Το άρθρο του Τζέρι Άνταμς που παρουσιάζει ο Δρόμος, δημοσιεύτηκε αρχικά στην Ιρλανδία στις 7 Νοεμβρίου. Με όσα αναφέρει ο πρόεδρος του Σιν Φέιν επιδιώκει να αναδείξει την υποκρισία όσων εκθειάζουν τον “παλιό καλό ΙΡΑ” των αρχών του 20ου αιώνα μόνο και μόνο για να τον διαχωρίσουν από τον ΙΡΑ των τελευταίων δεκαετιών, τον οποίο χαρακτηρίζουν “βρώμικο και ύπουλο”. Όπως τονίζει και ο ίδιος στο άρθρο του: “Είναι σωστό να τιμούμε τη μνήμη όσων πάλεψαν και πέθαναν ή φυλακίστηκαν ή εξορίστηκαν για τις προσπάθειές τους να ελευθερώσουν την Ιρλανδία από τον βρετανικό ζυγό. Εάν, όμως, κάποιοι έχουν επιλεκτική μνήμη αυτοί είναι τα κόμματα του πολιτικού κατεστημένου στο Δουβλίνο”.
Ο «παλιός καλός» ΙΡΑ
Γιατί το πολιτικό κατεστημένο θυμάται επιλεκτικά τους αγωνιστές της ελευθερίας
Του Τζέρι Άνταμς*
Το περασμένο Σαββατοκύριακο ήταν η επέτειος της εκτέλεσης του 18χρονου Κέβιν Μπάρι. Οι Βρετανοί τον απαγχόνισαν την 1η Νοεμβρίου 1920. Ο Κέβιν Μπάρι ήταν ένας από τους «ξεχασμένους 10» εθελοντές του ΙΡΑ που εκτελέστηκαν από τους Βρετανούς στη Φυλακή Μάουντζόι και θάφτηκαν εκεί. Αυτός, όπως και οι υπόλοιποι εννιά μαχητές της ελευθερίας τιμήθηκαν με κηδεία που έγινε με δημόσια δαπάνη πριν από λίγα χρόνια, όταν τα οστά τους μεταφέρθηκαν από το Μάουντζόι στο Γκλάσνεβιν.
Βρισκόμουν εκεί εκείνη την ημέρα και θεωρώ ότι σημαντικότερο γεγονός ακόμα κι απ’ την ίδια την τελετή ήταν η μαζική προσέλευση των πολιτών. Ο Κέβιν Μπάρι ήταν θύμα και ήρωας του αγώνα ενάντια στις βρετανικές μισθοφορικές δυνάμεις – μιας σύγκρουσης που κράτησε 2 χρόνια και εξελίχθηκε σ’ έναν αιματηρό εμφύλιο πόλεμο με φρικαλεότητες και από τις δύο πλευρές.
Η ζωή και ο θάνατός του όπως κι ο ρόλος του ως εθελοντής του ΙΡΑ απαθανατίστηκαν σε τραγούδι λίγο μετά τον θάνατό του. Το Κέβιν Μπάρι έγινε ένα από τα πιο δημοφιλή επαναστατικά τραγούδια τόσο εκείνης όσο και των επόμενων γενιών.
Εγκώμια πολιτικών
Σας θυμίζω αυτή την επέτειο επειδή υπάρχει μια αντιστοιχία ανάμεσα στο πώς ο ΙΡΑ χειρίστηκε τους βιαστές στη διάρκεια του πρόσφατου πολέμου και στον τρόπο με τον οποίο το Φάιν Γκαέλ, το Φιάνα Φάιλ και οι Εργατικοί έσπευσαν να καταδικάσουν τον ΙΡΑ αυτής της περιόδου, ενώ επιδοκιμάζουν τις πράξεις όσων πολέμησαν τόσο το 1916 όσο και στο μετέπειτα πόλεμο για την ανεξαρτησία.
Ο υπουργός Οικονομικών, Μάικλ Νούναν, μιλώντας στο Μπέαλ Να μ Μπλαθ τον Αύγουστο του 1984 είπε: «Αυτή η γενιά Ιρλανδών οφείλει περισσότερα στον Μάικλ Κόλινς από οποιονδήποτε άλλο Ιρλανδό ήρωα». Ο Νούναν επικαλέστηκε τα λόγια του Άρθουρ Γκρίφιθ: «Ο Κόλινς ήταν ο άνθρωπος που με απαράμιλλη και αδάμαστη θέληση οδήγησε την Ιρλανδία μέσα από αυτή την τρομερή κρίση. Ήταν ο άνθρωπος που πάλεψε ενάντια στην τρομοκρατία των Βρετανών και των συνεργατών τους, αναγκάζοντάς τους να ζητήσουν συνθηκολόγηση».
