Η Ημερίδα του Δρόμου της Αριστεράς με θέμα Ρήξη ή Ομηρία; Το πολιτικό σύστημα και ο λαϊκός παράγοντας μπροστά στην επόμενη μέρα πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 10/1/2015 στην Αθήνα.
Ακολουθεί μία περίληψη της ομιλίας του Ρούντι Ρινάλντι, μέλους της Π.Γ. του ΣΥΡΙΖΑ
Το πρώτο σημείο που θα αναπτύξω είναι πως το 2015 δεν είναι 2012, από πολλές απόψεις. Το δεύτερο, που μπορεί να μοιάζει σήμερα λίγο οξύμωρο ή περίεργο, είναι ότι η Αριστερά οφείλει να ανασυγκροτηθεί μπροστά στα νέα της καθήκοντα και μάλιστα με την ταχύτητα με την οποία οι καταστάσεις σήμερα αλλάζουν.
Το 2015 δεν είναι 2012
Καταρχάς, η γεωπολιτική διάσταση είναι πολύ πιο δύσκολη από το 2012. Το αποδεικνύουν και οι αλλαγές συνόρων στο ευρωπαϊκό τοπίο και αυτά που συμβαίνουν τώρα στο Παρίσι, που είναι η συνέχιση ενός γενικευμένου πολέμου που διεξάγεται και μιας χαώδους κατάστασης η οποία εξυπηρετεί τους μεγαπαίκτες για να επιβάλουν τη διαιώνιση σχεδιασμών. Τα γεγονότα στην Ουκρανία κόβουν κάθε αυταπάτη για τον ρόλο της Ε.Ε. ή της Γερμανίας και των ΗΠΑ για το πώς θα χρησιμοποιήσουν διάφορους βραχίονες για να μπορέσουν έτσι να επιβάλουν μια νέα ψυχροπολεμική κατάσταση απέναντι σε Ρωσία και χώρες BRICS. Από την άλλη μεριά, έχουμε στη Μέση Ανατολή τον ISIS και τη γενικευμένη ρευστότητα που επικρατεί. Τέλος, η Τουρκία κινείται απειλητικά, σαν μεγάλη περιφερειακή δύναμη, με ανεξάρτητο ρόλο. Βρισκόμαστε, λοιπόν, σε ένα πιο χαώδες περιβάλλον όπου συνυπάρχουν ασύμμετρες απειλές και δυνατότητες. Αλλά οι απειλές είναι μεγάλες και τα περιθώρια κίνησης δύσκολα, ιδιαίτερα για μια νέα κυβέρνηση.
Δεύτερο στοιχείο είναι ότι στην Ελλάδα δεν κυριαρχεί το αντιμνημονιακό πνεύμα που υπήρχε το 2012 και αυτό δεν μπορούμε να το προσπερνάμε εύκολα. Καταγράφηκε μια υποχώρηση, ένα πάγωμα του λαϊκού παράγοντα. Αυτό ήρθε με βάση μια συγκεκριμένη διαχείριση της δυνατότητας που υπήρχε το 2012 και αφορούσε την ποδηγέτηση των πάντων στον κοινοβουλευτισμό, την εγκαθίδρυση ενός διπολισμού που δεν άφηνε χώρο για κάτι διαφορετικό στην κοινωνία και τη «μεγάλη ιδέα» που διαβρώνει και είναι ο κυβερνητισμός. Δηλαδή, το σχήμα ότι αρκεί μια κυβέρνηση για να μπορέσουν να οδηγηθούν τα πράγματα αλλού. Έτσι οδηγήθηκε ο κόσμος να μην περιμένει μια μεγάλη αλλαγή, αλλά έστω να εφαρμοστούν τα μισά από όσα έχουμε διακηρύξει. Δεν οδηγήθηκε μόνος του ο κόσμος σε αυτό το ψαλίδισμα των προσδοκιών, ούτε ήταν αναπότρεπτη εξέλιξη αλλά αποτέλεσμα συγκεκριμένης πολιτικής και διαχείρισης ενός κεφαλαίου που είχε μεγάλη δυναμική το 2012 και εξατμίστηκε σιγά-σιγά για να φτάσει τώρα να δώσει μόνο «λαϊκή εντολή» που είναι μεγάλης σημασίας μεν, αλλά δεν αρκεί, δε.
Δείξαμε έλλειψη εμπιστοσύνης να δημιουργηθεί ένα νέο πολιτικό δυναμικό και ένα νέο πολιτικό σκηνικό. Υπήρχε μια τεράστια δεξαμενή μέσα στο λαό, την κοινωνία, τους πολίτες που δεν ήθελαν καθόλου αυτό το παλιό πολιτικό προσωπικό. Ακόμα και η επανεμφάνιση του Γ. Παπανδρέου είναι κραυγαλέα και θέλω να υποσημειώσω ότι η κριτική απέναντί του, πριν κάνει το κόμμα του, ήταν μηδαμινή. Επομένως, ένα σάρωμα που θα έπρεπε να υπάρχει, με τη συσπείρωση πάνω από 40%-45% των λαϊκών δυνάμεων γύρω από μια δύναμη σαν τον ΣΥΡΙΖΑ, πάει να γίνει ένα αβέβαιο ντέρμπι και γεννιούνται σκέψεις μήπως χρειαστεί να συνεργαστούμε για να σχηματίσουμε κυβέρνηση. Δεν χρειάζεται να σχηματίσουμε τέτοιου είδους κυβέρνηση, μπορούμε να βαθύνουμε τα ρήγματα και να προχωρήσουμε σε νέες εκλογές. Πρέπει να προχωρήσουμε σε ρήξη. Αυτό χρειάζεται ιδεολογική και πολιτική προετοιμασία, όχι μόνο του κόμματος αλλά του λαού.
