το αντίθετο, δεν πρέπει να εκπλήσσει. Στην ουσία, το ίδιο πράγμα ομολόγησαν: «Τώρα που ο κατάλληλος άνθρωπος θα βρεθεί στην κατάλληλη θέση, τώρα μπορεί η χώρα να γίνει σεβαστή, να μη λοιδορείται, να αποκατασταθεί η χαμένη αξιοπιστία από τους τυχοδιωκτισμούς (βλ. δημοψήφισμα). Μιλάει τη γλώσσα τους, έχει όνομα, γνωρίζει τα θέματα». Όπως το έθεσε και ο Καρατζαφέρης, απαντώντας στην ερώτηση πώς ενώ έχει καταφερθεί κατά της Τριμερούς, του κλειστού κλαμπ του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου (μέλος της οποίας είναι και ο νέος πρωθυπουργός), αποτελεί τον πιο φανατικό υποστηρικτή της λύσης Παπαδήμου; «Μα ακριβώς περί αυτού πρόκειται, αν έχουν εδώ τον άνθρωπό τους ποιος θα μας πειράξει, ποιος θα επιδιώξει την αποτυχία του;». Εμετικός τρόπος σκέψης μεν, αποκαλυπτικός δε.
Ο Παπανδρέου είχε διαπρέψει ως ωσεί… απών στις Συνόδους Κορυφής. Ο Λ. Παπαδήμος συνέχισε το «έργο» του, αλλά τότε γιατί τον αλλάξαμε; Φανερώνεται εδώ βέβαια κάτι ακόμη χειρότερο. Πώς εξελίχτηκε μέσα στην εβδομάδα η «εθνική γραμμή» που λανσάρισαν τα χωνιά της τρόικας, ενόψει του ισοπεδωτικού σχεδίου Μέρκελ-Σαρκοζί; Από το «έχουμε τον καταλληλότερο πρωθυπουργό» φτάσαμε στο ότι εθνικό συμφέρον της χώρας είναι η «επίτευξη λύσης». Έτσι όπως το γράφουμε, έτσι οι «εγκυρότατοι» αναλυτές το έθεσαν μαζί με πολλούς αναστεναγμούς ανακούφισης και καθησυχαστικές διαβεβαιώσεις, εφόσον η χώρα δεν βρίσκεται στο επίκεντρο αυτής της Συνόδου Κορυφής και άρα τίποτα χειρότερο από όσα ήδη μας έχουν βρει δεν πρόκειται να μας συμβεί! Συμφέρον μας είναι «να τα βρουν οι μεγάλοι». Σε τι; Μα αυτό είναι δεδομένο.
Ήδη Παπανδρέου και Σαμαράς είχαν σπεύσει να δώσουν διαπιστευτήρια συμμόρφωσης. Ο τέως πρωθυπουργός -πάντα πρωτοπόρος- στην τοποθέτησή του για τον Προϋπολογισμό στη Βουλή, ούτε λίγο-ούτε πολύ ζήτησε από την κυβέρνηση Παπαδήμου την εξάντληση της τετραετίας. Άλλωστε όπως είπε «και μετά τις εκλογές τι κυβέρνηση περιμένετε να έχουμε;». Ενώ ο αρχηγός της Ν.Δ. έκανε ένα ακόμη βήμα στην περίφημη πολιτική του, δηλαδή την πολιτική της «επαναδιαπραγμάτευσης» του Μνημονίου (λέξη ανύπαρκτη στο λεξιλόγιό του), δεσμευόμενος ότι η φορολογική ελάφρυνση που πλασάρει ως τη μεγάλη διαφοροποίηση από την τρόικα, θα πρέπει να τύχει της «έγκρισης των δανειστών», κατά λέξη! Και οι δύο ανέλυσαν πολλά για την Ευρώπη της ανάπτυξης και της αλληλεγγύης, αλλά για την ταμπακιέρα ουδέν. Διαπραγμάτευση, διεκδίκηση, μην πούμε για… βέτο, αποτελούν απαγορευμένες έννοιες για το νέο κατοχικό καθεστώς. Και είναι ζητούμενο, βέβαια, αν υπάρχουν περιθώρια πλέον για πολιτικές μαριονέτες. Μάλλον το σύστημα προβλέπει, αποκλειστικά, προγραμματισμένα ρομποτάκια.
Ο Ευ. Βενιζέλος, λίγο πριν από την ψηφοφορία για το Μεσοπρόθεσμο, τον Ιούνιο, στη Βουλή είχε μιλήσει για «στρατιωτική πειθαρχία». Ήξερε πολύ καλά τι έλεγε, καθώς είχε υποστεί τα πρώτα σοκ από τη συμμετοχή του ως νέος τότε υπουργός Οικονομικών στις συνόδους του Eurogroup. Βέβαια, ακολούθησαν και άλλα. Δεν υπάρχουν περιθώρια ούτε καν για προσχήματα επίκλησης εθνικών συμφερόντων και δημοκρατικών κατακτήσεων. Εντολή, εκτέλεση εντολής, λήξη. Να τα αδήριτα δεδομένα, να τα τετελεσμένα, να γιατί είναι τρομακτικά σύσσωμος αυτός ο εσμός του πολιτικού, οικονομικού και εκδοτικού κατεστημένου που «απολαμβάνει» χαλαρά ότι… «υπάρχει συμφωνία» στη Σύνοδο Κορυφής.
Ποιος άλλος, λοιπόν, θα μπορούσε να διεκπεραιώσει καλύτερα το έργο της αόρατης συμμετοχής σε μία τέτοια μοιραία σύνοδο, που σφράγισε την κατεδάφιση της εθνικής κυριαρχίας και της δημοκρατίας; Εκπροσωπώντας, πάντα άψογα τεχνοκρατικά, τη χώρα ως υπόδειγμα νεκροζώντανου πειραματόζωου και πολύτιμου θύματος ταυτόχρονα; Ποιος να συγκριθεί σε αυτό τον ρόλο με έναν Λουκά Παπαδήμο;
Σχόλια
