Δεν έχουν τέλος οι τουρκικές προκλήσεις σε βάρος της Ελλάδας σε όλο τον άξονα των συνόρων από τον Έβρο ως την Κύπρο. Πριν λίγες μέρες συνεδρίασε το Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας της Τουρκίας όπου χαράκτηκε η γραμμή των επιθετικών κλιμακώσεων της Άγκυρας μετά την κατάφωρη υποκρισία των «ήρεμων νερών» του καλοκαιριού. Στην απόφασή του, το πανίσχυρο αυτό όργανο, τονίζει μεταξύ άλλων: «Η αγνόηση των καλοπροαίρετων, εποικοδομητικών και προσανατολισμένων προτάσεων και προσεγγίσεων της Τουρκίας σε θέματα Αιγαίου, Αν. Μεσογείου, Κύπρου και παράτυπης μετανάστευσης, είναι αντίθετη τόσο με το διεθνές δίκαιο όσο και με την ισότητα και τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η υποστήριξη των μονομερών δράσεων και των εχθρικών στάσεων της ελληνοκυπριακής διοίκησης θα εμβάθυνε περαιτέρω τις συγκρούσεις στην περιοχή». Η σκληρή προειδοποίηση για πολεμικές συγκρούσεις στην περιοχή επαναλήφθηκε και εξειδικεύτηκε με χθεσινή ανακοίνωση του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών όπου οι απειλές επαναλαμβάνονται πιο προκλητικά. Στην ανακοίνωση γίνεται λόγος για τις «μαξιμαλιστικές διεκδικήσεις της Ελλάδας» και σημειώνεται ότι «είναι όνειρο θερινής νυκτός ότι η Ελλάδα μπορεί να μας κάνει να αποδεχτούμε αυτές τις διεκδικήσεις, οι οποίες αμφισβητούνται και από τη διεθνή κοινότητα, διαμορφώνοντας διμερείς στρατιωτικές συμμαχίες εναντίον της Τουρκίας, με τρόπο που βλάπτει τη Συμμαχία του ΝΑΤΟ». Η ανακοίνωση καταλήγει με νέες απειλές για την ειρήνη: «Τέτοιες μάταιες προσπάθειες θα αυξήσουν ακόμη περισσότερο την αποφασιστικότητά μας να προστατεύσουμε τόσο τα δικά μας δικαιώματα όσο και τα δικαιώματα της ΤΔΒΚ στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο. Αντί για συνεργασία, η πολιτική εξοπλισμών, απομόνωσης και αποξένωσης της Τουρκίας από την Ελλάδα είναι μια προβληματική πολιτική που θα βλάψει την ίδια και την Ε.Ε., της οποίας είναι μέλος, και θα απειλήσει την περιφερειακή ειρήνη και σταθερότητα».
Λίγες μέρες νωρίτερα το ίδιο υπουργείο είχε καταγγείλει την Ελλάδα για «καταπάτηση των θρησκευτικών ελευθεριών της τουρκικής μειονότητας στη Θράκη» με αφορμή το ωράριο των μειονοτικών σχολείων στην περιοχή ενώ την ίδια στιγμή ένας σύμβουλος του Τουρκοκύπριου εκπροσώπου Τατάρ επανάφερε στην επικαιρότητα το σχέδιο διεκδίκησης από την Τουρκία ολόκληρης της Κρήτης σε δηλώσεις του με αφορμή το σεισμό στο νησί.
Οι προκλητικές δηλώσεις της Τουρκίας, για σοβαρά ή μη θέματα, διαδραματίζονται τη στιγμή που ο Ερντογάν απέτυχε να συναντηθεί με τον Αμερικάνο πρόεδρο Μπάϊντεν στη Νέα Υόρκη κι ενώ και η πολυδιαφημιζόμενη συνάντηση με τον Πούτιν δεν είχε τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Η κλιμάκωση της έντασης, τόσο λεκτικά όσο και έμπρακτα, υποσημειώνει ότι οι τουρκικές διεκδικήσεις κλιμακώνονται διαρκώς και με μεγαλύτερης θρασύτητας αιτήματα, όσο η ελληνική πολιτική ελίτ εκούσια αποδέχεται την προτροπή-εντολή της δυτικής συμμαχίας για παράδοση στην τουρκική ατζέντα.
Καλλιέργεια φόβου
Απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα όλες οι πτέρυγες του πολιτικού κόσμου σιωπούν εκκωφαντικά έχοντας αποδεχθεί ως αξεπέραστη πραγματικότητα την αναγκαιότητα συμβιβασμού. Ταυτόχρονα έχουν αναθέσει ως εργολαβία σε κάθε λογής ιδρύματα και ΜΜΕ την καλλιέργεια ενός παραλυτικού φόβου έναντι του κινδύνου σύγκρουσης στην περιοχή με το ψευδεπίγραφο επιχείρημα της «προάσπισης της ειρήνης» και την ψευδαίσθηση ότι ΗΠΑ και Ε.Ε. θα αποτρέψουν μια νέα ταπείνωση.
Όχι τυχαία, η ανακοίνωση της αγοράς των γαλλικών φρεγατών από το Πολεμικό Ναυτικό συνδέθηκε με τις ανάγκες ενίσχυσης της Ν.Α. πτέρυγας του ΝΑΤΟ χωρίς καμιά αναφορά στην ανάγκη υπεράσπισης της εθνικής κυριαρχίας και ακεραιότητας της χώρας. Μάλιστα ο ίδιος ο πρωθυπουργός σε συνέντευξή του στην ελληνική τηλεόραση από τη Γαλλία δήλωσε αισιόδοξος για την πορεία των ελληνοτουρκικών σχέσεων διευκρινίζοντας ότι «οι μεγάλες διαφορές μας με σημαντικότερη, κυριότερη, το ζήτημα της οριοθέτησης των Θαλασσίων Ζωνών στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο μπορούν να λυθούν μόνο με πρόσβαση στο ένα εργαλείο που έχουμε στη διάθεσή μας για την επίλυση τέτοιων θεμάτων, που είναι το Διεθνές Δίκαιο». Φέρνοντας μάλιστα ως παράδειγμα τις συμφωνίες με Ιταλία και Αίγυπτο για τη χάραξη ΑΟΖ με μειωμένη επήρεια των νησιών εμφατικά σημείωσε: «Εμείς αποδείξαμε και στην περίπτωση της Ιταλίας και στην περίπτωση της Αιγύπτου ότι μπορούμε να κάνουμε τέτοιου είδους συμφωνίες. Συμφωνίες που απαιτούν, ναι, θα το πω ανοιχτά και κάποιες αμοιβαίες υποχωρήσεις, προκειμένου να μπορούμε να πετύχουμε τελικά λύσεις που θα είναι προς όφελος όλων».
Έχουμε λοιπόν εδώ με τον πιο σαφή τρόπο την εγκατάλειψη της πολιτικής της «μίας και μοναδικής διαφοράς» με την Τουρκία και παραδοχή της ύπαρξης «μεγάλων διαφορών» που μπορούν να επιλυθούν με «αμοιβαίες υποχωρήσεις». Ξέχασε βέβαια ότι η Ελλάδα δεν διεκδικεί τίποτα από την Τουρκία ενώ η Άγκυρα διεκδικεί το μισό Αιγαίο, ολόκληρη την Κύπρο, δεκάδες κατοικημένα νησιά και ειδικό καθεστώς στη Θράκη. Σε τι λοιπόν έγκειται ο συμβιβασμός και ποιος προδιαγράφεται ως ο χαμένος της υπόθεσης;
