Τι (δεν) είπε στη ΔΕΘ ο αρχηγός της Ν.Δ.
Η πολυαναμενόμενη εμφάνιση Σαμαρά στη ΔΕΘ επιβεβαίωσε ότι η Ν.Δ. έχει να ελπίζει μόνο στη ραγδαία φθορά της κυβέρνησης.
Σε τι μπορεί να ελπίζει η χώρα από την αξιωματική αντιπολίτευση, θα ήταν το ζητούμενο. Κι εδώ οι επιλογές είναι εξαιρετικά περιορισμένες. Τα δύο «ναι» Σαμαρά στο Σύμφωνο για το Ευρώ και στη συμφωνία της 21ης Ιούλη πλέον διολισθαίνουν σε επί της ουσίας αποδοχή του πλαισίου που υπαγορεύει η τρόικα. Δεν πρόκειται για μία οικονομική εκδοχή πολιτικής όπου «διαφωνούμε στο μείγμα» και με «νωπή τη λαϊκή εντολή της αυτοδυναμίας» -λέμε, τώρα- επειδή είμαστε «Σαμαράς» και όχι «Παπανδρέου», θα «διαπραγματευθούμε και θα τους πείσουμε»… Ωραίο το παραμύθι με πρίγκιπα, αλλά χωρίς το δράκο.
Η άσκηση αντιπολίτευσης είναι, αυτή την περίοδο, το πλέον εύκολο πολιτικό ρεπερτόριο. Το εκτελεί άριστα ως και ο… Πρετεντέρης. Στο τι (δεν) λες, όμως, είναι το ζουμί.
Ο αρχηγός της Ν.Δ. με κάθε τρόπο μάς διαφώτισε για το πασιφανές, για την αποτυχία της εφαρμοζόμενης πολιτικής. Ωστόσο, ούτε σε μία αποστροφή των λόγων του δεν αναρωτήθηκε γιατί άραγε οι καλοί μας… σύμμαχοι εμμένουν σε αυτή την πολιτική. Καλά η «ανίκανη» κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ. Αλλά και η τρόικα; Κι εδώ, σε συνεργασία με την αφρόκρεμα της δημοσιογραφικής και οικονομικής σκέψης της χώρας -ανεξάρτητης και αδιάφθορης πάντα, όπως άλλωστε και το επιτελείο Σαμαρά, από Μηταράκη έως Λαζαρίδη- επιχειρείται μία λαθροχειρία. Εντοπίζεται η ρίζα της πανωλεθρίας όχι στο Μνημόνιο αλλά στην… αθέτηση εφαρμογής του. Πού είναι οι ιδιωτικοποιήσεις, πού το πετσόκομμα των κρατικών δαπανών, πώς είναι δυνατόν να γίνονται κι αυτές έστω οι ελάχιστες προσλήψεις, γιατί δεν ισοπεδώθηκαν οι εργασιακές σχέσεις και οι επαγγελματικές κατηγορίες;
Σε τι -και μόνο- δεσμεύτηκε ο Σαμαράς όχι πως θα εφαρμόσει αλλά πως θα… διαπραγματευτεί; Στην αποκατάσταση των συντάξεων των 700 ευρώ και στη φοροαπαλλαγή του κεφαλαίου στο προκλητικό 12%. Κι έτσι, μετά από μία διετία, θα φανεί χαραμάδα… επανεκκίνησης της οικονομίας. Χωρίς αντιμετώπιση του βρόχου της χρέωσης, χωρίς κανένα σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης που να διαφοροποιείται από την καταδίκη της χώρας σε μία ζώνη βάρβαρης εκμετάλλευσης. Η καρατόμηση του δημόσιου τομέα, το ξεπούλημα του εθνικού πλούτου, οι απολύσεις και το πάγωμα επί τριετία των προσλήψεων, ο πυρήνας του Μνημονίου και του Μεσοπρόθεσμου, αυτά διαφημίστηκαν ως αποκλειστικότητα του φιλελεύθερου–ευρωπαϊκού κόμματος της αυθεντικής κεντροδεξιάς. Βέβαια, προβλήθηκαν καταλλήλως και τα ρατσιστικά στερεότυπα στοχοποίησης των μεταναστών και ο αυταρχικός λαϊκισμός με επίκεντρο την «επιτυχία» της κατάλυσης του ασύλου και τον πρωταγωνιστικό ρόλο της Ν.Δ.
