Γράφει ο Γιώργος Α. Λεονταρίτης
Δεν χωρεί αμφιβολία ότι οι επαναστάσεις αποτελούν την κινητήρια δύναμη με την οποία η ανθρωπότητα κάνει βήματα προς τα εμπρός και αλλάζει τη μοίρα της. Η Ελληνική Επανάσταση του 1821 αποτέλεσε φωτεινό ορόσημο στην πορεία του έθνους μας. Διερωτάται κανείς ποια θα έπρεπε να είναι μια σημερινή επανάσταση και τι νόημα θα είχε. Και καταρχήν, υπάρχει ανάγκη στους χαλεπούς μας καιρούς για μια μεγάλη εξέγερση; Και για ποιον λόγο;
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ τελείως λακωνικά είναι: Ναι, σήμερα υπάρχει ανάγκη περισσότερο από άλλοτε για επανάσταση σε ευρωπαϊκό επίπεδο, φυσικά και στην Ελλάδα. Κι αυτό, διότι ο καπιταλισμός με διάφορες μεταμφιέσεις επέτυχε να υποδουλώσει τους λαούς, να ισοπεδώσει διεθνώς την Αριστερά και να σβήσει το όραμα του σοσιαλισμού. Αυτό το όραμα, που, όπως έλεγε σ’ έναν στίχο του ο Τάσος Λειβαδίτης, «σκορπίστηκε σαν τα τραγούδια της γιορτής, στην ξαφνική βροχή…» Η «Ιερά Συμμαχία» πολέμησε άγρια την Ελληνική Επανάσταση του 1821, αλλά και σήμερα, υφίσταται μία τέτοια «συμμαχία» η οποία έχει καταστρέψει και υποδουλώσει τον ελληνικό λαό. Μιλάμε για τη γερμανοευρωπαϊκή ένωση και τους ξένους τραπεζίτες. Θα πρέπει κάποτε οι πολίτες να συνειδητοποιήσουν ότι η μεγάλη παγίδα που έστησε στις ευρωπαϊκές χώρες, ιδιαίτερα όμως στην ευρωπαϊκή Αριστερά, ο καπιταλισμός ήταν η «ενιαία Ευρώπη» έτσι όπως αυτή εξυπηρετούσε το μεγάλο κεφάλαιο.
Για να «καλπάσει» ο καπιταλισμός, έπρεπε να εξουδετερωθεί η Αριστερά. Απ’ εκεί και πέρα τα πράγματα γι’ αυτόν θα ήταν εύκολα. Αφετηρία καταστροφικών αλλαγών υπήρξε η κατάρρευση ή η ανατροπή του Ανατολικού μπλοκ και της Σοβιετικής Ένωσης. Οι αφέντες του διεθνούς κεφαλαίου καλλιέργησαν πονηρά την αυταπάτη ότι θα ήταν ποτέ δυνατόν με προσχώρηση κρατών μέσα στο ευρωπαϊκό γκέτο, να υπάρξει… «Ευρώπη των λαών»! Δηλαδή οι αριστερές δυνάμεις θα μπορούσαν να αγωνιστούν ενωμένες για να προασπίσουν τα συμφέροντα των εργαζομένων! Πρόκειται για τη μεγαλύτερη διεθνή πλάνη της νεότερης Ιστορίας… Μα, εάν υπήρχε τέτοιο ενδεχόμενο, θα άφηνε ποτέ ο καπιταλισμός τον δρόμο ελεύθερο προς ζημίαν των συμφερόντων του; Ο καπιταλισμός αποτελεί τον σύγχρονο φασισμό, ο οποίος δεν εμφανίζεται με την παλαιά του μορφή. Καλύπτεται με αποκριάτικο «δημοκρατικό ντόμινο» και χρησιμοποίησε το ενιαίο νόμισμα σαν λουκέτο για να κλειδώσει την ανεξαρτησία των λαών. Για να παρασυρθεί η Αριστερά στη «φάκα» των τραπεζιτών, βόλευε πάρα πολύ ο «ευρωκομμουνισμός». Γεγονός είναι ότι η εξέλιξη του κομμουνισμού στη Ρωσία με τον δεσποτικό και τυραννικό εκφυλισμό της σταλινικής περιόδου, έβλαψε ανεπανόρθωτα τη διεθνή Αριστερά. Ο σοσιαλισμός «με ανθρώπινο πρόσωπο» που κάποτε γοήτευσε, νόμισε ότι υπήρχε γι’ αυτόν πεδίο δράσης μέσα στην Ενωμένη Ευρώπη. Όσον αφορά τη σοσιαλδημοκρατία, αυτή ήταν πολύ ευάλωτη για να πέσει σε παγίδα και να αχρηστευθεί πλήρως. Κατάντησε το alter ego του απροσχημάτιστου καπιταλισμού.
