Τα ψέματα τελείωσαν. Όλα τα ψέματα. Ό,τι ήταν ίσως πιο θολό, τώρα έχει γίνει καθαρό. Ο υπουργός Ευάγγ. Βενιζέλος ανακοίνωσε πριν από δύο εβδομάδες στην Βουλή πως η έκτακτη εισφορά του 2012 θα αφαιρείται απευθείας από τους μισθούς και τις συντάξεις. Προφανώς θα επεκταθεί και μετά το 2012. Προφανώς μπορεί και να αυξηθεί ή να προστεθούν και άλλα στα αφαιρούμενα. Επιβεβαιώνεται έτσι, με τον πιο εξόφθαλμο τρόπο, ότι δεν δανείζονται από τους δανειστές για να πληρώσουν μισθούς και συντάξεις όπως καμώνονται, πετσοκόβουν τους μισθούς και τις συντάξεις για να πληρώνουν τους δανειστές.
Αρχές του μήνα ο Βενιζέλος είχε δηλώσει πως τα ταμειακά διαθέσιμα επαρκούν μέχρι τα μέσα Νοεμβρίου και ότι για να τηρήσει το Δημόσιο τις υποχρεώσεις του προς τους πολίτες πρέπει πρώτα «οι πολίτες να πληρώνουν τους φόρους τους». Για κάθε δόση που παίρνουμε από τους δανειστές, το μεγαλύτερο μέρος επιστρέφει αμέσως προς τους ίδιους ως τοκοχρεολύσια και για το λιγοστό υπόλοιπο πρέπει να προκαταβάλουμε ένα πολλαπλάσιο ποσό αφαίμαξης από μισθούς και συντάξεις και ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας, να υπογράψουμε υποσχετικά μαζικών απολύσεων, εργασιακών σχέσεων σε προδιαγραφές ανατολικής Ευρώπης, εκχώρησης εθνικής κυριαρχίας.
Τα ψέματα τελείωσαν. Η άμεση στάση πληρωμών προς τους τοκογλύφους πιστωτές είναι το πιο άμεσο, το στοιχειώδες, η αδήριτη προϋπόθεση οποιασδήποτε συνέχειας και πολιτικής που επιθυμεί να σώσει το λαό από μια καταστροφή που όμοιά της δεν γνωρίσαμε από την Κατοχή. Ή θεωρεί κανείς πως πρέπει να τηρηθούν οι όροι που συμφωνήθηκαν στο μεσοπρόθεσμο (η ΔΗΜΑΡ ορίζει το αριστερό άκρο αυτού του πολιτικού φάσματος) ή δεν μένει τίποτε άλλο από τη στάση πληρωμών. Δεν μένει τίποτε άλλο, όποια συνέχεια κι αν επιλέγει κανείς: τη διαγραφή του χρέους, την επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, την έξοδο από το ευρώ, τη διαπραγμάτευση με την Ευρωζώνη, την αποδέσμευση από την Ε.Ε., τη δημοκρατική επαναθεμελίωσή της, που λέει ο ΣΥΝ κ.ο.κ. Δεν μένει τίποτε άλλο: η φορολόγηση των πλουσίων, η αναδιανομή του εισοδήματος, η εθνικοποίηση τραπεζών, οι πολιτικές ανάπτυξης και άλλα που προτείνει η Αριστερά, έπονται, προϋποθέτουν τη στάση πληρωμών, δεν την υποκαθιστούν, ΔΕΝ αποτελούν έναν άλλο τρόπο για να συνεχίσουμε να πληρώνουμε τα αβάσταχτα τοκοχρεολύσια. Αλλιώς κοροϊδευόμαστε, δηλαδή όσοι τα προτείνουν αυτά κοροϊδεύουν τον κόσμο, αν έτσι υπονοούν πως θα αποφύγουμε τάχα τη στάση πληρωμών με φιλολαϊκό τρόπο. Δεν είναι πανάκεια από μόνη της, αλλά απαραίτητη προϋπόθεση οποιασδήποτε λύσης.