Πέρυσι τον Ιούλιο, στο Κορκ, ο Έντα Κένι εγκωμίασε τη δράση «των επαναστατών του Κορκ και του Μάικλ Κόλινς». Ένα χρόνο νωρίτερα, μιλώντας στο ετήσιο πολιτικό μνημόσυνο του Μάικλ Κόλινς, στο Μπέαλ Να μ Μπλαθ, χαρακτήρισε τον Κόλινς: «Μεταρρυθμιστή, διανοούμενο, νεωτεριστή» και εγκωμίασε «τη φιλοδοξία του, την ψυχική δύναμή του και το υψηλό φρόνημά του».
Οι Εργατικοί έσπευσαν να τιμήσουν την ίδρυση του Ιρλανδικού Πατριωτικού Στρατού – ενός σώματος ενόπλων αντρών και γυναικών που δημιούργησε ο Τζέιμς Κόνολι και πολέμησε κατά την Εξέγερση για να ενωθεί αργότερα με τον ΙΡΑ.
Ο ηγέτης του Φιάνα Φάιλ, Μάικλ Μάρτιν, μιλώντας στο Άρμπουρ Χιλ όπου είναι θαμμένοι οι ηγέτες της Εξέγερσης του 1916, αποκάλεσε την Εξέγερση «μια από τις πιο ηρωικές και γενναίες πράξεις της Ιρλανδικής ιστορίας. Οι ηγέτες της Εξέγερσης ήταν πατριώτες με τιμή και ακεραιότητα, αποφασισμένοι να θυσιάσουν τα πάντα για την ελευθερία του Ιρλανδικού λαού». Αυτοί λοιπόν οι ηγέτες ήταν «ήρωες».
Δύο μέτρα…
Από την άλλη, όμως, αγωνιστές όπως ο Μπόμπι Σαντς, ο Μάιριντ Φάρελ και ο Μάιρε Ντραμ, όπως και πολλοί άλλοι που στάθηκαν όρθιοι ενάντια στην αδικία και αγωνίστηκαν με θάρρος ενάντια στη βρετανική κυβέρνηση και τη στρατιωτική της μηχανή στις δεκαετίες του ’70, ’80 και ’90 ήταν «τρομοκράτες». Αυτός ο αγώνας «δεν ήταν καθαρός. Ήταν βρόμικος και ύπουλος και αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει καμιά αναθεώρηση της Ιστορίας ή επιλεκτική μνήμη».
Είναι σωστό να τιμούμε τη μνήμη όσων πάλεψαν και πέθαναν ή φυλακίστηκαν ή εξορίστηκαν για τις προσπάθειές τους να ελευθερώσουν την Ιρλανδία από τον βρετανικό ζυγό. Εάν, όμως, κάποιοι έχουν επιλεκτική μνήμη αυτοί είναι τα κόμματα του πολιτικού κατεστημένου στο Δουβλίνο. Κι αυτό εξαιτίας της εγκατάλειψης των Πατριωτών και των Ενωτικών στο βορρά και του ιδανικού μιας ανεξάρτητης Ιρλανδικής Δημοκρατίας. Γι’ αυτό δεν είναι καθόλου περίεργο ότι η κυβέρνηση στο Δουβλίνο δεν έχει ανακοινώσει ακόμα τίποτα για τον εορτασμό της Εξέγερσης του 1916 αν και απέχει μόνο 18 μήνες. Η σύγχρονη επίσημη Ιρλανδία αγνοεί τη Διακήρυξη της Εξέγερσης όπως και την υπόσχεσή της για ισότητα για όλους. Αυτά όμως ζουν στις καρδιές και τα μυαλά του ελεύθερου ιρλανδικού λαού.
