Του Σωκράτη Μαντζουράνη
Από την πρώτη στιγμή το ντόπιο δεξιό μπλοκ οικοδόμησε τη θεωρία της «αριστερής παρένθεσης» για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Κάτι σαν «μπόρα είναι θα περάσει» και ταυτόχρονα μια προσπάθεια εδραίωσης της πεποίθησης, πως η Αριστερά είναι ανίκανη και καταστροφική ως κυβέρνηση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μετά πάθους επιχείρησε να ανατρέψει τούτη την κατηγόρια.
Τον καταλαβαίνω…
Το ίδιο θα επιχειρήσω κι εγώ, χωρίς πάθος, αλλά με το θυμό ενός απελπισμένου αριστερού.
Επειδή δεν συμπαθώ καθόλου τις «βαθυστόχαστες» αναλύσεις και τις πολιτικές προφητείες, ας χρησιμοποιήσουμε γεγονότα και τη λογική.
Νομίζω πως 2,5 χρόνια κυβερνητικής εξουσίας, από την πρώτη φορά ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, είναι ικανά για να βγάλουμε 2-3 βασικά συμπεράσματα και για την «αριστερή» διακυβέρνηση της χώρας και για τη μελλοντική πολιτική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, ξεκίνησε προς την κυβερνητική εξουσία, διακηρύσσοντας δημόσια με αποφάσεις Συνεδρίων του, ότι είναι ένα κόμμα «με ρίζες στο ΕΑΜ» και με στόχο, την ανάπτυξη του λαϊκού κινήματος και τη συγκρότηση κυβέρνησης αριστερής διεξόδου, που συνδέεται με την προοπτική του σοσιαλισμού, ο οποίος αποτελεί το στρατηγικό στόχο του».
Απ’ όλα αυτά, απολύτως τίποτα δεν τηρήθηκε.
Η βασική αιτιολογία του ΣΥΡΙΖΑ;
Ο πολιτικός ρεαλισμός, ο συσχετισμός δυνάμεων, η κρίση, η επί 40 χρόνια νεοφιλελεύθερη πολιτική της Δεξιάς, η αντιλαϊκή πολιτική της Ε.Ε.
Πράγματα γνωστά χρόνια τώρα, πράγματα για τα οποία ο αριστερός ΣΥΡΙΖΑ, ψηφίστηκε για να τα κατεδαφίσει και να οικοδομήσει μια σοσιαλιστική προοπτική.
Ο ΣΥΡΙΖΑ της κυβερνητικής εξουσίας, αντ’ αυτού, επέλεξε να επιχειρήσει μια «αριστερή» διαχείριση αυτών που ψηφίστηκε να αλλάξει.
Είναι αυτό, που εύστοχα ο Πιτσιόρλας ονόμασε «πολιτική ωρίμανση του ΣΥΡΙΖΑ».
Συνειδητή ή ασυνείδητη, υπό πίεση ή από επιλογή τούτη η «ωρίμανση»;
Ας αφήσουμε και κάτι για τους ιστορικούς του μέλλοντος, αν και ο Σκουρλέτης το διευκρίνισε: «Αν γυρίζαμε το χρόνο πίσω, πάλι τα ίδια θα κάναμε»!
Στην επικοινωνιακή του ρητορική ο ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποιεί δυο βασικά «ατού» δικαιολόγησης των αναρίθμητων κυβιστήσεών του.
Το πρώτο, είναι ο ισχυρισμός ότι η «τιμωριτική» αντιμετώπιση της κρίσης στην Ελλάδα από το ευρωπαϊκό διευθυντήριο και το κεφάλαιο, είναι ένα «πείραμα» προς συμμόρφωση «ανυπάκουων», αριστερών, κυβερνήσεων.
Προσωπικά πιστεύω μετά βεβαιότητας πια, πως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, δεν επιλέχθηκε για «πείραμα», αλλά για να γίνει φωτεινό «παράδειγμα».
Παράδειγμα προετοιμασίας και «δοκιμής» των αναγκαίων χειρισμών του συστήματος, για τη δημιουργία νέων πολιτικών σχημάτων που θα είναι πρόθυμα και ικανά να εμποδίσουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια να μετεξελιχθεί σε αγωνιστική διεκδίκηση και λαϊκή εξέγερση.
Τούτο το «φρένο», απαιτεί «αριστερή» φρασεολογία και προφίλ, αριστερό «ιστορικό», κυβερνήσεις συνεργασίας και με μια πινελιά… «νέου».
Το δεύτερο ισχυρό επιχείρημα της κυβέρνησης, είναι ο ισχυρισμός της ότι δεν θα επιτρέψει να πάνε χαμένες οι λαϊκές θυσίες και σύντομα θα οδηγηθούμε στην «κανονικότητα».
Η αστείρευτη γλωσσοπλαστική δημιουργικότητα των Συριζαίων μεγαλούργησε πάλι.
Κατάφερε να υποσχεθεί τα πάντα και τίποτα, με τούτη τη μαγική λέξη.
Κανονικότητα!
Θα σταματήσουν τα μνημόνια, αλλά θα τα πληρώνουν και τα δισέγγονά μας.
Θα μειωθεί μέχρι το 2022 η ανεργία, αλλά 1.200.000 άνεργοι θα ψάχνουν για δουλειά.
Θα πάψει η επιτροπεία, αλλά δε θα μπορούμε να δώσουμε ούτε κουλούρι στους συνταξιούχους, ούτε ένα ράντζο στα νοσοκομεία, ούτε ένα δάσκαλο στα σχολειά μας, χωρίς την άδεια των «εταίρων».
Θα εδραιωθεί η δημοκρατία, αλλά ούτε μια τροπολογία δεν θα μπορεί να νομοθετηθεί, χωρίς την άδεια κάποιων υπαλλήλων της Ε.Ε.
Θα ανθίσει η οικονομία, αλλά τα λιμάνια και τα αεροδρόμια και οι τράπεζες και οι παραλίες, θα ανήκουν σε ξένα αφεντικά.
Για τέτοια «κανονικότητα» και ακόμα χειρότερα, μιλάμε.
Μακάρι, τούτη η τραγωδία να ήταν «Αριστερή παρένθεση».
Να ήταν μια Αριστερά που δεν μπόρεσε, όμως άφησε μια υπόσχεση, πως θα ξανάρθει πιο δυνατή.
Και στη Ζωή και στα όνειρά μας.
Δυστυχώς…
Ένας δεξιός εφιάλτης είναι.
Και μακάρι να ξυπνήσουμε γρήγορα και να διαλυθεί.
