Οι ενδοπασοκικές αντιδράσεις, οι μεθοδεύσεις και η οργή του λαού.
Θα μπορούσε ίσως ο υπουργός Οικονομικών να απαντήσει εύκολα στην ομοβροντία αντιδράσεων από τους βουλευτές της κυβερνητικής πλειοψηφίας: «Μαζί τα ψηφίσαμε!» Όχι μόνο το πρώτο Μνημόνιο, αλλά και έναν προς έναν τους κατά κυριολεξία εκτελεστικούς νόμους της εργασίας και της κοινωνικής ασφάλισης, της διάλυσης του ΕΣΥ, της εξόντωσης των μεσαίων στρωμάτων. Πολύ περισσότερο, νομιμοποίησαν απροσχημάτιστα την κατάλυση του Kοινοβουλίου και αυτοκαταργήθηκαν στον ελεεινό ρόλο του κομπάρσου στο νέο καθεστώς υποτέλειας.
Έλα, όμως, τώρα που απαιτείται και πάλι το… ψηφαλάκι για να περάσει το Μεσοπρόθεσμο, να εγκριθεί η έκθεση αξιολόγησης της τρόικας, να εκπονηθεί το Μνημόνιο Νο2 και να αποδεσμευθεί η 5η δόση, ώστε να μη μας χρεοκοπήσουνε μια και έξω, αλλά να μας «σώσουν» την τελευταία στιγμή, λεηλατώντας τη χώρα και ερημώνοντας την κοινωνία. Κι ενώ το ελληνικό ζήτημα βρέθηκε στο επίκεντρο της «ψυχρής» διαπραγμάτευσης Μέρκελ και Ομπάμα, και οι Γιούνγκερ, Μπαρόζο και Τρισέ έχουν πέσει πάνω στον Σαμαρά απαιτώντας εδώ και τώρα συνυπογραφή, θα εκτροχιαστεί όλο το σχέδιο από τη διαφοροποίηση ορισμένων κυβερνητικών βουλευτών;
Οι πολιτικές εξελίξεις είναι, επιτέλους, υποθηκευμένες στη λαϊκή πρωτοβουλία. Αποδεικνύεται ένας γυάλινος πύργος το νέο καθεστώς που έχτισε η τρόικα με τα σάπια υλικά του παλιού πολιτικού κατεστημένου. Το αντιλαμβάνονται και οι ίδιοι. Ενώ παραμονές της 5ης Ιούνη, καθησυχαστικά, προβλήθηκε ως δεδομένη η δόση του δανείου, το σκηνικό κατέρρευσε μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα. Ο λαϊκός σεισμός της Κυριακής κλόνισε τα θεμέλια, ο γυάλινος πύργος έτριξε, οι μηχανορραφίες και οι απειλές επιστρατεύθηκαν και πάλι.
Όσα εξαπέλυσαν ενάντια στην κυβέρνηση οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ δεν αφορούν μόνο τις μικροπολιτικές ανάγκες διάσωσής τους απέναντι στο κομματικό και εκλογικό τους ακροατήριο. Ξεπερνιέται η προηγούμενη φάση της δυσαρέσκειας και της οργής. Πλέον, το ξέσπασμα της συνειδητοποίησης και της ανατροπής διεμβολίζει ακόμη και την εξευτελισμένη κυβερνητική πλειοψηφία. Είναι χαρακτηριστικές οι εσκεμμένες διαρροές των βουλευτών: «Πώς θα ψηφίζουμε εδώ μέσα με 500.000 λαού απ’ έξω;» Ο πρωθυπουργός εκβιάζει και κουκουλώνει με καρικατούρες δημοψηφισμάτων τον εμφανή διχασμό μέσα στην ίδια την κυβέρνησή του, ενώ αναμασάει την καραμέλα της συναίνεσης σε απόλυτη αρμονία με τις -χωρίς προσχήματα-εντολές των Βρυξελλών. Οι προσθαφαιρέσεις στα φορολογικά της τελευταίας στιγμής αποτελούν γελοίους ελιγμούς, όπως και η απόπειρα μετάθεσης της ψήφισης με την ελπίδα της εκτόνωσης, ενώ ΔΝΤ και Ε.Ε. εξαπολύουν διαρκώς τελεσίγραφα. Όλα αυτά πιστοποιούν τον πανικό του πρωθυπουργικού κέντρου. Αν το κυβερνητικό κόμμα είναι βαθιά πληγωμένο και παράλυτο, κι είναι επιεικής ο χαρακτηρισμός, τότε μπορεί να λυθεί το πολιτικό πρόβλημα με τη συνάθροιση Ν.Δ. και προθύμων; Φαντασιώνονται οι διεθνείς ληστές και οι ντόπιοι ελεεινοί μαυραγορίτες ότι έτσι, ως οδοστρωτήρας, θα περάσει πάνω από το πτώμα, στην κυριολεξία, της ελληνικής κοινωνίας το καταστροφικό τους πρόγραμμα «σωτηρίας». Το ενδεχόμενο ενός «κοινοβουλευτικού» πραξικοπήματος της τρόικας, με αυθεντικό Παπανδρέου -ποιος άλλος o εκλεκτότερός τους;- αλλά με λιγότερο πασοκικό ΠΑΣΟΚ και με μισθοφόρους τεχνοκράτες στους εκτελεστικούς ρόλους αδυνατίζει χωρίς την ανοχή Σαμαρά. Αδυνατίζει η οικουμενική θωράκιση εκτάκτου ανάγκης για τη συντριβή της λαϊκής αντίστασης. Όσο ριζώνει, μονιμοποιείται και διευρύνεται ο ξεσηκωμός, είναι ζητούμενο αν αυτή η πατέντα, την οποία έχουν εντατικά διαφημίσει τα μεγάφωνα του Αλαφούζου, του Ψυχάρη και του ΣΕΒ, θα ακυρωθεί ή θα αποτελέσει υποχρεωτική οδό διαφυγής για το κλυδωνιζόμενο καθεστώς.
Τι θα γίνει, λοιπόν; Τι θα γίνει πότε; Ποιος μπορεί άραγε να απαντήσει; Η πλατεία απαντάει. Απαντάει τι θα γίνει τώρα: Δεν θα φύγουμε, αν δεν φύγουν Μνημόνιο, κυβερνήσεις, τρόικα! Αυτοί μέσα θα ψηφίσουν; Τώρα, ξανά; Έλα ντε… Να τους δούμε!
