Αντιθέτως: ποια ήταν τα θέματα που έκαναν πρωτοσέλιδα, προκάλεσαν μεγάλες συζητήσεις, αναλύσεις και αντιπαραθέσεις; Το κυνήγι των μεταναστών από το κράτος και το παρακράτος (σε συνδυασμό με το περιστατικό κακοποίησης ενός 15χρονου κοριτσιού στην Πάρο, κυρίως από τη στιγμή που φάνηκε ότι εμπλέκεται Πακιστανός μετανάστης στην υπόθεση) και το διακαναλικό σόου της Ύδρας.
Ημερήσια διάταξη: ΕΛΑΣ και πάλι ΕΛΑΣ
Πρακτικά, φάνηκε ότι ο Αύγουστος ήταν ο μήνας της κυβερνητικής επικοινωνιακής κορύφωσης, σε μια προσπάθεια να αλλάξει η ατζέντα, τα θέματα ημερήσιας διάταξης των καναλιών. Είναι ενδεικτικό ότι αναδείχτηκαν δύο θέματα από αυτά που οι δημοσιογράφοι αποκαλούν πιασάρικα: η αστυνομική επιχείρηση «Ξένιος Ζεύς» και το υπέρτατο, ανυποχώρητο κ.λπ., κ.λπ. κυνήγι της φοροδιαφυγής.
Το πρώτο, ο «Ξένιος Ζεύς» ήρθε να πατήσει πάνω στο υπαρκτό πρόβλημα, της συσσώρευσης μεταναστευτικής φτώχειας, δυστυχίας, απελπισίας και συνακόλουθα παραβατικότητας σε περιοχές που υποβαθμίζονται όλο και περισσότερο και γίνονται αβίωτη φυλακή για ντόπιους και μετανάστες. Οι καθημερινές Ανακοινώσεις Τύπου του υπουργείου Δημόσιας Τάξης, δυο-τρεις εικόνες μιας αστυνομίας που «επιτέλους κινητοποιείται» και λίγες δηλώσεις «περιοίκων και καταστηματαρχών» που εμφανίζονται ανακουφισμένοι από τις πρώτες κιόλας μέρες της επιχείρησης, ήταν αρκετές για να στηθεί το νομιμοποιητικό υλικό ενός ανθρωποκυνηγητού που όλοι ξέρουν πως δεν θα λύσει κανένα πρόβλημα. Αντίθετα, διαρρηγνύει στο έπακρο τις σχέσεις του ντόπιου με το μεταναστευτικό στοιχείο, και δίνει αέρα στις ρατσιστικές συμμορίες να δράσουν παράλληλα, παρακρατικά (όπως και έγινε). Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμη και οργανώσεις όπως η Διεθνής Αμνηστία, εκφράζουν «ανησυχίες πως μια τέτοια μαζική και μεροληπτική επιχείρηση (όπως ο «Ξένιος Δίας») θα τροφοδοτήσει περαιτέρω επιθέσεις και ξενοφοβία».
Σε μείζον επικοινωνιακό όχημα προσπάθησε επίσης η κυβέρνηση να μετατρέψει τους φορολογικούς ελέγχους ρουτίνας, όπως και το… πολύκροτο επεισόδιο της Ύδρας. Η περίπτωση αυτή δεν αφορούσε μόνο την επιχείρηση να παταχθεί η φοροδιαφυγή, μια αντικοινωνική πρακτική την οποία για δεκαετίες δημιούργησαν και εξέθρεψαν οι κυβερνήσεις. Αφορούσε περισσότερο την άμεση επέμβαση των μεταφερόμενων πάνοπλων ΜΑΤ για να… διασφαλίσουν το νόμο και την τάξη. Και εδώ, όπως και στην προηγούμενη περίπτωση του «Ξένιου Δία», μικρή σημασία έχουν τα μείζονα: η χαμηλή φορολογία των μεγάλων επιχειρήσεων, οι φοροαπαλλαγές εκατομμυρίων στο μεγάλο κεφάλαιο και η φορολογική του ασυλία. Αρκεί να πιαστεί στα δίχτυα του ΣΔΟΕ ο φοροφυγάς εστιάτορας της Ύδρας… Αν αυτό απαιτήσει και μια θεαματική αστυνομική εκστρατεία, ακόμη καλύτερα για την κυβέρνηση.