Η στάση πληρωμών δεν υποκαθιστά τα γενικά πολιτικά αιτήματα της Αριστεράς, όπως το να φύγει αυτή η κυβέρνηση ή να φύγει η τρόικα ή να ακυρωθεί το Μνημόνιο και όλα όσα επιβλήθηκαν τους τελευταίους 22 μήνες κ.λπ. Αποτελεί, όμως, μια αναγκαία πολιτική-οικονομική αιχμή, ένα αίτημα άμεσης δράσης που σήμερα, με την κρισιμότητα που έχει αποκτήσει η άμεση, η «καθημερινή» διαχείριση στα δημόσια οικονομικά, θα έπρεπε να ξεχωρίζει λιτά και μονολεκτικά τις δυνάμεις που είναι ενάντια στην πολιτική του Μνημονίου από τις δυνάμεις που το στηρίζουν. Στην πραγματικότητα, στο πεδίο του άμεσα υλοποιήσιμου, στο πεδίο του διά ταύτα που πρέπει να πείθει για το ρεαλισμό του τον πλατύ κόσμο, δεν υπάρχουν πολλά πράγματα που να ξεχωρίζουν τη γενικόλογη αντιπολίτευση περί «ανάπτυξης» που ασκεί η Ν.Δ. από την επίσης γενικόλογη (για άλλους λόγους) αντιπολίτευση των αντιμνημονιακών δυνάμεων που βρίσκονται στη Βουλή. Η στάση πληρωμών θα ήταν, εξ αντικειμένου, η πιο αιχμηρή διαφορά όχι μόνο με την κυβέρνηση αλλά και με τις δυνάμεις εκείνες που εποφθαλμιούν για μια κυβερνητική εναλλαγή, εντός της ίδιας πολιτικής. Το αίτημα αυτό θα είχε ενάντιά του όλους ανεξαίρετα τους διαχειριστές και υποστηρικτές του Μνημονίου, ξένους και ντόπιους.
Ακόμη κι αν η στάση πληρωμών βρισκόταν απλώς πάνω στο τραπέζι, 22 μήνες τώρα, θα ήταν αυτό το πραγματικό πιστόλι (και όχι εκείνο για το οποίο κινδυνολογούσε ο κ. Παπανδρέου) ενάντια στα κοράκια που τριγυρνούν πάνω από τον πλούτο του λαού και της χώρας. Ο πανικός που καταλαμβάνει τις διεθνείς αγορές και τις ίδιες τις ΗΠΑ ακόμη, στο ενδεχόμενο μιας ελληνικής στάσης πληρωμών, είναι προφανής. Αλλά η τρόικα και όσοι εκπροσωπούνται από αυτήν γνωρίζουν πως στο πρόσωπο της ελληνικής κυβέρνησης έχουν απλώς να κάνουν με υπαλλήλους τους.
Γιατί σιωπούν ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ;
Το πιο αξιοπερίεργο είναι πως σε μια τέτοια κατάσταση «ελεγχόμενης χρεοκοπίας» ή προδιαγεγραμμένης χρεοκοπίας δεν θέτουν το αίτημα της στάσης πληρωμών ούτε η αντιπολίτευση, ούτε (και ειδικά) η Αριστερά! Πρόκειται για παγκόσμια ιστορική πρωτοτυπία. Η απουσία αυτή από τα άμεσα πολιτικά αιτήματα, τόσο του ΚΚΕ όσο και του ΣΥΝ, μόνο ερωτηματικά προκαλεί. Επηρεάζονται οι ηγεσίες τους από την κυβερνητική κατατρομοκράτηση του λαού πως τέτοιου είδους «ακραίες» κινήσεις θα φέρουν περίπου την καταστροφή; Αποφεύγουν να φέρουν σε δύσκολη θέση την κυβέρνηση; Ή απλώς αποφεύγουν να αναλάβουν την ευθύνη ενός τέτοιου αιτήματος; Γιατί, αναμφίβολα, είναι μεγάλη ευθύνη. Όπως άλλωστε και η αδράνεια μπροστά στην καταστροφή της κοινωνίας και της χώρας, από την άλλη μεριά…
Το αίτημα της στάσης πληρωμών μπορεί, σήμερα, να ενώσει ως αιχμή τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού, αριστερούς, δεξιούς και κεντρώους, ενάντια σε μια πουλημένη στις τράπεζες και ξενόδουλη κυβέρνηση. Μπορεί να στριμώξει κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση αν υποστηριζόταν από όλους όσοι εναντιώνονται πραγματικά στο Μνημόνιο. Όπως παλιότερα οι ηγεσίες της Αριστεράς καθυστέρησαν να υποδεχτούν το κίνημα άρνησης πληρωμών, που έβρισκε όμως ανταπόκριση σε πλατύ κόσμο πέρα από πολιτικές καταγωγές, το ίδιο τώρα κινδυνεύουν να καθυστερήσουν να προβάλλουν επιθετικά τη στάση πληρωμών τόσο που πλέον θα είναι ίσως αργά. Στην τρομοκρατία τρόικας και κυβέρνησης πως δεν θα λάβουμε την επόμενη δόση αν δεν εφαρμόσουμε το ένα και το άλλο, δεν υπάρχει άλλη απάντηση: «Μην πάρετε τη δόση, κάντε στάση πληρωμών στους δανειστές». Αν αυτή η κυβέρνηση δεν μπορεί να το κάνει αυτό, να έρθει μια άλλη που θα το πράξει και θα το πράξει σε όφελος του λαού.
