του Ειδικού Ανταποκριτή
Υποστηρίζαμε στην τελευταία ανταπόκριση* ότι «στην Ιταλία του 2021 τίποτα δεν πρέπει να αποκλείεται». Και πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις, η πολιτική τάξη της χώρας επιβεβαίωσε του λόγου το αληθές: οι πάντες πλέον διακηρύττουν ότι θέλουν πρωθυπουργό τον ουρανοκατέβατο τραπεζίτη Ντράγκι, τον άγιο άνθρωπο που θα μας σώσει από την πανδημία, την ανεργία και γενικώς όλα τα δεινά. Αυτός βέβαια ακόμη δεν έχει ανοίξει το στόμα του για να μας πει πώς θα τα κάνει όλα αυτά. Μάλλον το φυλά για έκπληξη στους υπηκόους του, αφότου τους κάνει την τιμή να αναλάβει εν λευκώ την ηγεσία του κράτους. Και οπωσδήποτε είναι κακόπιστοι κάποιοι λίγοι που λένε ότι οι πρώτοι ήχοι που θα βγάλει το άσπιλο βρέφος της τραπεζοκρατίας (οι πολλοί ξέχασαν ότι τέλος πάντων έχει και μια προϊστορία ο άνθρωπος…) θα είναι «μπα… μπα… μπάνκα». Δηλαδή «τράπεζα».
Εν πάση περιπτώσει, πέρα από τους κάθε είδους και διαβάθμισης κεντροαριστερούς, που από την πρώτη στιγμή δήλωσαν την πίστη τους στον Ισχυρό Ηγέτη (με πρώτο τον Ρέντσι, που έφερε αριστοτεχνικά εις πέρας το συμβόλαιο εξόντωσης της κυβέρνησης Κόντε), τώρα προσχωρούν στη νέα θρησκεία και οι υπόλοιποι. Οι 5 Αστέρες, εκτελώντας αλλεπάλληλες κυβιστήσεις μέσα σε λίγες μέρες, έφτασαν, από την κάθετη απόρριψη της θεσμικής εκτροπής και του εκλεκτού της τραπεζοκρατίας, στη διαπίστωση (δια στόματος Μπέπε Γκρίλο μάλιστα) ότι ο Ντράγκι είναι… υποστηρικτής τους και θα κάνει τα καλύτερα για την Ιταλία! Στα καλύτερα συμπεριλαμβάνεται και η προσμονή ενός «οικολογικού σούπερ-υπουργείου», το οποίο φιλοδοξούν να αναλάβουν οι νεοφώτιστοι Πεντάστεροι ντραγκιστές… Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι η κωλοτούμπα έπρεπε να εγκριθεί από εσωκομματικό δημοψήφισμα, που αναβλήθηκε ωσότου διατυπωθεί το ερώτημα με τρόπο τέτοιο ώστε να μοιάζει τρελός όποιος απορρίψει την προσχώρηση στον ντραγκισμό.
Από κατσαρίδα, άνθρωπος
Ο έτερος Καππαδόκης, ο Σαλβίνι δεν θυμάται πια ότι απαιτούσε την πρωθυπουργία για τον εαυτό του. Δεν θυμάται ούτε καν την τελευταία κόκκινη γραμμή του: ότι δηλαδή απέκλειε τη στήριξη σε οποιαδήποτε κυβέρνηση θα στήριζαν και οι 5 Αστέρες (όπως και οι 5 Αστέρες δεν θυμούνται ότι απέκλειαν κυβέρνηση που θα στήριζαν ο Ρέντσι ή/και ο Μπερλουσκόνι, και πάει λέγοντας – αμοιβαία η μεγαλόψυχη αμνησία). Πάνε αυτά, περασμένα-ξεχασμένα: «Δεν μπορείς να φτάσεις κάπου με το να λες μόνο “όχι”», είπε ο Σαλβίνι εκφράζοντας κι αυτός την υποστήριξή του στον… «συνεργό της οικονομικής σφαγής των Ιταλών» (έτσι αποκαλούσε μέχρι πρόσφατα τον Ντράγκι). Και δεν σταμάτησε εκεί, αλλά συνέχισε εκφράζοντας την υποστήριξή του και στην Ε.Ε. – που τη χαρακτήριζε «δικτατορία των τραπεζιτών και των γραφειοκρατών». Αλλά κι αυτό κακό όνειρο ήταν και πάει.
