Ας φανταστούμε, λοιπόν, την Ευρώπη υπό τη μεγαλοφυή διακυβέρνηση της πανευρωπαϊκής κυβέρνησης Μητσοτάκη. Στο Παρίσι, η νέα γραμμή του μετρό θα εγκαινιαζόταν με λαμπρότητα, αν και τα βαγόνια θα ήταν… σε δοκιμαστική λειτουργία, δηλαδή ανύπαρκτα. «Δεν χρειάζεστε τρένα», θα διαβεβαίωνε ο Θεοδωρικάκος, «η πραγματική πολυτέλεια είναι το να έχετε σήραγγες χωρίς κίνηση. Άλλωστε, είναι οικολογικό!». Εν τω μεταξύ, ο Βορίδης θα εξηγούσε πως η έλλειψη βαγονιών είναι θέμα αρχών: «Στην Ελλάδα αντέξαμε χωρίς μετρό για δεκαετίες· οι Γάλλοι μπορούν να κάνουν υπομονή».
Στο Βερολίνο, η νέα γραμμή του U-Bahn θα είχε παραδοθεί χωρίς στάσεις, διότι, όπως θα δήλωνε η Μενδώνη, «η απλότητα είναι η κορυφή της αρχιτεκτονικής». Οι Γερμανοί, βέβαια, θα διαμαρτύρονταν, αλλά ο Χρυσοχοΐδης θα τους θύμιζε πως η ασφάλεια είναι πάνω από όλα: «Χωρίς στάσεις, κανείς δεν κινδυνεύει να πέσει στις ράγες». Οι δε υπερσύγχρονες σκάλες του μετρό θα ήταν διακοσμητικές, γιατί η υπουργός Πολιτισμού θα είχε φροντίσει να τις κατατάξει στα μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς.
Στις Βρυξέλλες, η διαχείριση των ευρωπαϊκών θεσμών θα ήταν υποδειγματική: Όλοι οι υπάλληλοι θα παρακολουθούσαν σεμινάρια για το πώς να υπογράφουν συμβάσεις υπερτιμολογημένων έργων, διότι, όπως θα εξηγούσε ο Σταϊκούρας, «η υπερτιμολόγηση είναι ένδειξη αξιοπιστίας και σεβασμού προς τον εργολάβο». Οι δημόσιες συγκοινωνίες της πόλης θα είχαν κλείσει, καθώς «η τηλεργασία είναι το μέλλον», ενώ τα έσοδα θα αναπληρώνονταν με τη φορολόγηση των… κρουασάν.
Στο Λονδίνο, τα νοσοκομεία θα λειτουργούσαν υπό το σύνθημα «Αναμονή και Υπομονή» – για να δείξουμε ότι η αγάπη για το εθνικό σύστημα υγείας δεν χρειάζεται πάντα να σημαίνει και άμεση φροντίδα. «Η υγεία είναι παντού γύρω μας», θα έλεγε ο Άδωνις, «αρκεί να τη ζητάτε». Οι πολίτες, αναγκασμένοι να περιμένουν για μήνες την εγχείρηση, θα περνούσαν το χρόνο τους ακούγοντας την Κεραμέως να τοποθετείται για το τι σημαίνει «κρίσιμο περιστατικό», σύμφωνα με το υπουργείο Κοινωνικής Ασφάλισης.
