Η Σύνοδος των Δυτικών Βαλκανίων με τον Ζελένσκι στα Τίρανα επιβεβαίωσε τον ηγετικό ρόλο του Αλβανού πρωθυπουργού, ο οποίος συμφώνησε με τον Ουκρανό για τη συμπαραγωγή όπλων. Μετά το χρίσμα που του απένειμε ο Μπλίνκεν στην τελευταία του επίσκεψη, και την εμβάθυνση της συνεργασίας με την Τουρκία (συμπαραγωγή όπλων, τουρκική επιτήρηση στην Αδριατική), δεν αποτέλεσε έκπληξη η συμμετοχή του Σέρβου προέδρου Βούτσιτς – ο οποίος πρόσφατα υπονόησε (λέγοντας «όσο αντέξουμε») ότι είναι άδηλο το μέλλον των σερβορωσικών σχέσεων. Εξάλλου στο παρελθόν έχει απευθύνει έκκληση στον Ζελένσκι να μην αναγνωρίσει το Κόσοβο, εφόσον και η Σερβία έχει καταδικάσει τις προσαρτήσεις ουκρανικών εδαφών από τη Ρωσία.
Η κοινή δήλωση των ηγετών είναι προσεκτικά διατυπωμένη: δεν αναφέρεται σε κυρώσεις κατά της Ρωσίας, προφανώς για να φαίνεται μαζί με τη Σερβία ένα συμπαγές μέτωπο έστω φραστικής καταδίκης της Ρωσίας. Βέβαια ενεγράφη η «σθεναρή δέσμευση να οδηγήσουμε στη δικαιοσύνη τους υπαίτιους για το έγκλημα της επιθετικότητας, τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και άλλα ειδεχθή εγκλήματα που τελέστηκαν στο πλαίσιο της ρωσικής επιθετικότητας κατά της Ουκρανίας»: ένα ακόμη σερβικό κλείσιμο του ματιού προς τη «σωστή πλευρά» της Ιστορίας. Πόσο μάλλον που, για τις ΗΠΑ, τα Δυτικά Βαλκάνια προορίζονται να παίξουν τον ρόλο ενός συμπαγούς επιθετικού στρατοπέδου κατά της Ρωσίας – ειδικά τώρα που διαψεύδεται η ήττα της. Για την ασθενή Ε.Ε., που αποτελεί παρακολούθημα των ΗΠΑ, η αποικιοποίηση των Βαλκανίων συμπληρώνει τον οικονομικό τους ρόλο για τη συνέχεια αυτής της λειτουργίας.
Οι ηγετικές ομάδες στα αδύναμα κράτη των Δυτικών Βαλκανίων επιδιώκουν μέσω αυτών των συνδέσεων να επιβιώνουν σε οικονομικό επίπεδο, αλλά και να εξοπλίζονται όλο και περισσότερο το ένα εναντίον του άλλου, παρά τις κοινές δηλώσεις πίστης. Το μέλλον είναι άδηλο μέσα στις αντιφάσεις που εκφράζονται στις ίδιες τις ελίτ, και από τις αντιπολιτεύσεις που δεν έχουν πει την τελευταία τους λέξη ακόμα. Ο αλυτρωτικός αλβανικός παράγοντας που καθοδηγείται από τον Κοσοβάρο πρωθυπουργό, η «μακεδονική» αντιπολίτευση που προηγείται και απειλεί τον ευρωατλαντικό προσανατολισμό, η ευάλωτη διακυβέρνηση της Βουλγαρίας, οι αποσχιστικές τάσεις στη Βοσνία και στη Μολδαβία, καθώς και η διπλή γλώσσα της σερβικής ηγεσίας, παρέχουν μια άλλη εικόνα στην υπόσχεση για ειρήνη και ασφάλεια. Οι λαοί λείπουν.