Ο Νούναν, ο Κένι και ο Μάρτιν αγνοούν υποκριτικά την κτηνωδία και τη βία την οποία εκείνη η γενιά του ΙΡΑ, υπό την ηγεσία του Κόλινς, χρησιμοποίησε στον πόλεμο ενάντια σ’ έναν επαγγελματικό βρετανικό στρατό που ήταν ισχυρότερος, καλύτερα εξοπλισμένος και υποστηριζόταν από τη Βασιλική Αστυνομία και τους Βρετανούς μισθοφόρους. Λένε ότι αυτός ήταν ο παλιός καλός ΙΡΑ, διαφορετικός από αυτόν του ’70, του ’80 και του ’90.
Η αλήθεια είναι ότι η Εξέγερση του ’16 και ο εμφύλιος δεν ήταν «καθαροί». Ήταν βρόμικοι και βίαιοι και στοίχησαν τη ζωή χιλιάδων Ιρλανδών πολιτών και Βρετανών στρατιωτών. Στα δύο χρόνια των συγκρούσεων σκοτώθηκαν περίπου 2.500, από αυτούς οι 700 ήταν πολίτες.
Εκείνη την περίοδο ο ΙΡΑ είχε οργανώσει λαϊκά δικαστήρια που απένειμαν δικαιοσύνη με συνοπτικές διαδικασίες. Ο ΙΡΑ τότε, όπως και στις μέρες μας, εκτέλεσε δεκάδες ανθρώπους ως πληροφοριοδότες και πράκτορες των Βρετανών, αφήνοντας συχνά τα πτώματά τους σε δημόσια μέρη με πλακάτ που έγραφαν «Σπιούνοι και προδότες φυλαχτείτε». Οι περισσότεροι τουφεκίστηκαν και έναν τον έπνιξαν στον ποταμό Μπάροου.
Ο ΙΡΑ εκείνη την περίοδο «εξαφάνισε» εκατοντάδες φερόμενους ως πληροφοριοδότες – άντρες και γυναίκες. Λέγεται ότι ο αριθμός τους φτάνει τους 200. Μετά τον πόλεμο δεν έγινε καμία προσπάθεια να βρεθούν οι τάφοι τους, αντίθετα απ’ ό,τι στις μέρες μας όπου βρέθηκαν τα οστά 10 από τους 15 που είχαν εκτελεστεί και ταφεί, μυστικά, στη δεκαετία του ’70.
Κάτω από την ηγεσία του Μάικλ Κόλινς, τον οποίο ο Νούναν και ο Κένι ηρωοποιούν, ο ΙΡΑ έκανε εισαγωγή όπλων από την Αμερική, λήστευε τράπεζες και ταχυδρομεία και επέβαλε «φόρους», τους οποίους όσοι δεν πλήρωναν τιμωρούνταν πολύ αυστηρά ακόμα και με ξυλοδαρμό.
Ο Κόλινς διέταξε επιθέσεις ενάντια σε μέλη της Βασιλικής Ιρλανδικής Αστυνομίας πολλές απ’ τις οποίες έγιναν με ενέδρα, πισώπλατα, στο σκοτάδι, ενάντια σε άοπλους, μπροστά στις οικογένειές τους ή όταν αυτοί κοιμόντουσαν, χωρίς κανένα έλεος. Ο ΙΡΑ έχει σκοτώσει πολίτες ακόμα και παιδιά κατά λάθος. Μέσα σε 5 μήνες σκοτώθηκαν από τον ΙΡΑ 46 πολίτες και τραυματίστηκαν 163.
Και όταν η Irish Independent καταδίκασε τις πράξεις του ως «αποτρόπαιες δολοφονίες» τι έκανε ο Μάικλ Κόλινς; Έστειλε τους άντρες του στα γραφεία της εφημερίδας και υπό την απειλή των όπλων διέλυσαν τα εκτυπωτικά μηχανήματα.
Και αν το Φάιν Γκαέλ, το Φιάνα Φάιλ και οι Εργατικοί ισχυρίζονται ότι τότε υπήρχε λαϊκή εντολή για να πάμε σε πόλεμο, θα πρέπει να τους υπενθυμίσουμε ότι κανείς δεν ψήφισε υπέρ του πολέμου στις εκλογές του 1918. Όπως έγινε και στη δεκαετία του ’70, οι πολίτες δεν επέλεξαν να πάνε στον πόλεμο. Ο πόλεμος ήρθε σ’ εμάς.
Ο Τζέρι Άνταμς είναι πρόεδρος του Σιν Φέιν. Περισσότερα άρθρα του στο: https://leargas.blogspot.com.au
Μετάφραση: Νίκος Μαγνήσαλης