Κοινό στοιχείο πάντως και των δύο θερινών επικοινωνιακών εγχειρημάτων της κυβέρνησης, η δράση της Αστυνομίας. Η επίδειξη δύναμης και το μήνυμα ότι υπάρχει ένας πανταχού παρών εσωτερικός στρατός καταστολής, άγρυπνος φρουρός της ασφάλειας και της τάξης. Και αυτό αφορά τα πάντα: από τη Χαλυβουργία (όπου η επέμβαση των ΜΑΤ ήταν προσωπική εντολή του πρωθυπουργού) και το ανελέητο κυνηγητό του κάθε φτωχοδιάβολου, μέχρι την εισβολή στον καταυλισμό των τσιγγάνων στο Βοτανικό, την εκστρατεία της Ύδρας και την άγρια καταστολή (με καταγγελίες και για χρήση πλαστικών σφαιρών) των κατοίκων που αντιδρούν στην επένδυση μεταλλείων χρυσού στη Χαλκιδική.
Μήνυμα στους εκτός συνόρων
Η κυβέρνηση ξέρει καλά ότι ο πιο σίγουρος τρόπος για να έχει πιθανότητες να συνεχίσει την ολέθρια πολιτική που ακολουθεί, είναι ο προληπτικός τρόμος. Γι’ αυτό λοιπόν ενεργοποιεί, παράλληλα με τα μέτρα κοινωνικής εξόντωσης, την αστυνομική βία. Το μήνυμα που στέλνει, με πρώτο βιολί τον Αντ. Σαμαρά, δεν έχει όμως έναν μόνο αποδέκτη, αλλά δύο.
Αφενός στο εσωτερικό: «Το κράτος είναι εδώ – το σιδερένιο χέρι της τάξης θα βρίσκεται παντού και θα παρεμβαίνει επιδεικνύοντας μηδενική ανοχή». Αφετέρου, και ίσως κυριότερα, στο εξωτερικό: «Είμαστε αποφασισμένοι – θα κάνουμε ό,τι πρέπει για να φτιάξουμε μια μεγάλη φυλακή όπου δεν θα μας ενοχλεί ο λαός με τις παράλογες απαιτήσεις του.
Εμπιστευθείτε, επενδύστε, δεν θα σας ενοχλήσει κανείς στις δουλειές σας. Αλλάξαμε και σας περιμένουμε». Ιδιαίτερα αυτό το μήνυμα προς το εξωτερικό είναι κάτι στο οποίο ο πρωθυπουργός επενδύει σοβαρά την πολιτική του μακροημέρευση, φροντίζοντας σε κάθε του κίνηση να υπαινίσσεται ότι «το έχω το παιχνίδι».
Έτσι, θα συνεχίσει να δείχνει προς όλες τις κατευθύνσεις των πιστωτών ότι στο κυβερνητικό πεδίο έχει εξασφαλισμένη τη συναίνεση από δεξιά μέχρι αριστερά, την ίδια στιγμή που στο κοινωνικό πεδίο θα επιδιώκει μια καταθλιπτική σιωπή που όταν σπάει θα καταπνίγεται αποφασιστικά. «Αμφισβήτηση; Αγανακτισμένοι; Πλατείες; Περιφρουρημένες απεργίες; Τι είναι αυτά; Ξεχάστε τα» είναι η άποψή του, που μάλλον γρήγορα θα κληθεί να την υπερασπιστεί με τη δύναμη απαγορευμένων χημικών και γκλομπ…
