«…Ο κακός άνθρωπος, όσο θέατρο και να δει, όσα βιβλία και να διαβάσει, αμφιβάλλω αν θα γίνει καλύτερος. Ας βρούμε την πηγή του κακού. Γι’ αυτό στον καινούργιο κόσμο, που όπου να ’ναι θα φτιάξω, τον πιο σημαντικό ρόλο θα έχουν η παιδεία και η εκπαίδευση. Η προτεραιότητά μου θα είναι τα παιδιά, να εμπνευστούν, να μη φοβούνται και να μην κρύβονται, για να μπορέσουν να ανθήσουν και να βοηθήσουν κι αυτά με τη σειρά τους τον κόσμο να ανθήσει. Για τους μεγάλους και χαμένους τι να πω… θα προσεύχομαι γι’ αυτούς. Οι φωτισμένοι ας βρουν το κουράγιο να μοιραστούν τη σοφία τους και να φέρουν κι άλλους στον κόσμο τους. Είναι όμορφο να μπορείς να θαυμάσεις και να ζηλέψεις με την καλή έννοια της λέξης. Θα έπρεπε όλοι να θέλουμε οι άλλοι να είναι πολύ καλοί σε αυτό που κάνουν. Αν είχα μια ευχή να κάνω, αυτή θα ήταν…»
Έλλη Τρίγγου, Συνέντευξη στη Lifo, 5/11/2017
Διαυγέστατη ματιά σε μια συνέντευξη που αξίζει να τη διαβάσετε ολόκληρη. Λειτούργησε θεραπευτικά μέσα στην οδύνη των ημερών.
Η αμετροέπεια και η αλαζονεία των γόνων της οικογένειας Μητσοτάκη έχει ξεπεράσει κάθε όριο και είναι ενδεικτική του πώς αντιλαμβάνονται τον ρόλο τους στη χώρα όχι μόνον αυτοί, αλλά και όλοι οι όμοιοί τους. Οι μπράβοι και οι υπηρέτες τους: Αστυνομικοί, τροχονόμοι, δημοσιογράφοι, βουλευτές… Άνθρωποι κάθε λογής. Που ροκανίζουν με βουλιμία τα κοκαλάκια εξουσίας που τους πετάνε.
Μεγαλώνοντας τους λογαριασμούς τους σε τράπεζες, αγοράζοντας ακίνητα ή ό,τι άλλο κάνουνε…
Καλλιτέχνες και διανοούμενοι που πεθαίνουν για διακρίσεις και επιχορηγήσεις. Το χρήμα και οι τιμές λειτουργούν ως αγιασμός για όλες τις βρωμιές τους και το κρέας βαφτίζεται ψάρι κατά το δοκούν.
«Θα έπρεπε όλοι να θέλουμε οι άλλοι να είναι πολύ καλοί σε αυτό που κάνουν. Αν είχα μια ευχή να κάνω, αυτή θα ήταν», λέει η Έλλη Τρίγγου και δεν μπορώ να μη θαυμάσω τα λόγια αυτά και να σκάψω μέσα μου να σκεφτώ αν πραγματικά τα μοιράζομαι μαζί της…
«Εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε από τον κόσμο / τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο» έλεγε ο Γιάννης Ρίτσος στο «Καπνισμένο Τσουκάλι» που είχε κάποτε δεχτεί τη χλεύη του Σαββόπουλου. Η μετέπειτα πολιτεία του ανδρός έδειξε τι δεν είχε καταλάβει. Από τον Ρίτσο.
Γιατί ο ταλαντούχος κι αγαπημένος κάποτε Διονύσης τραγουδούσε τελικά για να ξεχωρίσει από τον κόσμο…
Ζούμε και μέσα στο μυαλό του παππού, που βλέπει ολοζώντανη την αγαπημένη σύντροφο της ζωής του που πέθανε πριν από αυτόν, μέσα σε μια φανταστική πλατεία, σε ένα ανύπαρκτο πάρκο που είναι πότε με τον εγγονό και πότε με τον γιο του: «τα μαλλιά της δεν είναι νεανικά, αλλά περνάει ανάμεσά τους μια ολόδροση αύρα. Ο γέρος θυμάται ακόμα πώς ένιωθε όταν ήταν ερωτευμένος, κι αυτό είναι το τελευταίο ψήγμα μνήμης που θα τον εγκαταλείψει»…
«…Μερικές φορές θυμάμαι πως έχω ξεχάσει κάτι. Και είναι ό,τι χειρότερο υπάρχει. Είναι σαν να μ’ έχουν εγκλωβίσει μέσα σε μια θύελλα… Σαν να έχω αποκοιμηθεί σ’ έναν καναπέ ενώ έχει ακόμα φως και ξαφνικά ξυπνάω και αντικρίζω σκοτάδι…»
Σκέφτομαι πως από τη μια μεριά είμαστε όλοι εμείς, διάσπαρτοι, πληγωμένοι, ανοργάνωτοι, απομονωμένοι, πονεμένοι, ερωτευμένοι, χαμένοι… Σαν τα «μπουλούκια» στα οποία απαξιωτικά αναφέρθηκε γνωστή ιστορικός. Τα μπουλούκια αυτά που όρθωσαν Μεσολόγγια. Που έκαναν την Επανάσταση. Για να τους την πάρουν τελικά οι «άλλοι» από τα χέρια.
Αυτοί που κυβερνάνε και σήμερα. Οι οργανωμένοι και τακτοποιημένοι. Οι κληρονομικώ δικαίω βασιλείς της υποτιθέμενης Ελληνικής Δημοκρατίας… Και το υπηρετικό τους προσωπικό.
Κάποτε λέει στα Γιάννενα του Αλή Πασά για να δείξεις πόσο πλούσιος και ισχυρός είσαι έβγαινες στον δρόμο ακολουθούμενος από το υπηρετικό σου προσωπικό. Αν δεν είχες αρκετό, δανειζόσουν καμιά φορά. Έτσι όπως κάνουν τώρα μεταξύ τους τα κόμματα.
Ας ενώσουμε τα μπουλούκια μας επιτέλους κι ας κάνουμε τον κόσμο να ανθίσει!
Και ο δρόμος για το σπίτι θα πάψει πια να είναι τόσο μακρύς…
