…Ένα μεγάλο ποσοστό των ιδιοκτησιών θα αλλάξει χέρια τα επόμενα χρόνια. Είτε επειδή θα τα πάρουν οι πιστωτές είτε επειδή θα τα δώσουν μόνοι τους οι ιδιοκτήτες ή οι φυσικοί διάδοχοί τους […]
Δυστυχώς, όλα δείχνουν ότι φέτος θα είναι η χρονιά που η διαδικασία αυτή θα γίνει προφανής στην καθημερινότητα. Ήδη οι εταιρείες που έχουν αναλάβει να ρευστοποιήσουν κατασχεθέντα ακίνητα δραστηριοποιούνται σε όλη την επικράτεια και όλη η αλυσίδα, από τους αυτοματοποιημένους πλειστηριασμούς για χρέη στο δημόσιο ή ιδιώτες έως τις μαζικές πωλήσεις αναμένεται να επιταχυνθεί μέσα στη χρονιά.[…]
Οι διαδικασίες λοιπόν για να “μας τα πάρουν” βρίσκονται εν πλήρει εξελίξει. Όσο πιο άγαρμπα γίνουν, τόσο περισσότερο οι προσδοκίες για περαιτέρω πτώση θα μεγαλώνουν. Εάν μάλιστα ενταθεί το κυνήγι των απίθανων φόρων και εισφορών η κατάσταση θα οξυνθεί περαιτέρω. Πολύ περισσότερο που υλοποιούνται οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί όπου θα μπορεί οποιοσδήποτε, από οπουδήποτε να “χτυπάει” ακίνητα.
Μπορεί αυτό να ανατραπεί; Θα έλεγα, ότι όχι μόνον μπορεί, αλλά και πρέπει, αν δε θέλουμε να συνεχιστεί η καταστροφή πλούτου που συντελείται ανελλιπώς τα τελευταία χρόνια. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο οικονομικό, αλλά και βαθιά κοινωνικό. Ακόμα και οι ίδιες οι τράπεζες δίνουν μικρό σχετικά ποσοστό στρατηγικών κακοπληρωτών 1/6 που έχουν αλλά δεν πληρώνουν, όποτε και στο πλέον αυστηρό σενάριο, κοντά στο 80% έχουν γνήσια αδυναμία εξυπηρετήσεως, ποσοστό που όσο δεν υπάρχει ανάπτυξη και δημιουργία θέσεων εργασίας, θα αυξάνεται.
(απόσπασμα, του Κοσμά Θεοδωρίδη, capital)
