Ο χάρτης των δυνάμεων που θα πάρουν μέρος στις εκλογές της 17 Μαρτίου
Της Τίνας Στρίκου
Σε ένα περιβάλλον διεθνούς και οικονομικής πίεσης ο Νετανιάχου διαλύει την κυβέρνηση κατηγορώντας τον δυναμικό τηλεπαρουσιαστή υπουργό Οικονομικών Γιερ Λαπίντ για αποτυχία. Τον είχε χρησιμοποιήσει ως εκφραστή του κοινωνικού κινήματος του 2011.
«Αυτές οι εκλογές είναι σαν ένα δημοψήφισμα για τον Νετανιάχου και την πολιτική του, για τη διατήρηση της κατάστασης. Κανένας δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι ο Νετανιάχου θα διαπραγματευτεί ειρήνη ή θα εκκενώσει εποικισμούς. Τις τελευταίες μέρες έχει επιτεθεί στον Αμπάς άγρια», γράφει ο Νόαμ Σέριζαφ στον προοδευτικό διαδικτυακό τόπο 972mag. Η «σκληρή γραμμή» αντικατοπτρίζει τόσο την ιδεολογία του Νετανιάχου όσο και τους πολιτικούς του υπολογισμούς. Το 1996 ο Νετανιάχου κέρδισε τις εκλογές έναντι του Σιμόν Πέρες με την υποστήριξη των εποίκων και κομματιών του πληθυσμού που μπορούσαν να συνασπιστούν σε έναν ακραίο αντι-παλαιστινιακό συνασπισμό, Μιζράχι εβραίοι, υπερ-ορθόδοξοι, Ρώσοι.
Οξύνονται τα οικονομικά προβλήματα
Παράλληλα, η εφημερίδα Χάαρετς, τον προηγούμενο μήνα, αποκάλυψε έγγραφα σύμφωνα με τα οποία η Ε.Ε. επεξεργάζεται μέτρα ενάντια στους ισραηλινούς εποικισμούς και τα προϊόντα τους καθώς αυτοί όχι μόνο είναι παράνομοι αλλά καθιστούν αδύνατη τη λύση των δύο κρατών. Τα οικονομικά προβλήματα οξύνονται. Το Ισραήλ υποβιβάστηκε από τον οίκο Fitch κυρίως λόγω μείωσης της δραστηριότητας και αυξημένων στρατιωτικών δαπανών. Μια γνωστή διέξοδος είναι η έμφαση στην «εβραϊκή» ταυτότητα. Η διέξοδος προσφέρεται τώρα τόσο για εσωτερική όσο και εξωτερική κατανάλωση. Μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού φαίνεται να υποστηρίζουν τη δυνατότητα εκδίωξης των Παλαιστίνιων, ενώ και τα κριτήρια της Ε.Ε. και των ΗΠΑ αναμένεται να αλλάξουν ανάλογα με ποια ισραηλινή κυβέρνηση έχουν απέναντί τους.
Ο Εθνικός Νόμος που είναι υπό ψήφιση είναι ο πιο ακραίος, σύμφωνα ακόμα και με δημοσιογράφους και νομικούς που είναι κοντά στην κυβέρνηση. Αυτό που τους ανησυχεί ιδιαίτερα είναι η νομική κατοχύρωση του Ισραήλ ως μη δημοκρατικό κράτος. Ένα κράτος σιωνιστικό αλλά δημοκρατικό διακηρύσσουν ότι θέλουν, τόσο το σιωνιστικό αριστερό Μέρετς όσο και η Τζίπι Λίβνι.
Τα «υπερ-ορθόδοξα» κόμματα γίνονται καθοριστικός παράγοντας. Πιστεύουν ότι θα βγουν ενισχυμένα από τις εκλογές. Αυτό, με τη σειρά του, θα δημιουργήσει μια δυναμική υποστήριξης του Εθνικού Νόμου και του νόμου που δίνει τη δυνατότητα για άρση της υπηκοότητας των Παλαιστίνιων κατοίκων.
Ιδιόμορφη κίνηση ήταν επίσης η απόφαση του πρώην υπουργού του Λικούντ (κόμμα του Νετανιάχου) Μόσε Καχλόν να δημιουργήσει νέο κεντρώο κόμμα (οι δημοσκοπήσεις ήδη του δίνουν 8-12 έδρες). Τα παλαιστινιακά κόμματα Ενωμένη Αραβική Λίστα και Μπάλαντ θα κατέβουν με ενιαία λίστα, πιεσμένα και από την αύξηση του ορίου εκλογής, δεν είναι καθόλου βέβαιο όμως αν το αριστερό Χαντά, όπου συμμετέχουν Παλαιστίνιοι και Εβραίοι, θα συμμετέχει σε αυτή τη λίστα παρόλο που αντιμετωπίζει τον κίνδυνο μη εκλογής.
