Mπροστά στο νέο κύκλο και τα ζητούμενα της περιόδου
Οι ορατές και αόρατες αλυσίδες του καθεστώτος που οικοδομείται εδώ και έξι χρόνια όχι μόνο με τα μνημόνια αλλά και μέσα από τις γεωπολιτικές ανακατατάξεις, μας εισάγουν σε μια εντελώς νέα κατάσταση.
Το σοκ και το πένθος που συνόδεψαν τον ενταφιασμό της ελπίδας από την κυνική και ταπεινωτική στάση του «ΣΥΡΙΖΑ-πρώτη φορά Αριστερά», κρύβουν έναν κίνδυνο: Αποτελούν, αν συνεχιστούν ως κατάσταση και ψυχολογία, παραδοχή ανημπόριας να χαραχθεί ένας προσανατολισμός μέσα στο νέο περιβάλλον που δημιούργησε μια ήττα, σημαντική μεν αλλά όχι στρατηγική.
Ο κόσμος που άλλοι ονομάζουν λαό, άλλοι υποτελή στρώματα και τάξεις, συνήθως πάντως άνθρωποι κοινοί, απλοί κι όχι περιχαρακωμένοι σε απολυτότητες και μοναδικές αλήθειες ή κομματικά στερεότυπα, πολλές φορές στα έξι χρόνια που πέρασαν, έδειξε ότι είναι πιο μπροστά από το πολιτικό προσωπικό και την επίσημη ενσωματωμένη διανόηση.
Αυτός ο κόσμος σφράγισε με την παρουσία του τις εξελίξεις δυο φορές τους τελευταίους μήνες. Μια φορά με το δημοψήφισμα, που το πήρε στις πλάτες του και το κέρδισε. Πιο πρόσφατα, στο Προσφυγικό, δίνοντας απλόχερα ό,τι μπορούσε και δείχνοντας ανθρωπιά που οι ευρωπαϊστές «πραγματιστές» ούτε καν διανοούνται.
Αυτές οι λαϊκές εγέρσεις δείχνουν ότι υπάρχει διάχυτη αντιστασιακή δυναμική. Μαζική και καίρια, παρά τις απόπειρες να πάρει συντεχνιακά και οικονομίστικα χαρακτηριστικά, κυριαρχείται από την αγωνία για τη χώρα και την υπόστασή της.
Όμως αυτές οι εξάρσεις, η ανάταση των ανθρώπων, αδυνατούν να σωματοποιήσουν την κοινωνία. Αυτή παραμένει ακέφαλη και ασώματη, ενώ η χώρα καθημερινά βυθίζεται και τα στοιχεία συνοχής της λασπώνουν, ρευστοποιούνται, διαβρώνονται.
Με το πολιτικό σύστημα ένοχο και συμμέτοχο στην καταστροφή που συντελείται, με την επίσημη διανόηση σε λήθαργο και τον συνδικαλισμό υποταγμένο και εκφυλισμένο, με αποσυγκροτημένους τους κοινωνικούς χώρους, καθίσταται σαφές πως η αναγέννηση του λαού και της κοινωνίας σε σώμα, περνούν μέσα από μια σύνθετη διαδικασία υποκειμενοποίησης.
Ποιο είναι λοιπόν το κενό που υπάρχει, το έλλειμμα που έχουμε; Με μια έννοια δεν είναι άλλο από τον συγχρονισμό υπαρκτών δυνάμεων και δυναμικής με υποθέσεις, σχήματα, θεωρία και προσπάθειες που ίσως συμβάλλουν σε μια αναγκαία υπέρβαση. Του κάθε ενός ατομικά και συλλογικά, ώστε πράγματι να προκύψουν χρήσιμες συνθέσεις και να υπηρετηθεί η δυναμική που προαναφέραμε. Γιατί αυτή δυνάμει, όπως το έχει αποδείξει ώς τώρα, μπορεί να δώσει ζωή σε ενδιαφέροντα εγχειρήματα και -γιατί όχι- σε ιστορικά κινήματα.
Ποιοι είναι οι όροι για ένα πολιτικό κίνημα διεξόδου που σήμερα δεν υπάρχει και πώς μπορούν να αναδυθούν πραγματικά ιστορικά υποκείμενα; Πώς μπορεί ο λαός να ανασυγκροτηθεί σε υποκείμενο και πρωταγωνιστής μεγάλων πολιτικών και κοινωνικών μεταβολών;
Αν τελικός προορισμός είναι η ελευθερία μέσα από την ανεξαρτησία, τη χειραφέτηση και μια κοινωνία δίχως εκμετάλλευση, σήμερα πρέπει να θυμάσαι ότι «πίστη έχεις, όταν, αλυσόδετος, μέσα από τα βάθη της αβύσσου, προσμένεις ώς τα ουράνια ελεύτερο να φτερουγίσει το κορμί σου».
Στις πρόσφατες κινητοποιήσεις των νέων και των εργαζομένων της Γαλλίας ξεχώρισε ένα σύνθημα: «Η κατάσταση είναι εξαιρετική! Πού θα σκορπίσουμε τις στάχτες του παλιού κόσμου;». Σύνθημα που εκφράζει το φτερούγισμα και τον πόθο για μια ζωή με νόημα, που την αρνείται κάθε στιγμή το καταστροφικό σύστημα που μας περιβάλλει.
Θεωρώντας πως στην πράξη πρέπει να φαίνονται σημάδια της αναγκαίας υπέρβασης, ο Δρόμος επιχειρεί να ανοίξει μια έντυπη συζήτηση (που μπορεί να πλαισιωθεί και από άλλες μορφές διαλόγου) γύρω από το ερώτημα «τι κυρίως λείπει, τι κυρίως χρειαζόμαστε». Το «κυρίως» τίθεται με την επίγνωση ότι είναι πολλά αυτά που λείπουν και χρειαζόμαστε, αλλά και αναγκαία η ιεράρχησή τους, κατά τη γνώμη του καθένα.
Στη συζήτηση αυτή δεν υπάρχουν ιδεολογικά και πολιτικά προαπαιτούμενα. Είναι απολύτως χρήσιμο να πάρουν μέρος όσοι έχουν κοινές αγωνίες, προσπαθώντας να ακούσουν τον άλλον.
Η συντακτική επιτροπή του Δρόμου της Αριστεράς
Στο φύλλο του Δρόμου που κυκλοφορεί
ΓΡΑΦΟΥΝ: Γιάννης Τσούτσιας – Γιώργος Παπαϊωάννου – Γιάννα Γιαννουλοπούλου
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ: Αναστασία Βούλγαρη – Φώτης Τερζάκης – Δημήτρης Ουλής
*Το αφιέρωμα θα συνεχιστεί στα φύλλα του δρόμου 23 / 04 και 30 /04
Διαβάστε :
Δημήτρης Ουλής: «Να μην ξανακερδίσει ο διάβολος το στοίχημα της Ιστορίας…»
Συνέντευξη Φώτης Τερζάκης : Εκείνο που κυρίως λείπει είναι μια διορατική ηγεσία
Λείπουν κυρίως οι νέοι και οι νέες: Aυτοί θα σαρώσουν τις παλιές ερμηνείες
Συνέντευξη Αναστασία Βούλγαρη : «Να ξαναβαφτίσουμε τις λέξεις και τις έννοιες»