Το νέο καθεστώς, που ευσχήμως αποκαλείται «περιορισμένης κυριαρχίας», ο Σαμαράς δεν το κοντράρει. Δεν «μπαίνει» στο Μνημόνιο, είναι όμως και εκτός; Στη μοναδική τοποθέτησή του, που έμοιαζε να απηχεί διαφοροποίηση, ο ίδιος θόλωσε σκοπίμως τα νερά. Δήλωσε πως θα «αναγνωρίσει» αρχικά την ΑΟΖ και μετά θα εξετάσει το επόμενο βήμα ανακήρυξής της. Όσοι έπρεπε έλαβαν το μήνυμα, και την επομένη η μοναδική αξιοσημείωτη τοποθέτηση μίας τετράωρης συνέντευξης, όλως τυχαίως, «χάθηκε» στην… απομαγνητοφώνηση.
Η επιταχυνόμενη κατάρρευση Παπανδρέου ευνοεί το πλασάρισμα Σαμαρά. Η συγκράτηση ενός αξιοσημείωτου ποσοστού για τη Ν.Δ. οφείλεται στη ρητορική ενάντια στο Μνημόνιο. Αλλά πλέον η αλήθεια δεν κρύβεται: «Δεν πρόκειται να χάσω δόση», κόμπασε ο επίδοξος διάδοχος. Το… «ψηφίστε με» δεν είναι λύση, προφανώς, για το λαό, που υφίσταται ήδη τις ολέθριες συνέπειες του μεγάλου κόλπου, που από την παράδοση–παραλαβή Καραμανλή και Παπανδρέου κατέληξε στην τρόικα και στον Ράιχενμπαχ. Δεν αποκλείεται να αποδειχτεί ατελέσφορη γραμμή και για τις φιλοδοξίες του ίδιου του αρχηγού της Ν.Δ.
Σε τι μπορεί να ελπίζει η χώρα από την αξιωματική αντιπολίτευση, θα ήταν το ζητούμενο. Κι εδώ οι επιλογές είναι εξαιρετικά περιορισμένες. Τα δύο «ναι» Σαμαρά στο Σύμφωνο για το Ευρώ και στη συμφωνία της 21ης Ιούλη πλέον διολισθαίνουν σε επί της ουσίας αποδοχή του πλαισίου που υπαγορεύει η τρόικα. Δεν πρόκειται για μία οικονομική εκδοχή πολιτικής όπου «διαφωνούμε στο μείγμα» και με «νωπή τη λαϊκή εντολή της αυτοδυναμίας» -λέμε, τώρα- επειδή είμαστε «Σαμαράς» και όχι «Παπανδρέου», θα «διαπραγματευθούμε και θα τους πείσουμε»… Ωραίο το παραμύθι με πρίγκιπα, αλλά χωρίς το δράκο.
Η άσκηση αντιπολίτευσης είναι, αυτή την περίοδο, το πλέον εύκολο πολιτικό ρεπερτόριο. Το εκτελεί άριστα ως και ο… Πρετεντέρης. Στο τι (δεν) λες, όμως, είναι το ζουμί.