Μια επανάσταση θα πρέπει να ξεκινήσει πρώτα μέσα στην Αριστερά… να ξανασταθεί στα πόδια της
ΟΙ ΑΞΙΕΣ της Αριστεράς με την κάλπικη «ευρωπαϊκή προοπτική» αχρηστεύθηκαν. Ισότητα, κοινωνική δικαιοσύνη, ατομική και συλλογική αυτονομία, ελεύθερη διεκδίκηση μια δίκαιης κοινωνίας, όλα αυτά τα ποδοπάτησαν οι διεθνείς τραπεζίτες. Τα εργασιακά δικαιώματα και το Εργατικό Δίκαιο έγιναν «ρετρό». Οι λαϊκοί ηγέτες δεν κατόρθωσαν να συνειδητοποιήσουν ότι ο σοβιετικός μαρξισμός, ο ευρωκομμουνισμός και η σοσιαλδημοκρατία βρέθηκαν σε πλήρη σύγχυση και ηττοπάθεια. Έπαψαν να αποτελούν σοβαρό αντίπαλο για τους αδίστακτους κεφαλαιοκράτες των Βρυξελλών. Αυτοί οι τελευταίοι που μεθόδευσαν την παραπλάνηση των άλλοτε επαναστατών. Η αγορά και οι μηχανισμοί της αποθεώθηκαν ακόμα και από χθεσινούς «αρνητές» του. Η αφύπνιση των παραπλανημένων θα ερχόταν πολύ αργά. Φτάσαμε σήμερα τα κόμματα με οποιεσδήποτε κάλπικες ιδεολογικές ταμπέλες να αποτελούν «υπαλληλικό προσωπικό» των αιμοσταγών δικτατόρων του μεγάλου κεφαλαίου, ενώ η Γερμανία παίρνει τη «ρεβάνς» για την ήττα της στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Χρειάζεται, επομένως, μια επανάσταση –πρώτα απ’ όλα επανάσταση ψυχών– για να αποτινάξουμε τον δεσποτισμό των Βρυξελλών. Να φύγει η πολιτική από τα χέρια της αγοράς, της «μητέρας» της νέας Δεξιάς. Διότι η αγορά είναι το σύμβολο και το είδωλό της. Η νέα Δεξιά είναι διαφορετική από την παλαιά. Είναι στραμμένη με πάθος στη λεγόμενη «τεχνολογική ανανέωση» που εξυπηρετεί τον έλεγχο του οικονομικού μετασχηματισμού, όπως ακριβώς τον θέλει το τραπεζικό κατεστημένο. Στην απορία για την απίστευτη αδράνεια της Αριστεράς στη φασιστική παγκοσμιοποίηση, υπάρχει μια εξήγηση: Δυστυχώς αυτή η παράταξη δεν διαθέτει δικό της πρόγραμμα για να αντιπαλέψει τους ραδιούργους των Βρυξελλών. Αυτό το «έλλειμμα» αδρανοποιεί τον ιστορικό της ρόλο. Σήμερα η Αριστερά, χωρίς μεγαλόπνοους ηγέτες, μελαγχολική, μοιάζει μουδιασμένη και κινδυνεύει με απώλεια της ιστορικής της ταυτότητας, στερημένη από κριτική σκέψη. Γι’ αυτό μια επανάσταση θα πρέπει να ξεκινήσει πρώτα μέσα στην Αριστερά… να ξανασταθεί στα πόδια της. Αυτό περιμένουν οι μάζες που διαδηλώνουν χωρίς καθοδηγητές στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.
