Αρχική στήλες με όχημα την ποίηση Με όχημα την ποίηση: Κωνσταντίνος Θεοτόκης (1872-1923)

Με όχημα την ποίηση: Κωνσταντίνος Θεοτόκης (1872-1923)

 

Σονέτα

29

Στους στίχους σας τραγούδια μου, έβαλα όλη
Της ψυχής μου τη δύναμη και πήρα
Στ’ αδέξια χέρια δοξασμένη λύρα
Της κυράς σας να ευφράνω έτσι τη σκόλη.
Στ’ ανθιστό της ζωής της περιβόλι
Πουλιά είσαστε βγαλμένα από την πύρα
Και τον καημό μιανής καρδιάς που η Μοίρα
Με της αγάπης πλήγωσε το βόλι.
Στη μέση του ρυθμού βρίσκει το θάρρος
Η λεύτερη καρδιά σας απ’ το βάρος
Κρυμμένου μυστικού να μ’ αλαφραίνει
Μ’ άσκοπα την αλήθεια κηλαδάτε
Κι από κλάδο σε κλάδο κυνηγάτε
Ελπίδες που η φωνή σας ξεμακραίνει.

32

Βάφει τη μάνα γη ποτάμι το αίμα
Κι απ’ άκρη σ’ άκρη τ’ Άρη η οργή μανίζει,
Καίονται οι στεριές, η θάλασσα καπνίζει
Και βασιλεύει ο φόνος και το ψέμμα.
Του Τεύτονα ρηγάρχη το άγριο βλέμμα
Πάνω στα ερείπια ακοίμητο βιγλίζει
Και λάβρα πιθυμιά τον κατακλύζει
Της Οικουμένης λαχταρά το στέμμα.
Η θέλησή του προσταγή και νόμος!
Κι αχ! το λαό μου ξευτελίζει ο τρόμος
Την καταφρόνια δεν ψηφά του κόσμου
Πολέμου μόνο ας μην ακούσει σάλο
Κι είναι τόσο βαρύς γι’ αυτό ο καημός μου,
Που άλλα τραγούδια δεν μπορώ να ψάλω.

58

Σα φορτωμένη μέλισσα που πιάνει
Ευθύς δουλειά σα γείρει στο γυψέλι
Και την κερήθρα πελεκά και φτιάνει
Απ’ τους ανθούς που ’χε μυζήξει μέλι,
Παρόμοια κι η ψυχή μου που βυζάνει
Χάρη, ομορφιά, αρμονία, γλυκάδα, θέλει
Τους παλμούς της να ψάλει και ξεχάνει
Κι ανάπαψη να πάρει δεν τη μέλει.
Κάθε όμορφο και πλουμιστό λουλούδι
Γεννά απ’ τη ζάχαρή του ένα τραγούδι
Μα σαν πονεί η καρδιά λιώνει τους στίχους
Γιατί φαρμάκι τρομερό ειν’ η αγάπη
Κρυμμένο μες στους μελωμένους ήχους
Σα σε χρυσή αλοιφή θανάτου χάπι.

68

Όταν περνάς τ’ ασύγκριτα τα κάλλη
Του ωραίου σου του κορμιού που με μαραίνει,
Ω λατρευτή, ακριβή, χαριτωμένη,
Γύρου, ρόδα σκορπούν, χαρά και ζάλη.
Και σαστίζει ο ζωγράφος και σου ψάλλει
Χίλια τραγούδια η Μούσα, θαμπωμένη
Απ’ τη μάγα ματιά που με τρελαίνει
Και που φωτιά στα σπλάχνα μώχει βάλει.
Όλου του κόσμου εσύ ’σαι το καμάρι
Κι όλο γελά τ’ ανόμοιαστό σου χείλι
Η Μοίρα σώχει γράψει κάθε χάρη
Και μένα πόσα πάθια μώχει στείλει
Και σε πειράζει ο πόνος της καρδιάς μου
Μα είναι τόσο μεγάλος ο Έρωτάς μου.

Σχόλια

Exit mobile version