Θα κάνω μια εκτίμηση που ενδεχομένως σοκάρει, αλλά χρειάζεται να την επεξεργαστούμε για να την αποφύγουμε. Αυτή τη στιγμή μοιάζει πιο πιθανή μια συστημική παλινόρθωση από μια μεταπολίτευση του λαού. Βρισκόμαστε σε αυτό το σημείο. Μια «κεντροαριστεροποίηση» δεν θα περάσει μέσα από τα κομμάτια του ΠΑΣΟΚ, θα περάσει μέσα από αλλεπάλληλους συμβιβασμούς, που θα επιχειρηθεί να γίνουν, μέσα από μια πολιτική διαχείρισης, ώστε να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ ο φορέας αυτής της κεντροαριστεροποίησης. Νομίζω ότι λίγο ρόλο θα παίξουν παράγοντες όπως ΔΗΜΑΡ, Οικολόγοι Πράσινοι, Γ. Παπανδρέου, Ποτάμι, αν εμείς δεν το θέλουμε. Και μπορούμε καθαρά να μην το θέλουμε να παίξουμε ρόλο, δεν μιλώ για τις εκλογικές συμμαχίες, αλλά για το ενδεχόμενο να μην προκύψει καθαρή λύση από τις εκλογές. Ο μίτος, ο άγνωστος Χ, είναι ο λαϊκός παράγοντας και η έκφρασή του. Το πώς θα ψηφίσει ο κόσμος έχει μεγάλη σημασία. Έχει, όμως, πολύ μεγαλύτερη σημασία και πώς θα δεσμεύσει τους κυβερνώντες αύριο, ώστε να μη συμβιβαστούν, να μην υποχωρήσουν στις πρώτες και πολύ μεγάλες πιέσεις.
Έξι θέσεις για την ανασυγκρότηση της Αριστεράς
Η Αριστερά οφείλει να ανασυγκροτηθεί πολύ γρήγορα, τάχιστα. Όταν λέω Αριστερά εννοώ τον ΣΥΡΙΖΑ, μέσα κι έξω από τον ΣΥΡΙΖΑ, στην κοινωνία γενικά, στους κοινωνικούς χώρους, στα κινήματα.
- Πρώτη θέση. Η κρίση είναι πολιτική, οικονομική, κοινωνική, πολιτιστική, εθνική, όλων των διαστάσεων και όχι μόνο οικονομικό γεγονός, και πρέπει να αντιμετωπιστεί με καθολικό τρόπο. Η μετάβαση ξεκινά την επόμενη μέρα και όχι μετά το τέλος μιας διαπραγμάτευσης. Δεν είμαστε μια κυβέρνηση διαπραγμάτευσης. Ο λαός δεν καλείται να διαλέξει τον καλύτερο διαπραγματευτή, αλλά να στηρίξει μια κυβέρνηση που θα δεσμευτεί να βγάλει τη χώρα από αυτή την καθολική κρίση, να αγωνιστεί γι’ αυτό.
- Δεύτερη θέση. Η καθολική κρίση δεν λύνεται, απλώς, με κυβερνητική διαχείριση ή με μια αριστερή διακυβέρνηση. Οι σχέσεις κυβέρνησης-κράτους-κοινωνίας, και στο πολιτικό πεδίο, έχουν τεράστια σημασία. Πρέπει να δημιουργηθούν συσχετισμοί σχεδόν σε όλα τα πεδία αυτού του κράτους και της διάχυσής του σε ολόκληρη την κοινωνία. Αυτό δεν το λύνουν ο κυβερνητισμός και ο κρατικισμός ως γενικές ιδέες, αλλά χρειάζεται στήριξη σε άλλες, λαϊκές προϋποθέσεις.
- Τρίτη θέση. Ό,τι είναι εθνικό δεν είναι εθνικιστικό. Αυτό έχει ταλανίσει την Αριστερά. Ορισμένοι σύντροφοι «βγάζουν σπυράκια» στις αναφορές για «αποικία χρέους», για το γεγονός πως υπάρχει ζήτημα εξάρτησης στην ελληνική κοινωνία. Δεν μπορεί η Αριστερά, στο όνομα μιας ταξικής «καθαρότητας», να μην επωμιστεί το καθήκον να αντιστρέψει την πορεία διάλυσης μιας χώρας.
