Κάποτε κάλπαζαν τα άλογα. Το άλογο ήταν ένα ιδιαίτερο ζωντανό, που χρησίμευε σε πολλές εργασίες και δραστηριότητες. Είχε παρουσία, και μάλιστα σημαντική. Τώρα σπανίζει. Στις πόλεις μπορεί να το δει κανείς στον ιππόδρομο ή –στο εξωτερικό– σε σώματα έφιππης αστυνομίας. Ο καλπασμός του αλόγου σαν κίνηση και σαν θέαμα μοιάζει με έργο τέχνης. Αρέσει σαν εικόνα, έχει χάρη, ενώ χρησιμεύει ακόμα και για μεταφορικές εκφράσεις. Για παράδειγμα, έχουμε μια φράση Ιταλού διανοητή για «καλπασμούς στο βασίλειο του αδύνατου» περιγράφοντας συζητήσεις που γίνονταν σε περιπάτους στην τοτινή εργατούπολη του Τορίνο.
Σήμερα τι καλπάζει; Τι προχωρά ορμητικά, έντονα, με γρήγορους ρυθμούς, σαρωτικά; Νέες ιδέες; Οράματα; Ελπίδες; Καλπάζουν τέτοια πράγματα; Η απάντηση είναι αρνητική.
«Καλπάζουν» μόνο οι τιμές, η βία (κάθε λογής), το ψέμα της συστημικής προπαγάνδας, ο κυνισμός των πολιτικών. Καλπάζει η φτώχεια, καλπάζει ο έλεγχος και ο περιορισμός των ανθρώπων. Καλπάζει μια καταστροφή ουσιαστικών πλευρών του ανθρώπου, καλπάζει η αλλοτρίωση και η αποξένωση. Καλπάζουν κι άλλα φαινόμενα όπως η ρευστότητα, η έλλειψη εννοιών και νοήματος, η αβεβαιότητα, το χάος σε όλα. Καλπασμός μιας ρευστοποίησης όλων των σταθερών σημείων, όλων των μεγάλων ταυτοτήτων. Καλπάζει η εφαρμογή μιας κοινωνικής μοντελοποίησης όπου θα κυριαρχεί η μισοζωή, η χαμοζωή.
Στην τροχιά αυτού του αρνητικού καλπασμού «παίζουν» και υπάρχουν υποκρινόμενες οι ελίτ της χρηματιστικής ολιγαρχίας-πλουτοκρατίας και οι υπηρέτες τους.
Η Κριστίν Λαγκάρντ μας πληροφόρησε ότι το Δ.Σ. της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας εξεπλάγη με το ύψος του πληθωρισμού (είναι κι αυτό φυσικό φαινόμενο;) και εκδήλωσε την ελαφρά ανησυχία της.
Ο Σκυλακάκης –χωρίς ίχνος ντροπής– υπερασπίστηκε τον φόρο στα καύσιμα (που οι τιμές τους έχουν πάει στα ύψη) γιατί… δεν πλήττει τους φτωχούς, που άλλωστε δεν έχουν αυτοκίνητα. Λες και οι δρόμοι της επικράτειας κατακλύζονται από υπερπολυτελή αυτοκίνητα που έχουν οι υπερπλούσιοι νεοέλληνες! Κι αυτή η δήλωση γίνεται μετά την απίστευτη διαχείριση του πρόσφατου χιονιά…
Κάθε μέρα έχουμε άνω από 100 νεκρούς από την πανδημία, αλλά μας τονίζουν ότι όλα πάνε καλά.
Στη Βουλή γίνεται μομφή, συζητούν για όλα (τάχα), αλλά η «Αγία Τριάς» Ν.Δ.-ΣΥΡΙΖΑ-ΚΙΝΑΛ λησμονεί (εντελώς τυχαία) δύο κρίσιμα ζητήματα: τις ιδιωτικοποιήσεις και τις συμβάσεις που έγιναν ή γίνονται για την προώθησή τους (π.χ. για την Αττική Οδό κανείς δεν σκέφτεται να περάσει στο Δημόσιο). Και φυσικά δεν έγινε κουβέντα για τα εθνικά ζητήματα, και ιδιαίτερα για τα ελληνοτουρκικά ή τις διευκολύνσεις που παρέχουμε στο ΝΑΤΟ για την αντιμετώπιση του Ουκρανικού. Κραυγαλέες σιωπές στην πολιτική σκηνή.
Οι ελίτ καλπάζουν. Καλπάζουν άσχημα, γεννώντας μεγαλύτερα προβλήματα. Καλπάζουν μάταια, επικίνδυνα, κυνικά, πάνω σε ερείπια, πάνω σε εκατόμβες (πανδημίας, πείνας, πολέμων, διχαστικών πολιτικών). Καλπασμός δυστυχίας, μαυρίλας, υποταγής. Καλπάζοντας –σε σχηματισμό κύκλου– γιουχάρουν, κοροϊδεύουν, συκοφαντούν, παιδεύουν τους σαστισμένους, άοπλους, ανήμπορους, ζαλισμένους υπηκόους. Τους υπόσχονται «καλύτερες μέρες» αν είναι πειθήνιοι και υπάκουοι, αλλά τονίζουν σε όλους ότι οι ευκαιρίες ίσως να μην είναι για πολλούς – και τους καλούν να ποδοπατήσουν τους γύρω τους ώστε οι «επίλεκτοι» να ξεχωρίσουν και να συναντηθούν με τους εξ αίματος «αρίστους» των ελίτ.
Κι όμως. Μπορεί να υπάρξουν και πραγματικοί καλπασμοί αλλιώτικοι. Καλπάζουν οι νταλίκες; Ναι, καλπάζουν και φοβίζουν. Καλπάζουν τα Κίτρινα Γιλέκα; Καλπάζουν αιτήματα (άρα και άνθρωποι) για ελευθερία κάθε εβδομάδα (Σάββατο ή Κυριακή); Υπάρχουν και άνθρωποι κατά μόνας, που το μυαλό τους καλπάζει; Που η συνείδησή τους αρνείται τη «μετάβαση» που επιχειρούν οι ελίτ ώστε να μεταβάλλουν τους ανθρώπους σε ανδράποδα; Ναι, υπάρχουν. Κι αφού υπάρχουν όλα αυτά, υπάρχει και ελπίδα!