Ο αρχηγός της Ν.Δ. με κάθε τρόπο μάς διαφώτισε για το πασιφανές, για την αποτυχία της εφαρμοζόμενης πολιτικής. Ωστόσο, ούτε σε μία αποστροφή των λόγων του δεν αναρωτήθηκε γιατί άραγε οι καλοί μας… σύμμαχοι εμμένουν σε αυτή την πολιτική. Καλά η «ανίκανη» κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ. Αλλά και η τρόικα; Κι εδώ, σε συνεργασία με την αφρόκρεμα της δημοσιογραφικής και οικονομικής σκέψης της χώρας -ανεξάρτητης και αδιάφθορης πάντα, όπως άλλωστε και το επιτελείο Σαμαρά, από Μηταράκη έως Λαζαρίδη- επιχειρείται μία λαθροχειρία. Εντοπίζεται η ρίζα της πανωλεθρίας όχι στο Μνημόνιο αλλά στην… αθέτηση εφαρμογής του. Πού είναι οι ιδιωτικοποιήσεις, πού το πετσόκομμα των κρατικών δαπανών, πώς είναι δυνατόν να γίνονται κι αυτές έστω οι ελάχιστες προσλήψεις, γιατί δεν ισοπεδώθηκαν οι εργασιακές σχέσεις και οι επαγγελματικές κατηγορίες;
Σε τι -και μόνο- δεσμεύτηκε ο Σαμαράς όχι πως θα εφαρμόσει αλλά πως θα… διαπραγματευτεί; Στην αποκατάσταση των συντάξεων των 700 ευρώ και στη φοροαπαλλαγή του κεφαλαίου στο προκλητικό 12%. Κι έτσι, μετά από μία διετία, θα φανεί χαραμάδα… επανεκκίνησης της οικονομίας. Χωρίς αντιμετώπιση του βρόχου της χρέωσης, χωρίς κανένα σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης που να διαφοροποιείται από την καταδίκη της χώρας σε μία ζώνη βάρβαρης εκμετάλλευσης. Η καρατόμηση του δημόσιου τομέα, το ξεπούλημα του εθνικού πλούτου, οι απολύσεις και το πάγωμα επί τριετία των προσλήψεων, ο πυρήνας του Μνημονίου και του Μεσοπρόθεσμου, αυτά διαφημίστηκαν ως αποκλειστικότητα του φιλελεύθερου–ευρωπαϊκού κόμματος της αυθεντικής κεντροδεξιάς. Βέβαια, προβλήθηκαν καταλλήλως και τα ρατσιστικά στερεότυπα στοχοποίησης των μεταναστών και ο αυταρχικός λαϊκισμός με επίκεντρο την «επιτυχία» της κατάλυσης του ασύλου και τον πρωταγωνιστικό ρόλο της Ν.Δ.
Το νέο καθεστώς, που ευσχήμως αποκαλείται «περιορισμένης κυριαρχίας», ο Σαμαράς δεν το κοντράρει. Δεν «μπαίνει» στο Μνημόνιο, είναι όμως και εκτός; Στη μοναδική τοποθέτησή του, που έμοιαζε να απηχεί διαφοροποίηση, ο ίδιος θόλωσε σκοπίμως τα νερά. Δήλωσε πως θα «αναγνωρίσει» αρχικά την ΑΟΖ και μετά θα εξετάσει το επόμενο βήμα ανακήρυξής της. Όσοι έπρεπε έλαβαν το μήνυμα, και την επομένη η μοναδική αξιοσημείωτη τοποθέτηση μίας τετράωρης συνέντευξης, όλως τυχαίως, «χάθηκε» στην… απομαγνητοφώνηση.
Η επιταχυνόμενη κατάρρευση Παπανδρέου ευνοεί το πλασάρισμα Σαμαρά. Η συγκράτηση ενός αξιοσημείωτου ποσοστού για τη Ν.Δ. οφείλεται στη ρητορική ενάντια στο Μνημόνιο. Αλλά πλέον η αλήθεια δεν κρύβεται: «Δεν πρόκειται να χάσω δόση», κόμπασε ο επίδοξος διάδοχος. Το… «ψηφίστε με» δεν είναι λύση, προφανώς, για το λαό, που υφίσταται ήδη τις ολέθριες συνέπειες του μεγάλου κόλπου, που από την παράδοση–παραλαβή Καραμανλή και Παπανδρέου κατέληξε στην τρόικα και στον Ράιχενμπαχ. Δεν αποκλείεται να αποδειχτεί ατελέσφορη γραμμή και για τις φιλοδοξίες του ίδιου του αρχηγού της Ν.Δ.
Δημήτρης Υφαντής
Σχόλια