Στόχος της πραγματικής αυτής ιδεολογίας, δεν μπορεί να είναι η υπεράσπιση της ενωμένης καπιταλιστικής Ευρώπης, αλλά η διάλυσή της και η ενοποίηση των προοδευτικών δυνάμεων για μια άλλη Ευρώπη των εργαζομένων, χωρίς ενιαίο νόμισμα, και έλεγχο των δικτατόρων τραπεζιτών. Μια καινούργια «Διεθνής» είναι ανάγκη να ιδρυθεί από τους σημερινούς «κολασμένους της Γης». Η ιδέα του σοσιαλισμού δεν πρέπει να υποβαθμίζεται στην απλή επίκληση της ανάγκης της αλληλεγγύης, σε ένα είδος ρητορικού «ανθρωπισμού». Να αποβάλλουμε τους στόχους αλλαγής, των «κανόνων» των Βρυξελλών. Να μην μπορούν πλέον οι ξένες τράπεζες να διατάζουν πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας. Να απαγορευθεί στους πιστωτές να κατάσχουν περιουσίες. Για ένα πρόβλημα αρρύθμιστου χρέους, έχασε η Νέα Γη την ανεξαρτησίας της στις αρχές της δεκαετίας του 1930, και πέρασε στην επικράτεια του Καναδά. Η Ελλάδα σήμερα ουσιαστικά έχει περάσει στην «οικονομική επικράτεια» των Βρυξελλών. Κι αυτοί που τώρα υποδύονται τους «ριζοσπάστες Αριστερούς», προσκυνούν τους ευρωπαίους αποικιοκράτες, για να έχουν την εύνοιά τους, χάριν της καρέκλας μια ευτελισμένης εξουσίας.
Από τον 19ο αιώνα οι επαναστάσεις είχαν πάντα και μια μνημονική διάσταση: Ήθελαν να διασώσουν την ανάμνηση των εμπειριών του παρελθόντος, και να τις κληροδοτήσουν στο μέλλον. Ήταν μια στρατηγική μνήμη, θρεμμένη με ελπίδες. Σήμερα αυτή η διαλεκτική μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος έχει πια ραγίσει, κι ο κόσμος βρίσκεται εγκλωβισμένος μέσα σ’ ένα απογοητευτικό παρόν. Είναι απογοητευτικό επειδή με το τέλος του σοσιαλισμού ο καπιταλισμός έμεινε χωρίς αντίπαλο. Ο Μαρξ γράφει κάπου ότι: «Η ολιγαρχία δεν διαιωνίζεται με το σταθερό κράτημα της εξουσίας στο ίδιο χέρι, αλλά με το να αφήνει την εξουσία να περνάει εναλλάξ από το ένα χέρι στο άλλο…»
Αυτόν τον συνδυασμό… «χεριών» μάς ετοιμάζουν για τις προσεχείς εκλογές. Η Ρόζα Λούξεμπουργκ σωστά επεσήμαινε μια διαχρονική αλήθεια: «Ο δρόμος του σοσιαλισμού –σε ό,τι αφορά τους επαναστατικούς αγώνες– είναι στρωμένος με ήττες…» Είναι ιστορική ανάγκη η αριστερή μελαγχολία να δώσει τη θέση της σε άλλο συναίσθημα. Σ’ ένα κάλεσμα σαν εκείνο που είχε απευθύνει στις μάζες ο Ζιλ Βαλές, εκπρόσωπος των σοσιαλιστικών μποέμ κύκλων του Παρισιού, στα χρόνια της δεύτερης δημοκρατίας. Μέλος της Κομμούνας, ο Βαλές είχε πει: «Να ριχθεί ο λαός, ξανά στους δρόμους…»