- Τέταρτη θέση. Μια χώρα υπάρχει όταν παράγει. Όταν έχει παραγωγή υλικών και πνευματικών αγαθών. Μια χώρα πρέπει να υπάρξει ενάντια στον παρασιτισμό και σε έναν κοσμοπολιτισμό που της επιτρέπει να υπάρχει χωρίς να παράγει τίποτα, νομίζοντας ότι μπορεί πουλώντας κάποιες υπηρεσίες να υπάρξει για πολύ καιρό στο στερέωμα.
- Πέμπτη θέση. Χρειάζεται ο σαφής στόχος να γκρεμιστεί το μνημονιακό καθεστώς και το σάπιο πολιτικό σύστημα. Δεν έχουμε ανάγκη τα υλικά του παρελθόντος και να φαινόμαστε ως συνέχεια και του παλαιού πολιτικού συστήματος. Ακόμα και σε συμβολικό επίπεδο ορισμένα πράγματα παίζουν τεράστιο ρόλο. Όλος ο κόσμος κυνηγούσε τους πολιτικούς που οδήγησαν εδώ τη χώρα, τώρα μοιάζει σαν να επιστρέφουμε στην κανονικότητα.
- Έκτη θέση. Χρειαζόμαστε ένα νέο διεθνισμό. Η Ελλάδα να γίνει τμήμα της διεθνούς κοινότητας των λαών. Δηλαδή των αγωνιζόμενων λαών, εξεγέρσεων, κινημάτων, κρατών που προσπαθούν να αγωνιστούν ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό και τη νέα κατάσταση που διαμορφώνουν οι μεγαπαίκτες. Είναι πολύ σημαντικός ο αντίκτυπος που μπορεί να έχει η όποια αλλαγή στην Ελλάδα, έστω με όλους τους περιορισμούς της, στην Ευρώπη και συνολικά στον κόσμο. Θα έπρεπε από τώρα να οργανωθεί η αλληλεγγύη. Μια σύγκρουση με τον μερκελισμό ή τη Γερμανική Ευρώπη, εφόσον αποφασίσουν να μας τιμωρήσουν για παραδειγματισμό, θα είχε μεγάλη ανάγκη αυτή τη λαϊκή διεθνιστική αλληλεγγύη, ένα νέο φιλελληνισμό.
Η Αριστερά του 21ου αιώνα
Ο ρόλος κοινωνίας, λαού, κινήματος, δεν είναι απλώς να στηρίζει μια κυβέρνηση που είναι γενικά καλή. Ούτε οδηγεί πουθενά η αντίληψη που είχε η Αριστερά παλιά, του διεκδικητισμού. Χρειάζεται κάτι διαφορετικό. Η χώρα έχει περισσότερο ανάγκη απ’ οτιδήποτε άλλο, αυτή την στιγμή, και όχι χθες ή αύριο, ένα αριστερό πολιτικό κίνημα. Αυτό θα είναι, βήμα, θεσμός, διαδικασία, κίνηση, ύπαρξη, λειτουργία με στόχους, αξίες, προτάγματα. Θα είναι βασική έδρα αξιολόγησης κομμάτων, κυβερνήσεων, παραγωγικών δομών. Η ανασυγκρότηση της Αριστεράς, σήμερα, δεν πρέπει να γίνει με την έννοια είτε ποσοστών, είτε απλά υποστήριξης, αλλά ως διαδικασία δημιουργίας αυτού του πολιτικού κινήματος που πάει πολύ πιο πέρα από τα όρια που έχει μια διακυβέρνηση.
Από αυτή την άποψη χρειάζεται να κινηθούμε με μεγάλες ιδέες. Μια μεγάλη ιδέα που μπορούμε να έχουμε, πέρα απ’ το να σώσουμε τη χώρα από αυτή τη διάλυση, που δεν είναι καθόλου μικρή ιδέα, πιστεύω ότι πρέπει να είναι η Αριστερά του 21ου αιώνα. Είναι διαφορετική από την ιδέα να έχουμε την «κυβέρνηση του κόμματός μας», αφού «ήρθε η ώρα μας». Αυτό θα δημιουργήσει μεγάλα προβλήματα που ήδη υπάρχουν, όπως η κρατικοποίηση του κόμματος ή και ένας παραγοντισμός μέσα στις γραμμές του. Αυτά διαλύουν και αποσυνθέτουν μεγάλες ιδέες και μπορεί να μείνει μόνο η ψευδαίσθηση ότι «θα κυβερνήσουμε», ενώ η εξουσία θα είναι πολυπλόκαμη και ο αντίπαλος πολύ πιο ταμπουρωμένος. Έτσι μπορεί να οδηγηθούμε σε μια παλινόρθωση του συστημισμού. Αξίζει, αντίθετα, τον κόπο να συμβάλουμε στην Αριστερά του 21ου αιώνα. Με αυτή την έννοια, εκφράζω την αισιοδοξία μου, γιατί η ίδια η πραγματικότητα μας σπρώχνει να βγάλουμε πιο βαθιά και σημαντικά συμπεράσματα.
Δείτε εδώ BINTEO με ολόκληρη την ομιλία του Ρ.Ρινάλντι, καθώς και όλων των ομιλητών της ημερίδας
