Τα ξαναζεσταμένα σενάρια και η πραγματική παγίδα. Του Δημήτρη Υφαντή
Υφίσταται κίνδυνος κεντροαριστερής μετατόπισης του ΣΥΡΙΖΑ; Και ακόμη, υπάρχει δυναμική συσχέτιση με δηλωμένους σχεδιασμούς κύκλων της ολιγαρχίας για την ανασύσταση ενός κεντροαριστερού πόλου εξισορρόπησης στο πολιτικό σύστημα; Οι απαντήσεις και στα δύο ερωτήματα αυθορμήτως ρέπουν στην κατάφαση. Όμως και τα δύο «ναι», διαφορετικής χροιάς, ανησυχία στο πρώτο και διερεύνηση στο δεύτερο, κινδυνεύουν να μείνουν μετέωρα.
Κι αν δεν υφίστανται καν τα ερωτήματα έτσι όπως διατυπώνονται; Δηλαδή θα έπρεπε μάλλον να απασχολήσει σοβαρά, το αν και κατά πόσο η ανοιχτή εκδήλωση της κρίσης και το ειδικό καθεστώς των Μνημονίων έχουν τροποποιήσει άρδην ό,τι είχαμε στο μυαλό μας ως άξονα Δεξιά-Κέντρο-Αριστερά. Εφόσον είναι έτσι, τότε για ποιο λόγο αβίαστα θεωρούμε ως προαπαιτούμενα όσα οι «μικροπολιτικοί», που πλασάρονται ως αναλυτές, ανασύρουν από τα σκουπίδια ως μεγαλεπήβολα σχέδια κάλυψης των «απαιτήσεων» της κοινωνίας;
Βεβαίως Tα Νέα, Tο Βήμα και το Mega διατυμπανίζουν, εδώ και μήνες, πως ο κόσμος διψάει για τη νεκρανάσταση μιας κάποιας Κεντροαριστεράς. Αλλά πώς; Η μεν ΔΗΜΑΡ φθείρεται αλά ΛΑΟΣ και κινδυνεύει η πολύφερνη νύφη που -υποτίθεται- απειλεί να τυλίξει τον ΣΥΡΙΖΑ στα θέλγητρα της «ευθύνης» να εξαφανιστεί από τον πολιτικό χάρτη. Το δε ΠΑΣΟΚ Βενιζέλου αναβαθμίζεται ως εξαπτέρυγο στα μισαλλόδοξα ακροδεξιά κηρύγματα του Σαμαρά. Κεντροαριστερά δεν τη λες αυτή την κατάντια.
Αλλά μήπως στο κεντροαριστερό κενό που χάσκει, κινδυνεύει να πέσει μέσα η Αριστερά κι έτσι να αποσβέσει το ριζοσπαστικό φορτίο που την αναβάπτισε και την εκτίναξε; Θα διακινδυνεύσουμε μια αιρετική αξιολόγηση. Πόσο απέχει το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ από ένα γνήσιο κεντροαριστερό σχέδιο βαθιάς πολιτικής αλλαγής και ριζικών μεταρρυθμίσεων; Οι Negri και Hardt, στο βιβλίο τους με αφορμή το παγκόσμιο κύμα των εξεγέρσεων και τίτλο «Να πάρουμε τη σκυτάλη», διατυπώνουν τη θέση, πως η τελευταία φορά που η σοσιαλδημοκρατία αποπειράθηκε πραγματικές μεταρρυθμίσεις, ήταν στα πρώτα χρόνια του Μιτεράν στη Γαλλία.
Σήμερα, μια γνήσια σοσιαλδημοκρατία θα συγκρουόταν με τον Μερκελισμό και την ευρωκρατία. Ενώ ένα συνεπές αριστερό πρόγραμμα θα πρόβαλλε προωθημένες αξίες πραγματικής δημοκρατίας, κριτικής των παραγωγικών προτύπων, των εκμεταλλευτικών σχέσεων, της εκπαιδευτικής αποστείρωσης, της καθημερινής αλλοτρίωσης, θα ανίχνευε ρήξεις με την ιμπεριαλιστική παγκοσμιοποίηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ ίσα που αγγίζει τέτοιες πλευρές, ενώ επικεντρώνει στις αναγκαίες προτεραιότητες της σύγκρουσης με το πολιτικό κατεστημένο και την τρόικα.
Άρα, ο κίνδυνος είναι πιο… επικίνδυνος από τον κεντροαριστερό προσδιορισμό του. Κι εντοπίζεται μάλλον στην προσομοίωση του αγώνα ενάντια στο νέο κατοχικό καθεστώς και το αδίστακτο πολιτικό σύστημα, με την εκλογική αναμέτρηση και την κυβερνητική εναλλαγή. Χωρίς τη νέα λαϊκή ενότητα στο προσκήνιο και τη συγκρότηση πολιτικού ρεύματος, η απειλή είναι ο συστημικός εγκλωβισμός και όχι η κεντροαριστερή προσαρμογή.
Το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη και του Γ. Παπανδρέου υπήρξε το αντεστραμμένο είδωλο του άγριου νεοφιλελευθερισμού, μια ψευδεπίγραφη σοσιαλδημοκρατία. Ούτε αυτό υπάρχει πια, μας τελείωσε. Της τελείωσε της διαπλοκής και τώρα περιφέρει την Κεντροαριστερά ως σημαία ευκαιρίας. Ανακυκλώνονται τοξικά πολιτικά απόβλητα. Χωρίς ΠΑΣΟΚ, λοιπόν, χωρίς «κεντροαριστερά», για την Αριστερά ο ορίζοντας ανοίγει. Και δεν θα υπάρχει κανένας κίνδυνος… δεξιάς παρέκκλισης αν εκφράσει και συσσωματώσει αυθεντικά προτάγματα πατριωτισμού, δημοκρατικής επαναθεμελίωσης, παραγωγικής ανάταξης, ανασυγκρότησης του κοινωνικού κράτους, άμεσης ανακούφισης των φτωχών.
Το κεντροαριστερό κενό, όμως, φέρνει απευθείας τον ΣΥΡΙΖΑ αντιμέτωπο με το θανάσιμο εναγκαλισμό του καθεστώτος. Και βεβαίως εκεί ελλοχεύει και θεριεύει το νεοναζιστικό έκτρωμα.
