Της Ματίνας Παπαχριστούδη.
Ανεπανόρθωτο πλήγμα δέχθηκε η εικόνα και το προφίλ του πανίσχυρου εκδοτικού συγκροτήματος του ΔΟΛ. Απόδειξη για αυτό και η ειρωνική διάθεση με την οποία αντιμετωπίστηκαν στο Διαδίκτυο οι «θέσεις» του προέδρου του δημοσιογραφικού οργανισμού Σταύρου Ψυχάρη.
Το κύριο άρθρο πάντα αξιοπρόσεκτo και σημαίνων για το τι θέλει και προωθεί τη δοσμένη στιγμή το σύστημα διαπλοκής, αυτή τη φορά προκάλεσε, όχι οργή, αλλά περίγελο. Κι όταν αντί να θυμώνουν μαζί σου, σε χλευάζουν, έχασες.
Μπορεί ο ΔΟΛ να «κερδίσει» τελικά τις 20 απολύσεις των δημοσιογράφων. Για αυτή τη «νίκη» όμως χάνει πολλά περισσότερα. Σε κύρος, εγκυρότητα και δύναμη. Δεν σχολιάστηκε, για παράδειγμα, αρκετά η περίφημη επιστολή Ψυχάρη στους συντάκτες της εφημερίδας.
Δευτέρα πρωί σε συγκέντωση που κάλεσε ο διευθυντής του «Βήματος» και αφού είχε προηγηθεί ένα 3ήμερο με μπαράζ αναρτήσεων στο Διαδίκτυο όπου στηλιτεύονταν η ΔΟΛια τακτική του συγκροτήματος στις 20 απολύσεις, διενεμήθη προσωπική επιστολή του Σταύρου Ψυχάρη. Θέμα της η επίθεση που δέχθηκε η εφημερίδα από την πρωτοβουλία εργαζομένων, εκτός του συγκροτήματός του, να γίνει μποϋκοτάζ στην κυκλοφορία του «Βήματος» την Κυριακή. «Δεν αγοράζουμε ΔΟΛια Μέσα». Το σύνθημα έτρεξε ακαριαία στα social Μedia, σε blogs και ιστοσελίδες. Το μήνυμα σαφές και καθαρό. Για να μάθουν και οι αναγνώστες του «Βήματος» την αθέατη πλευρά της εξουσίας στον Τύπο. Αυτή που χρησιμοποιείται εναντίον των ανθρώπων του.
Ο εκδότης εξαναγκάστηκε να τεθεί σε δημόσια έκθεση. Στην επιστολή του ο ισχυρός άνδρας των media, απειλεί ευθέως τον εκπρόσωπο των συντακτών με δικαστική δίωξη. Απόπειρα εκφοβισμού; Απόδειξη των τρομοκρατικών μεθόδων που χρησιμοποιούν οι εκδότες έναντι των εργαζομένων και των συνεπών συνδικαλιστών; Ναι, αλλά όλα αυτά είναι άγνωστα στην κοινωνία, στους αναγνώστες.
Οι πολίτες, το κοινό, οι χρήστες του τόσο αγαπητού πλέον στον ΔΟΛ, Νέου Μέσου του Internet δεν είχαν, δεν έχουν ιδέα. Τουναντίον. Η γραφίδα του εκδότη στην πρώτη σελίδα της «ναυαρχίδας» την οποία οδήγησε με την επιλεγμένη επιχειρηματική διαχείριση σε λουκέτο, νοούνταν ως θέσφατη εξουσία. Ως παρέμβαση της «κοινωνίας» έναντι της πολιτικής εξουσίας. Και αυτή δέχτηκε συντριπτικό χτύπημα. Η εικόνα που προβάλλει πίσω από τις γραμμές της επιστολής έχει μια λεζάντα: Πανικός.
Πέρα από τη συνήθη γλώσσα του εκδότη περί «αποχωρήσεων» και «εξυπηρέτησης άλλων συμφερόντων», επειδή οι δημοσιογράφοι ζήτησαν το αυτονόητο, απεργία για τις αιφνιδιαστικές απολύσεις, το κείμενο Ψυχάρη αποτυπώνει την έκδηλη ανησυχία και αβεβαιότητα του εκδότη. Έφτασε για αυτό μια μόνο απειλή μέσα από ένα σύνθημα. Το οποίο σε τελική ανάλυση δεν έλεγε τίποτε άλλο πέρα από την αλήθεια. «Οι εφημερίδες είναι οι άνθρωποί τους». Και αυτοί οι άνθρωποι μπήκαν στο στόχαστρο, όχι μόνο του Σταύρου Ψυχάρη αλλά της πλειοψηφίας των ισχυρών εκδοτών. Αν κάποιος πρέπει να κατηγορηθεί για «υπονόμευση» των εφημερίδων αυτή ακριβώς την περίοδο, αυτός είναι οι εκδότες και οι τακτικές που επιλέγουν για τη μετάβαση των Μέσων τους στη νέα εποχή.