Δικαιολογημένα πανηγυρίζουν η ευρωκρατία και οι κονδυλοφόροι της, διαπιστώνοντας την «υπευθυνοποίηση» της Λέγκας και του Σαλβίνι και τη «μετατόπισή της σε μετριοπαθείς και φιλοευρωπαϊκές θέσεις». Οι λίγοι κακόπιστοι, πάλι, δεν μπορούν να μην σκεφτούν ότι στην περίπτωση Σαλβίνι συμβαίνει το αντίθετο από αυτό που έπαθε ο ήρωας της «Μεταμόρφωσης»: στο αριστούργημα του Κάφκα, ο φιλότιμος Γκρέγκορ Σάμσα ξυπνά ένα πρωί μεταμορφωμένος σε τεράστια κατσαρίδα. Στην Ιταλία του 2021, όμως, ο ακροδεξιός Σαλβίνι, ο απεχθής σοβινιστής, λαϊκιστής, ρατσιστής κ.ο.κ., μεταμορφώνεται ξαφνικά σε καλό άνθρωπο, μετριοπαθή πολιτικό και πεπεισμένο Ευρωπαίο. Έτσι που πάμε, δεν αποκλείεται σύντομα να θεωρηθεί και… φίλος των μεταναστών. Κι όλα αυτά με το που στήριξε τον άγιο Ντράγκι. Θαύμα, θαύμα!
«Όλοι ενωμένοι! Όλοι μαζί! Μα… συγγνώμη, αυτό δεν είναι το αφεντικό;»
Ο τίτλος του θεατρικού έργου του «ακραίου» Ντάριο Φο (που σήμερα θα στριφογυρίζει στον τάφο του βλέποντας τα καμώματα των επιγόνων του…) ταιριάζει κουτί σε αυτά που ζούμε σήμερα, με όλο το πολιτικό, μιντιακό και επιχειρηματικό ιταλικό και ευρωπαϊκό κατεστημένο να χειροκροτά τον Ισχυρό Ηγέτη, τον υπερκομματικό Σωτήρα της Ιταλίας, δηλαδή τον εκλεκτό της Κονφιντούστρια και της χρηματοπιστωτικής ολιγαρχίας. Από το επίσημο πολιτικό φάσμα, η μόνη που επιμένει να μην υποκλίνεται στον Ντράγκι είναι η Μελόνι, η επικεφαλής των ακροδεξιών «Αδελφών της Ιταλίας». Οπότε ας μην εκπλαγούν οι προοδευτικοί (κι ας μην σπεύσουν να ξαναβαφτίσουν συλλήβδην φασίστες τους Ιταλούς) εάν στις επόμενες εκλογές –που κανονικά θα γίνουν το 2023– η Ακροδεξιά δρέψει τους καρπούς της άρνησής της να ευθυγραμμιστεί. Αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες: τους αρκεί που αποφεύγονται οι εκλογές τώρα, κι ως το 2023 έχει ο Θεός. Κανείς τους, ούτε καν ο ίδιος ο Κόντε, δεν θέλησε να ακούσει τις ελάχιστες διορατικές φωνές όπως αυτή του Αντόνιο Παντελάρο (πρώην διευθυντή της L’Unità και τώρα του Il Fatto Quotidiano), που συμβούλευε ότι, εδώ που έφτασαν τα πράγματα, οι εκλογές είναι προτιμότερες.
