Μια ακόμα απεργία της ΑΔΕΔΥ προκηρύχθηκε «στο πόδι» και πραγματοποιήθηκε στις 24/11 χωρίς καμιά προετοιμασία των εργαζόμενων. Η συμμετοχή ήταν μικρή, η απεργία σαν να μην έγινε. Δεν συζητήθηκε τίποτα στους χώρους δουλειάς, παρά τον προβληματισμό που υπάρχει στους εργαζόμενους για τη κατάσταση στο χώρο των Δημοσίων Υπαλλήλων και γενικότερα, δεν απασχόλησαν κανέναν τα «αιτήματα» των συνδικαλιστών. Είναι σαν να υπάρχουν δύο κόσμοι. Από την μια οι χιλιάδες εργαζόμενοι που αγωνιούν και από την άλλη οι συνδικαλιστές (όλων των αποχρώσεων) που συνεχίζουν λες και δεν έγινε τίποτα την τελευταία πενταετία στον τόπο και στις συνειδήσεις των ανθρώπων.
Τα ερωτήματα από πολλούς εργαζόμενους διάχυτα καθόρισαν και την τελική τους στάση. Γιατί να απεργήσουμε, με ποιο σχεδιασμό, ποια προοπτική, τι μπορούμε να κερδίσουμε με τέτοιες διαδικασίες αποφάσεων και δράσης χωρίς ουσιαστική προετοιμασία; Εργαζόμενοι με χρόνια συμμετοχών σε αγώνες σήμερα «σκύβουν το κεφάλι και πηγαίνουν στη δουλειά» την ημέρα της απεργίας, βλέποντας αδιέξοδο τον τρόπο που κάποιοι μόνιμοι επαγγελματίες συνδικαλιστές θέλουν να κάνουν «αγώνες» για την «τιμή των όπλων». Εργαζόμενοι που αν και δουλεύουν στον «προνομιούχο» δημόσιο τομέα, ζουν καθημερινά, ένα μεγάλο μέρος από αυτούς, με το άγχος της επιβίωσης και της αναζήτησης λύσεων, για να ανταποκριθούν σε πολλαπλές οικονομικές δυσκολίες. Εργαζόμενοι που αντιλαμβάνονται ότι δεν έχουν καμία σχέση με τον επίσημο συνδικαλισμό, με τρόπο σκέψης, δράσης αλλά και της καθημερινής ζωής αρκετών συνδικαλιστών, ιδιαίτερα των δευτεροβάθμιων και τριτοβάθμιων οργάνων.
Όλα αυτά πιστοποιήθηκαν και στην απεργιακή συγκέντρωση της Αθήνας. Η απεργιακή κινητοποίηση έκλεισε με τις γνωστές χωριστές «αγωνιστικές» συγκεντρώσεις. Το ΠΑΜΕ είχε ως συνήθως την πολυπληθέστερη συγκριτικά συγκέντρωση αλλά με πολύ χαμηλή συμμετοχή εργαζομένων ενώ τον τόνο έδινε η παρουσία φοιτητών και μαθητών.
Η συγκέντρωση της ΑΔΕΔΥ πολύ πιο φτωχή με λίγα εργασιακά πανό από Ομοσπονδίες ( ΟΛΜΕ , ΠΟΕ – ΟΤΑ , ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΑ ΤΑΜΕΙΑ, ΥΠΠΟ), χωρίς παλμό και συνθήματα. Ακολουθούσαν ο «Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματείων» και αριστερές πολιτικές οργανώσεις .
Όλες οι πορείες έγιναν σε διακριτές μεταξύ τους αποστάσεις συμβολίζοντας έτσι την απόλυτα διακριτή απόσταση που χωρίζει τις ηγεσίας από τους εργαζόμενους και τα προβλήματά τους.
Και όλα αυτά σαν «πρόβα τζενεράλε» του σημερινού συνδικαλισμού για την «παραδοσιακή» γενική απεργία των αρχών Δεκεμβρίου κάθε έτους, που φέτος έχει προγραμματιστεί για τις 8/12/2016.
