Καθώς δεκάδες χιλιάδες Μαροκινοί, στην πλειοψηφία τους εργάτες και σπουδαστές, εξακολουθούν να διαδηλώνουν ενάντια στην πολιτική του αυταρχικού μοναρχικού καθεστώτος, η καταστολή εντείνεται τόσο ώστε να θυμίζει 2011 – τη χρονιά των αραβικών εξεγέρσεων. Πολλαπλασιάζονται οι περιπτώσεις διαδηλωτών που συλλαμβάνονται, φυλακίζονται και βασανίζονται, με τη νεολαία να αποτελεί τον «αγαπημένο στόχο» των δυνάμεων καταστολής. Την περασμένη εβδομάδα 13 σπουδαστές συνελήφθησαν στο Μαρακές επειδή συμμετείχαν σε «παράτυπη διαδήλωση» και παραμένουν προφυλακισμένοι. Το ίδιο συνέβη και με 9 σπουδαστές που συνελήφθησαν σε ειρηνική κινητοποίηση στην πόλη Μεκνές.
Το μοναρχικό καθεστώς νιώθει πάντως την εκ νέου αύξηση της λαϊκής δυσαρέσκειας και προσπαθεί να ελιχθεί όπως και το 2011 – όταν παραχώρησε αυξήσεις μισθών και ορισμένες τυπικές δημοκρατικές ελευθερίες, καταφέρνοντας να μην έχει την τύχη των δικτατόρων σε Τυνησία και Αίγυπτο. Έτσι, κι αφού το μαστίγιο αποδείχθηκε ανίκανο να σταματήσει την πολύμηνη απεργία των εκπαιδευτικών, τελικά η κυβέρνηση ενέδωσε στα αιτήματα των απεργών. Το ίδιο συνέβη και με την εικοσαήμερη απεργία των εργατών ορυχείων, η οποία στέφθηκε από νίκη μετά την κατάληψη του ορυχείου Τζμπελαουάμ και επανειλημμένες συγκρούσεις με την αστυνομία και με παρακρατικούς που προσπαθούσαν να σπάσουν την απεργία. Παρομοίως και με την, τελικά νικηφόρα, πρόσφατη απεργία των μεταλλεργατών.
Πέρα από τους «οργανωμένους» αγώνες, αισθητή γίνεται η αύξηση της λαϊκής δυσαρέσκειας (αλλά και η διάδοση ενός μαχητικού πνεύματος) από τις τοπικές μικροεξεγέρσεις που πολλαπλασιάζονται στις πόλεις και κωμοπόλεις του Μαρόκου. Μέσα από λαϊκές συνελεύσεις, οι κάτοικοι των εγκαταλελειμμένων από το κεντρικό κράτος επαρχιών διεκδικούν το δικαίωμά τους στην περίθαλψη, την εκπαίδευση, το νερό κ.λπ. Επίσης, στις μεγάλες πόλεις, πολλαπλασιάζονται οι κινητοποιήσεις ενάντια στην ακρίβεια, καθώς σημειώνονται διαρκείς αυξήσεις στις τιμές των βασικών αγαθών. Ακριβώς αυτή η πολιτική αποπεριθωριοποίηση όλο και πλατύτερων λαϊκών στρωμάτων είναι που ανησυχεί περισσότερο από καθετί το διεφθαρμένο και καταπιεστικό καθεστώς του βασιλιά Μοχάμετ.
