«Όταν ξεκινούσαμε δεν σκεφτόμασταν τον εαυτό μας, τα βάζαμε με το σύστημα»…
Ο Χέρμαν Γουάλας θα έκλεινε σε λίγες μέρες τα 72 του χρόνια. Τρεις μέρες αφότου αποφυλακίστηκε, πέθανε από τον καρκίνο στο συκώτι που τον ταλαιπωρούσε. Ομοσπονδιακός δικαστής έκρινε ότι η δίκη του το 1974 ήταν αντισυνταγματική. Μέχρι τότε, επανειλημμένες αιτήσεις στα δικαστήρια της Λουιζιάνα για επανάληψη της δίκης, όπου είχε καταδικαστεί με τις μαρτυρίες αναξιόπιστων μαρτύρων και χωρίς υλικά αποδεικτικά στοιχεία, είχαν πέσει στο κενό. Έτσι ο Γουάλας έμεινε όχι απλά στη φυλακή, αλλά σε αυστηρή απομόνωση για 41 ολόκληρα χρόνια, για ένα φόνο που δεν είχε κάνει. Στην ίδια υπόθεση είχαν καταδικαστεί και άλλοι δυο μαύροι, όλοι τους κρατούμενοι ήδη το 1972 στη φυλακή «Αγκόλα» για άλλα μικρότερα αδικήματα. Τους φορτώθηκε χωρίς στοιχεία ο φόνος ενός δεσμοφύλακα, ενώ ο πραγματικός και προφανής λόγος της καταδίκης τους ήταν ότι αποτελούσαν τον πυρήνα των Μαύρων Πανθήρων που οργάνωνε τους φυλακισμένους μαύρους σε μια από τις σκληρότερες φυλακές των ΗΠΑ. Από το «τρίο της Αγκόλα» ο Ρόμπερτ Κινγκ αποφυλακίστηκε το 2001, ο Γουάλας πέθανε, ενώ παραμένει σε αυστηρή απομόνωση ο τρίτος της παρέας, Άλμπερτ Γούντφοξ.
Όπως δήλωσε ο Ρόμπερτ Κινγκ, «Όταν ξεκινούσαμε δεν σκεφτόμασταν τον εαυτό μας, τα βάζαμε με το σύστημα. Αυτό συνεχίζεται και σήμερα»… Μετά το θάνατο του Γουάλας, η νομική ομάδα που τον στήριζε, δημοσίευσε το παρακάτω: «Για μια δεκαετία είχαμε την τιμή να εκπροσωπούμε τον Χέρμαν Γουάλας. Ο Χέρμαν υπέστη κάτι που ελάχιστοι μπορούν και να φανταστούν ακόμη και το υπέμενε αυτό με χάρη, με αξιοπρέπεια και συναίσθηση της κατάστασης μέχρι το τέλος. Παρέμεινε προσηλωμένος στην υπεράσπιση του εαυτού του και των συντρόφων του, περιλαμβανομένου του Άλμπερτ Γούντφοξ που κρατείται ακόμη σε σκληρές συνθήκες αυστηρής απομόνωσης σε φυλακή της Λουιζιάνα. Παρά τη σκληρότητα που του επεδείχθη, ο Χέρμαν δεν είχε μίσος στην καρδιά του. Αν και η ελευθερία του αποδείχτηκε πολύ σύντομη, ήταν για τον Χέρμαν ένας κόσμος ολόκληρος να περάσει αυτές τις τρεις στερνές του μέρες αγκαλιασμένος με αγάπη από την οικογένεια και τους φίλους του. Ένα από τα τελευταία πράγματα που μας είπε ήταν: “Είμαι ελεύθερος. Είμαι ελεύθερος”»…
Γκιαπ: ο στρατηγός που γονάτισε δύο ιμπεριαλισμούς
Ο θρίαμβος του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα του Βιετνάμ, πρώτα ενάντια στη γαλλική αποικιοκρατία και στη συνέχεια ενάντια στις ΗΠΑ, συνδέθηκε κατά κύριο λόγο με δύο ονόματα: του Χο Τσι Μινχ, ηγέτη του κομμουνιστικού κινήματος στην Ινδοκίνα, και του στρατηγού Γκιαπ (Βο Νγκουγιέν Γκιαπ). Ο δεύτερος έγινε γνωστός κυρίως μετά την περίφημη ταπεινωτική ήττα του γαλλικού στρατού το 1954 στο γαλλικό οχυρό του Ντιεν Μπιεν Φου. Ο πρόσφατος θάνατος του 102 ετών στρατηγού, συνοδεύτηκε από εγκώμια ως μία από τις μεγαλύτερες στρατιωτικές ιδιοφυΐες του προηγούμενου αιώνα. Έτσι υποσκελίστηκαν άλλες αλήθειες που συνδέονται με τον Γκιαπ.
Πρώτον, ότι οι αντάρτικες πρακτικές που οδήγησαν στις νίκες στην Ινδοκίνα και στο Βιετνάμ αποτελούσαν παραπέρα ανάπτυξη του «λαϊκού παρατεταμένου πολέμου» που αναπτύχτηκε από τους Κινέζους κομμουνιστές του Μάο. Δεύτερον, ότι οι πρακτικές αυτές είχαν ως κύριο σκέλος όχι το στρατιωτικό αλλά την πολιτική οργάνωση του λαού, και είναι αυτό που έδινε μεγάλη δύναμη στο στρατιωτικό σκέλος. Τρίτον, ότι το κομμουνιστικό κίνημα στην Ινδοκίνα δοκιμάστηκε ιδιαίτερα από τη σινοσοβιετική σύγκρουση. Με την επικράτηση των φιλοσοβιετικών στο Κ.Κ. Βιετνάμ δεν κυνηγήθηκαν μόνο οι «μαοϊκοί», αλλά παραμερίστηκε μεγάλο μέρος της προηγούμενης φρουράς μετά το θάνατο του Χο Τσι Μινχ (1969), ανάμεσά τους και ο Γκιαπ. Τέλος, δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό ότι ο τελευταίος δεν συμφώνησε με ορισμένες από τις επιλογές που ακολούθησαν, όπως η κατοχή της Καμπότζης από το Βιετνάμ, ενώ συνέχιζε να στηλιτεύει, μέχρι τα βαθιά του γεράματα, φαινόμενα όπως η διαφθορά που κυριάρχησαν στο νέο καθεστώς.
Σε μια συνέντευξή του στο CNN το 2004 ο Γκιαπ, αναφερόμενος στον πόλεμο στο Ιράκ, είχε πει πως: «Όταν ένας λαός διακατέχεται από το πνεύμα της ανεξαρτησίας και υπάρχει αλληλεγγύη στο εσωτερικό του, αυτό σημαίνει πως μπορεί να νικήσει τον εχθρό».
