Πριν 10 χρόνια
«Άδειασμα της Δημοκρατίας – Βαθαίνει η αμερικανοποίηση της δημόσιας ζωής» γράφει το πρωτοσέλιδο, συνοδευόμενο από ένα φωτομοντάζ με το Άγαλμα της Ελευθερίας – μόνο που στη θέση της γυναικείας φιγούρας χαμογελά ο Γιωργάκης Παπανδρέου… Ένα από τα βασικά σημειώματα του φύλλου τονίζει: «Τη στιγμή που ο Τιτανικός έχει προσκρούσει στο παγόβουνο, δεν λείπει ένας μεσσίας ούτε μια ανακάλυψη (ραντάρ) για να σωθούμε. Αυτό που κραυγαλέα λείπει είναι η εναλλακτική πολιτική σε όλους τους τομείς: στην οικονομία, στο πολιτικό σύστημα, στη γεωπολιτική θέση της χώρας, στην Αριστερά, στο κίνημα… Δεν θέλει πολλή επιχειρηματολογία για να πείσεις ότι μας παίρνουν από την τσέπη οικονομίες και τρία τουλάχιστον μηνιάτικα ώστε να πληρώσουν τους δανειστές και τις τράπεζες. Δεν θέλει πολλή προσπάθεια για να αποδείξεις ότι μας βουλιάζουν και ότι η πολιτική που εφαρμόζουν είναι αδιέξοδη. Αλλά δεν μπορείς να πείσεις εύκολα ότι υπάρχει άλλη λύση, άλλη εναλλακτική. Και εδώ είναι ο Τιτανικός της ακινησίας και του παγώματος της σκέψης. Ακινησία και πάγωμα της σκέψης που επιβλήθηκαν από την αστική-μιντιακή τρομοκρατία, αλλά και χάρη στην ατολμία της Αριστεράς, της υπαρκτής Αριστεράς, να συγκρουστεί με την υπάρχουσα κατάσταση πραγμάτων. Η ελληνική Αριστερά οφείλει να αποτινάξει τον ιδιότυπο ραγιαδισμό που έχει απέναντι στον αστικό κόσμο. Δεν μπορεί να υπάρξει ως αίρεση παλαιοημερολογίτικη, ούτε ως συμπληρωματική δύναμη. Δεν μπορεί να κάνει βήμα –ούτε να υπάρξει– στις σημερινές συνθήκες αν υποταχθεί μοιρολατρικά στην απουσία πολιτικής και εναλλακτικής».
(εφημερίδα Δρόμος, 4/9/2010, φύλλο 29)
Πριν 20 χρόνια 
«Δεύτερο κύμα βίαιου εκσυγχρονισμού – Η κοινωνία στο στόχαστρο» είναι ο κεντρικός τίτλος του φύλλου, και στη στήλη «Η άποψή μας» τον αναλύει: «Ολοκληρώνονται οι προπαρασκευαστικές κινήσεις της κυβέρνησης Σημίτη, που μοιάζει πια έτοιμη να εξαπολύσει το ερχόμενο εξάμηνο, με φόντο την παγκοσμιοποίηση, το δεύτερο κύμα βίαιου εκσυγχρονισμού σε όλα τα μέτωπα… Για τον αστικό κόσμο της Ελλάδας και τους πολιτικούς και οικονομικούς του πάτρωνες, μια δεκαετία αναδιαρθρωτικής κίνησης (από την τζανετάκεια και οικουμενική κυβέρνηση) φαίνεται να κλείνει με το μπάσιμο σε ένα νέο κύκλο, ακόμη μεγαλύτερης επιτάχυνσης της δυαδικοποίησης και του εκσυγχρονισμένου μεταπρατισμού, και ακόμη μεγαλύτερου “μη δογματισμού” για την εδαφική ακεραιότητα της χώρας. Λέμε “φαίνεται να κλείνει” γιατί κανείς δεν μπορεί να θεωρήσει ότι το στοιχείο της αντίστασης, που χρωμάτισε πολλές φάσεις αυτής της δεκαετίας, θα εξαφανιστεί στη διάρκεια αυτού του νέου κύκλου… Αλλά με “τουφεκιές στον αέρα”, σαν αυτές που ρίχνουν οι δυνάμεις της επίσημης Αριστεράς, είναι αδύνατο να αντιστραφεί ο αρνητικός για τα λαϊκά στρώματα συσχετισμός».
(εφημερίδα Αριστερά!, 30/8/2000, φύλλο 59)
