Στην περιοχή γίνεται πόλεμος
Η κρίση στη Συρία παίρνει νέες διαστάσεις και η απειλή πολέμου ανάμεσα σε Τουρκία και Συρία κλιμακώνεται. Μια γενικότερη σύρραξη είναι στη λογική των εξελίξεων και η κατάσταση γίνεται πιο περίπλοκη, καθώς Ρωσία, ΗΠΑ, Τουρκία και Ισραήλ εμπλέκονται στην κρίση που τείνει να λάβει πολύ μεγαλύτερες διαστάσεις σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή. Ανάμεσα σε Τουρκία και Συρία σημειώνονται ήδη εχθροπραξίες, η συριακή αντιπολίτευση στηρίζεται επιμελητειακά από την Τουρκία, ενώ το κουρδικό στοιχείο ενεργοποιείται ενάντια στην Τουρκία. Οι στόλοι στη Μεσόγειο είναι σε επιφυλακή, οι διαπραγματεύσεις και οι κινήσεις εντείνονται και κάθε εμπλεκόμενος θέλει να εξασφαλίσει τα «νώτα» του.
Παράλληλα, το ΝΑΤΟ ενεργοποιείται στο πλευρό της Τουρκίας. Πέρα από την υποτέλεια στα γερμανικά σχέδια, όπως αυτή επιδείχθηκε έναντι της Μέρκελ, η Ελλάδα είναι χώρα του ΝΑΤΟ – άρα και σύμμαχος της Τουρκίας, που πρέπει να πάρει θέση. Ο Νταβούτογλου κατά την επίσκεψή του δεν παρέλειψε να εξάρει τη θετική στάση της ελληνικής πλευράς στην τουρκοσυριακή διένεξη… Επομένως πρέπει να συμπεράνουμε ότι ο Τούρκος ΥΠΕΞ πέρα από τα συνηθισμένα -δηλαδή την πορεία των ελληνοτουρκικών συνομιλιών και συμφωνιών- ήρθε για να πάρει διαβεβαιώσεις για τη στάση της Ελλάδας σε έναν ενδεχόμενο πόλεμο Συρίας και Τουρκίας – και γι’ αυτό συναντήθηκε όχι μόνο με τον ομόλογό του Έλληνα υπουργό των Εξωτερικών, αλλά και με τον πρωθυπουργό (για άλλους πρωθυπουργεύοντα) κ. Σαμαρά.
Το δόγμα δεν έχει αντικατασταθεί, αλλά…
Το δόγμα Νταβούτογλου για «μηδενικά προβλήματα» με τους γείτονες έχει ξεπεραστεί από τα γεγονότα, καθώς η Τουρκία σήμερα φαίνεται να έχει πολλαπλά προβλήματα με πολλούς γείτονες (Συρία, Ισραήλ, Κύπρος, Ελλάδα, Ρωσία). Ο νεοθωμανισμός που καλυπτόταν μέσα από τη διακήρυξη «καλών σχέσεων» με τις γειτονικές χώρες χρησιμοποιεί, πέρα από το εσωτερικό και στο εξωτερικό, την πολιτική της ισχύος και του πολέμου – και μόνο έτσι κατορθώνει να εξασφαλίζει το στάτους της μεγάλης περιφερειακής δύναμης.
Μια τέτοια δύναμη δεν μπορεί να παραιτηθεί από την επεκτατική πολιτική και τις βλέψεις στο ζωτικό της χώρο. Ιδιαίτερα στον νέο χάρτη της Μέσης Ανατολής, στο Αιγαίο, στη Θράκη, στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο. Τα σημεία αυτά δεν φτάνουν έως τη Βιέννη (του καλού καιρού της αυτοκρατορίας), αλλά διασφαλίζουν την προνομιακή παρουσία στους ενεργειακούς κόμβους, στις επαναχαράξεις των συνόρων, στα νέα διαμετακομιστικά κέντρα που διαμορφώνονται.
Φυσικά, οι ίδιοι οι Τούρκοι πολιτικοί μπορούν να δυσανασχετούν με τις αποφάσεις της Ε.Ε. για τη στάση της Τουρκίας στο Κυπριακό, να… γκριζάρουν πολλές περιοχές του Αιγαίου, να διεκδικούν ειδικά καθεστώτα για Καστελλόριζο και Γαύδο, να δραστηριοποιούν τις προξενικές αρχές στη Θράκη.
Το σίγουρο είναι πάντως πως δεν ενδιαφέρονται για μια πολιτική φιλίας και συνεργασίας.
Επομένως οι προτροπές τους να αποκτήσουμε μία «νέα ψυχολογία αυτοπεποίθησης» που μπορεί να συνοδεύεται και με χειρονομίες για συνεργασία και κοινές επιχειρήσεις (π.χ. στον τουρισμό, με την προώθηση κοινών τουριστικών πακέτων στη διεθνή αγορά) δεν έχουν πραγματικό αντίκρισμα έξω από μια νεοθωμανική αντίληψη «συνεργασίας και φιλίας» υπό την ηγεμονία της Τουρκίας. Η αποφασιστικότητα των ελληνικών ελίτ φαίνεται πως μηδενίζεται σε όλα αυτά και παραδίδονται ευκόλως στις σειρήνες και τις πιέσεις…
