Από τη μια η Νέα Ζηλανδία συνεισφέρει στρατιωτικά στον άξονα των μητροπολιτικών ανά τον κόσμο επιθέσεων, εναντίον μουσουλμάνων συμπεριλαμβανομένων, και από την άλλη η πρωθυπουργός της έδειξε μια ασυνήθιστη αντίδραση στην τρομακτική σφαγή που συνέβη στη χώρα με πρωταγωνιστή ένα φανατισμένο λευκό ακροδεξιό που μπήκε σε ένα τζαμί και γάζωσε με οπλοπολυβόλα σκοτώνοντας 50 φιλήσυχους ανθρώπους, από μικρά παιδιά μέχρι μανάδες και πατεράδες πολύτεκνων οικογενειών που βρέθηκαν στον μακρινό αυτό τόπο για να ζήσουν ειρηνικά μακριά από τις φλεγόμενες περιοχές του πλανήτη. Κι άλλες χώρες, π.χ. το Ηνωμένο Βασίλειο και η Αυστραλία, πήραν μέτρα κατά της οπλοκατοχής μετά από ανάλογες «σφαγές», αλλά η Jacinda Ardern το πήγε πολύ παραπέρα. Κατάφερε να ευαισθητοποιήσει και να συσπειρώσει με το θετικό της παράδειγμα τους Νεοζηλανδούς που οι πρόγονοί τους κατέλαβαν βίαια το νησί και συρρίκνωσαν τους Μαορί που ήταν από την προϊστορία οι φυσικοί του κάτοικοι, αγκαλιάζοντας από την πρώτη στιγμή με έκδηλη αγάπη και στοργή τους «ξένους» που ζουν στην επικράτειά της. Και, επίσης, πήρε θέση κατηγορηματικά διαφορετική από την καθιερωμένη ήξεις αφήξεις στάση πολλών ηγετών του δυτικού κόσμου απέναντι σε εγκληματίες που είναι λευκοί νοικοκυραίοι. Και, εννοείται, πολύ κόντρα στον Τραμπ που δηλώνει ότι οι λευκοί τρομοκράτες δεν αποτελούν σοβαρή απειλή. Βέβαια, η Ardern δεν θα μπορούσε να λύσει από τη ρίζα του το πρόβλημα του ρατσισμού, του εθνικισμού και της μισαλλοδοξίας στη λευκή Νέα Ζηλανδία, όπου δραστηριοποιούνται 70 ακροδεξιές ομάδες με άδειες για οπλοκατοχή, αλλά αξιοποίησε την ανεπιθύμητη ευκαιρία για να σπρώξει την κοινωνία που την εξέλεξε σε πιο ανθρωπιστική κατεύθυνση. Κι αυτό, με όλα αυτά που ζούμε και παρακολουθούμε, αξίζει μεγάλους επαίνους.
Μπ. Ροϊλός
