του Γιάννη Σχίζα
Η άτυχη βασίλισσα που δεν μπόρεσε μετά από 66 χρόνια να χαρεί το ποδοσφαιρικό τρόπαιο της νίκης με τα παλληκάρια της, βγαίνει από το προσκήνιο – θα περιμένει κάμποσο ωσότου ο καημός της ξεχαστεί. Είναι ψυχολογικός κανόνας, οι ποδοσφαιρικές ήττες να παραγκωνίζονται πιο δύσκολα και να περνάνε βραδέως στο φίλαθλο υποσυνείδητο, από ό,τι οι ποδοσφαιρικές νίκες.
Ενώ στην Αγγλία τα ρατσιστικά σχόλια για τους μαύρους εκτελεστές πέναλτι δίνουν και παίρνουν, αλλά και αποκρούονται από την ορθώς σκεπτόμενη κοινή γνώμη, λίγοι σκέπτονται τον Ιταλό τερματοφύλακα που είχε το στυλ του Γιασίν – δηλαδή ξάπλωνε και κάλυπτε με το ανάστημά του το μισό γκολ ποστ. Το τελευταίο πέναλτι θα μείνει ιστορικό, καθώς το ψώνισμα του αντιπάλου ήταν πασιφανές…
Σε ένα σχόλιο της Süddeutsche Zeitung για την κατάκτηση του ΕURO από την Ιταλία που επιμελείται ο Γιάννης Παπαδημητρίου, ξεσπάει ο βαθύτερος καημός των Ιταλών για την κατάσταση της χώρας τους: «Ας τολμήσουμε περισσότερη Ιταλία», λέει ο σχολιαστής, που υπενθυμίζει ότι οι Ευρωπαίοι αρέσκονται να επιδεικνύουν απέναντι στη χώρας του συμπόνια ή κοροϊδευτική διάθεση, παρά την Αναγέννηση, παρά τις περιηγήσεις του Γκαίτε, παρά την εκπληκτική πρόοδό της μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και τον μετασχηματισμό της σε βιομηχανική δύναμη. Λέω κι εγώ: Παρά τη συμπερίληψή της στα «γουρούνια» (PIGS) σε μια φάση της μνημονιακής εποχής, στα 2010, όπου πίσω από το όνομά αυτό εμφιλοχωρούσε η Πορτογαλία, η Ιταλία, η Ελλάδα και η Ισπανία (Portugal, Italy, Greece, Spain).
Εν τω μεταξύ πολλές κριτικές και πολλοί σχολιασμοί γίνονται με αφορμή τη ραδιοφωνική εκπομπή του RAI, όπου ο εκφωνητής σε ένα πρωτοφανές παραλήρημα εκθείαζε την «κατάκτηση των Ιταλών». Παίρνοντας έναν πανηγυρικό τόνο ο εκφωνητής έλεγε –και τι δεν έλεγε– στο περίπου βέβαια: «Η νίκη πανηγυρίζεται, από τις Άλπεις ως τη Σικελία, από την υπέροχη Βενετία και το θαυμαστό Τορίνο, μέχρι τη Φλωρεντία και τους πλούσιους καλλιτεχνικούς θησαυρούς της, την Πάντοβα, τη Βερόνα, τη Νάπολη, τη Φότζα, την πόλη των πόλεων, την αιώνια Ρώμη, τη Σικελία με τους φανταστικούς Σιτσιλιάνους της, ακόμη πανηγυρίζεται από όσα θύματα του κορωνοϊού, που ξαποστέλνουν από τα ύψη του ουρανού τα μηνύματα της συμμετοχής τους σ’ αυτό το εξαίσιο και μοναδικό πανηγύρι…» κ.λπ. κ.λπ.
Το ποδόσφαιρο ανεβάζει τον εθνικισμό στα ύψη, αλλά αυτό για λίγο. Πάντως πρόσεξα ότι σε μια φάση στην οθόνη «έπαιζε» για πολύ λίγο τη σκωτική σημαία και κάτι σαν συμπαράταξη των Σκωτσέζων με τους Ιταλούς – αλλά περί αυτού όρκο δεν παίρνω…
Τέλος, σε κείμενο που είχα δώσει στο προηγούμενο τεύχος στην εφημερίδα Δρόμος της Αριστεράς με θέμα «Συμβολή στην Ιστορία του Ποδοσφαίρου», είχα χρησιμοποιήσει την ανορθογραφία ενός οπαδού του Φωστήρα (Φωστήρ φονέφς των γιγάντων) όχι για τίποτε άλλο αλλά για να δείξω μέχρι πού υπεισέρχεται το πνεύμα του ποδοσφαίρου, δηλαδή μέχρι την αγραμματοσύνη κάποιων οπαδών. Η εικόνα βέβαια ευπρεπίστηκε, το Φονέφς έγινε Φονεύς – κάτι περί του οποίου δεν φέρω ουδεμία ευθύνη…
