Με ποιους μιλάμε, ποιους ακούμε; Τα e-mails και τα blogs έγιναν η κοινωνία και η τάξη μας; Τόσο ταξικά ημιμαθείς και ανιστόρητοι, αποδεικνυόμαστε;
Τα δίνει όλα το σύστημα, δεν έχει όρια και «κρατήματα», είναι έτοιμο να «καταστρέψει» κι’ ένα κομμάτι του για να επιβιώσει. Τα «χτυπήματα» πρωτοφανή σε έκταση, ένταση και συχνότητα, με οπτική μακροπρόθεσμης «απόδοσης» που θα έκαναν τον Φρίντμαν να αισθάνεται μαθητούδι. Έτσι, κάθε φωνή, κίνηση, πρωτοβουλία αμφισβήτησης, πρέπει να ισοπεδωθεί, να δυσφημιστεί, να απομονωθεί κοινωνικά, να καταδικαστεί ηθικά. Οτιδήποτε, μικρό ή μεγάλο, ενισχύει την κοινωνική αντίδραση, ενδυναμώνει τη συλλογική «απειθαρχία», αναδεικνύει τη δύναμη του μαζικού αγώνα, είναι εχθρός και αντίπαλος.
Όποιος παλεύει για το μισθό του είναι βολεμένος, όποιος υπερασπίζεται το μεροκάματό του είναι συντεχνία, όποιος έχει δουλειά είναι ένας απ’ αυτούς που «τα έφαγαν», ο δημόσιος υπάλληλος είναι κοπρίτης, τον εργαζόμενο στις ΔΕΚΟ τον πληρώνει ο λαός, αυτός που δεν πληρώνει διόδια είναι τσαμπατζής, αυτός που δεν πληρώνει εισιτήριο είναι παράνομος, ο απεργός πείνας που πεθαίνει είναι εκβιαστής.
Η κοινωνική αλληλεγγύη ποινικοποιείται. Ο κερδοσκόπος είναι επενδυτής, οι τράπεζες είναι το οξυγόνο της ρευστότητας, τα διεθνή και ντόπια λαμόγια είναι οι αγορές, το μεγάλο κεφάλαιο είναι η ελπίδα της εξόδου από την κρίση. Ο εργαζόμενος, το Δημόσιο, το συλλογικό, είναι «κόστος». Το κεφάλαιο, το ιδιωτικό, το κέρδος, είναι η «λύση».
Γνωστά από χρόνια όλα τούτα θα μου πείτε, πάντα έτσι ήταν κι έτσι θα είναι σε κάθε ταξική κοινωνία. Το πρόβλημα δεν είναι στη περίπτωση μας, αυτή καθ’ αυτή η όξυνση της ταξικής πάλης και οι έντονες μορφές που παίρνει.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα, για μένα, είναι από τη μια η στάση συνολικά της κοινωνίας απέναντι σ’ αυτήν την επίθεση και από την άλλη η σαφής αδυναμία της Αριστεράς να εμπνεύσει και να οργανώσει τη «λαϊκή άμυνα και αντεπίθεση».
Νιώθω -μακάρι λαθεμένα- πως πλατιά λαϊκά στρώματα, η «κοινωνία» συνολικά, οδηγείται μεθοδικά και σταθερά σε μια συντηρητική αντίληψη και στάση, σε μια ενσυνείδητη αποδοχή του «ρεαλισμού» του κεφαλαίου.
Νιώθω επίσης -κι εδώ δεν κάνω, δυστυχώς, λάθος- πως η Αριστερά, είναι και απούσα και αφερέγγυα για έναν πρωταγωνιστικό κοινωνικό και πολιτικό ρόλο. Νομίζω πως στις σημερινές συνθήκες μπαίνει, εκ των πραγμάτων, επί τάπητος, τόσο η ανάγκη ριζικής αλλαγής της οργάνωσης της λαϊκής αντίδρασης, όσο και η ανάγκη νέας πολιτικής και οργανωτικής συγκρότησης της Αριστεράς.
[email protected]
