Το «ταξικό» συμπλήρωμα της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ
Του Γιώργου Παπαϊωάννου
Το σενάριο είναι το εξής: Ο ΣΥΡΙΖΑ αποδέχτηκε το 3o Mνημόνιο πέφτοντας θύμα εκβιασμού, αλλά διατηρεί τα αριστερά χαρακτηριστικά του. Είναι μεν υποχρεωμένος να σεβαστεί τις δεσμεύσεις που επιβλήθηκαν αλλά προσπαθεί, όσο μπορεί, να εφαρμόσει μια «ταξικά μεροληπτική» πολιτική. Θα προσπαθήσει να προστατεύσει τα πολύ αδύναμα και φτωχά στρώματα αλλά όχι τα μεσαία (ή έστω τα «ανώτερα μεσαία») που μπορούν ακόμα να πληρώσουν. Αυτή η πολιτική φέρνει τον ΣΥΡΙΖΑ αντιμέτωπο, κυρίως, με την Ν.Δ. του Μητσοτάκη που είναι μια γνήσια νεοφιλελεύθερη δεξιά δύναμη και εμφορείται από «ταξικό μίσος» για τους φτωχούς και τους εργαζόμενους. Τέλος αφήγησης.
Μη βιαστείτε να προσπεράσετε χαμογελώντας το σενάριο που αναφέραμε. Το πιο εύκολο είναι κανείς να το καταρρίψει, αποδεικνύοντας πόσο μακριά είναι αυτό από την πραγματικότητα ή να κάνει πλήθος ειρωνικών σχολίων. Για τον κ. Τσακαλώτο που είναι… αρνάκι στα Eurogroup αλλά λύκος με τους «δεξιούς» ή τους «φοροφυγάδες», για την Αυγή που στο ένα πρωτοσέλιδο αποθεώνει τις επενδύσεις και στο άλλο την ταξική πάλη, για τον «σκληρό» κ. Κυρίτση που ψήφισε το μνημόνιο (έστω νιώθοντας κατουρημένος, όπως είχε δηλώσει) και τώρα κηρύσσει τον… προλεταριακό πόλεμο στα μεσοστρώματα και για τόσα άλλα.
Δομικό στοιχείο
Πέρα όμως από τα ευτράπελα, υπάρχει η σοβαρή διάσταση: Το σενάριο αυτό αποτελεί δομικό στοιχείο, είναι ο βασικός πυλώνας της σημερινής κεντροαριστερής διαχείρισης. Αυτή η «ταξική» -ας την ονομάσουμε έτσι- αφήγηση είναι η συγκολλητική ουσία για τη συσπείρωση πρώτα από όλα ενός κομματικού και στελεχικού δυναμικού και στη συνέχεια ενός «ακροατηρίου» που, με λιγότερους ή περισσότερους προβληματισμούς και δισταγμούς, στηρίζει ακόμα ή ανέχεται την κυβέρνηση Τσίπρα.
Όπως έχει επισημανθεί ξανά, σε πιο ανύποπτο χρόνο, η εφαρμογή των μνημονιακών πολιτικών «ου γαρ έρχεται μόνη»… Ακόμα και με «αριστερή κυβέρνηση», πάει πακέτο και με μια σειρά ιδεολογήματα. Έτσι, δειλά-δειλά στην αρχή, πιο θαρρετά στη συνέχεια όσο σκληραίνει το δέρμα των κυβερνητικών, επανήρθαν οι καταγγελίες του υδραυλικού που δεν κόβει απόδειξη, του αγρότη που ζυγίζει πέτρες για επιδοτήσεις, του γιατρού που δεν δηλώνει εισοδήματα.
Κυρίως, όμως, αυτό που επανέρχεται είναι η θεωρία ότι όλα αυτά είναι που δημιούργησαν την ελληνική κρίση, ενώ στην πράξη βγαίνει λάδι τόσο το ευρωπαϊκό διευθυντήριο, όσο και η μεγάλης κλίμακας κλεπτοκρατία που εξακολουθεί φυσικά να παίρνει τις «δουλειές». Η επανέκδοση του «Μαζί τα φάγαμε» έχει πλέον ταξικό(!) μανδύα, αφού τα μεσαία στρώματα πλήττονται αλλά τώρα -υποτίθεται- υπέρ των πολύ φτωχών και αδύναμων.