Έτσι, πανικόβλητοι μπροστά στο φάντασμα μιας τιμωρητικής κάλπης, «σοβαροί» και «λαϊκιστές» αντάμα πίεσαν τον Κόντε να εγκαταλείψει τη μάχη για ψήφο εμπιστοσύνης, και να παραιτηθεί. Είχε προηγηθεί βέβαια η αποχώρηση του Ρέντσι από τον κυβερνητικό συνασπισμό, με σαφές σχέδιο, στο οποίο ο πρόεδρος Ματαρέλα έβαλε την τελευταία πινελιά δίνοντας την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον Ντράγκι. Χαράς ευαγγέλια για την Κονφιντούστρια: «Υπάρχουν πολλά να γίνουν, και πρέπει να γίνουν γρήγορα και σωστά» δήλωνε προχθές ο πρόεδρός της Κάρλο Μπονόμι. Γιατί οι ελίτ βιάζονταν να ξεφορτωθούν την κυβέρνηση Κόντε, αφού έπαιρναν ήδη τη μερίδα του λέοντος από το κρατικό και ευρωπαϊκό χρήμα; Επειδή αυτό δεν τους αρκούσε πλέον: τώρα τα θέλουν όλα. Ούτε ευρώ δεν πρέπει να χαθεί σε επιδόματα προς τους «τεμπέληδες» φτωχούς. Κι αυτό θα το εγγυηθεί μια «πανεθνικής ενότητας» κυβέρνηση Ντράγκι. Δεν πήγα τζάμπα οι κραυγές των κονδυλοφόρων της Κονφιντούστρια, που αποκαλούσαν «Επιδοματιστάν» την Ιταλία…
* «Ντράγκι, ο επίδοξος πρωθυπουργός των ελίτ» (φύλλο 530, σελ. 16-17).
Και το όνομα αυτής… Ούρσουλα!
Κάπως έτσι και πλην απροόπτου –είπαμε, στην Ιταλία είμαστε, τίποτα δεν πρέπει να αποκλείεται– βαδίζουμε για κυβέρνηση… «Ούρσουλα». Κυβέρνηση δηλαδή με στήριξη από τις ίδιες δυνάμεις που υπερψήφισαν από κοινού το 2019 στην ευρωβουλή την Κομισιόν της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν: την Κεντροαριστερά (Δημοκρατικό Κόμμα και κόμμα Ρέντσι) και τη Δεξιά (Σαλβίνι αλλά και Μπερλουσκόνι, που αμφότεροι χώνονται στον συνδυασμό, χαλώντας το όνειρο ορισμένων μοναχοφάηδων για «προοδευτική κυβέρνηση τεχνοκρατών»). Αργά ή γρήγορα θα τους έρθει ο πολιτικός λογαριασμός, αφού βέβαια πληρωθεί κυριολεκτικά –και ακριβά– από τις ήδη στενάζουσες λαϊκές τάξεις. Άλλωστε ήδη έχουμε την εμπειρία των τριών προηγούμενων κυβερνήσεων «ανεξάρτητων τεχνοκρατών: 1) Κάρλο Τσιάμπι, 1993-94, μεταξύ άλλων κατάργησε την Αυτόματη Τιμαριθμική Αναπροσαρμογή μισθών και συντάξεων. 2) Λαμπέρτο Ντίνι, 1995-96, μεταξύ άλλων κατάργησε την εξάρτηση της σύνταξης από τον τελευταίο μισθό. 3) Μάριο Μόντι, 2011-13, άγιος κι αυτός, κατάργησε υπό τις οδηγίες του Τρισέ και ενός κάποιου Ντράγκι –για απλή συνωνυμία θα πρόκειται, αν κρίνουμε από τη γενικευμένη αφωνία και αμνησία– ό,τι είχε απομείνει όρθιο από εργατικά και συνταξιοδοτικά κεκτημένα. Και τώρα, πρόσω ολοταχώς προς τον νέο «μονόδρομο», με νέο σωτήρα τον… παλιό καλό αρχιτραπεζίτη. Εδώ έσωσε το ευρώ και την Ελλάδα, όπως υπενθυμίζουν υποχρεωτικότατα (και) τα ελληνικά ΜΜΕ, την Ιταλία δεν θα σώσει;