«Αντιδεξιά» πόλωση
Ταυτόχρονα, στο πολιτικό επίπεδο, επανέρχεται δριμύτερη η «αντιδεξιά» πόλωση. Και θα οξυνθεί ακόμα περισσότερο αφού ο ΣΥΡΙΖΑ θα προσφεύγει σε αυτή τη βολική σύγκρουση, όσο η πραγματικότητα θα στριμώχνει τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό της χώρας. Από αυτή την άποψη, ήταν εύστοχη η αποστροφή του Αλ. Τσίπρα στη Βουλή ότι εξυπηρετεί τον ΣΥΡΙΖΑ η εκλογή του Κυρ. Μητσοτάκη, ενός καθαρόαιμου νεοφιλελεύθερου στην αρχηγία της Νέας Δημοκρατίας.
Βεβαίως, το «ταξικό σενάριο» μπάζει από παντού, ας απαριθμήσουμε μερικούς μόνο λόγους, όσο κι αν μοιάζουν αυτονόητοι:
Η καταστροφή των μεσοστρωμάτων και της μικρής ιδιοκτησίας είναι βασική στρατηγική επιδίωξη του επιθετικού καζινο-καπιταλισμού που τα τελευταία χρόνια πλήττει τη χώρα. Σε αυτό το πλαίσιο χτυπιούνται και σήμερα και όχι φυσικά υπέρ κάποιου μετασχηματισμού υπέρ των «μη εχόντων».
Η κυβέρνηση δεν τα παίρνει από τα μεσαία στρώματα για να τα δώσει στους αδύναμους. Τα παίρνει συνολικά από τα φτωχά και μεσαία στρώματα του πληθυσμού, από όλους σχεδόν, για να τα δώσει κυρίως στην αποπληρωμή του χρέους που καθηλώνει και ξεζουμίζει τη χώρα. Και αυτό μάλλον δεν λέγεται «ταξική μεροληψία».
Ταμείο ιδιωτικοποιήσεων, μείωση για πολλοστή συνεχόμενη χρονιά των κοινωνικών δαπανών, νέες ρυθμίσεις για κόκκινα δάνεια και πλειστηριασμούς, μέτρα για φορολογικό και ασφαλιστικό… Είναι φανερό ότι η εφαρμοζόμενη πολιτική πλήττει από τη μια την κοινωνική πλειοψηφία, από την άλλη την ίδια την υπόσταση και τη ραχοκοκαλιά της χώρας. Υπέρ φυσικά του πιο αρπακτικού κεφαλαίου και των ξένων funds.
Ειδικό καθεστώς
Κυρίως βέβαια, το κυβερνητικό σενάριο ξεχνά μια μικρή λεπτομέρεια. Ποια είναι αυτή; Μα φυσικά το ίδιο το καθεστώς της αποικίας χρέους, το ειδικό μνημονιακό καθεστώς που τα τελευταία χρόνια έχει εγκαθιδρυθεί στην Ελλάδα. Σε αυτό, που καθορίζει τις βασικές εξελίξεις, ομονοούν οι βασικές πολιτικές δυνάμεις. Εκείνο είναι που διακυβεύεται γιατί απειλεί την ίδια την επιβίωση του λαού και της χώρας και όχι κάποια δήθεν αντιπαράθεση ανάμεσα σε μια εμφανιζόμενη ως κοινωνικά ευαίσθητη και κάποια σκληρή, ανάλγητη, νεοφιλελεύθερη πολιτική.
Θα μπορούσε κανείς να προσθέσει αρκετά ακόμα που συνηγορούν στη διαπίστωση ότι η υποτιθέμενη κοινωνικά ευαίσθητη, ταξικά μεροληπτική, κεντροαριστερή διαχείριση είναι εντελώς έωλη, συγκρούεται σκληρά με την πραγματικότητα, άρα έχει και κοντά ποδάρια. Δεν είναι απαραίτητα έτσι, γιατί η πραγματικότητα δεν περιλαμβάνει μόνο αυτά που είναι «χειροπιαστά» αλλά και την πολιτική διαμεσολάβηση, τις υπαρκτές εναλλακτικές, την «ψευδή συνείδηση» των ανθρώπων και πολλά ακόμα που θα μπορούσαν να αναλυθούν. Η σύντομη μνημονιακή ιστορία, πάντως, δεν δίνει καλούς οιωνούς για τους κυβερνώντες και «σωτήρες» κάθε απόχρωσης.
