Αυτό το άρθρο διακινδυνεύει να είναι λάθος από την πρώτη γραμμή ως το τέλος. Γράφω για τις διεθνείς εξελίξεις γνωρίζοντας, όπως η πλειοψηφία των δημοσιογράφων στον κόσμο, ότι οι αξιόπιστες διαθέσιμες πληροφορίες είναι ελάχιστες και δεν προορίζονται για κατοίκους εξαρτημένων χωρών όπως η Ελλάδα. Τρανό παράδειγμα όχι με δημοσιογράφο αλλά με τον πρωθυπουργό Κων/νο Μητσοτάκη που έμαθε πως θα γίνουν εκλογές στην Ελλάδα από τον Αμερικανό υφ/γό Ηγκλεμπέγκερ όταν το αεροπλάνο του προσγειώθηκε στο τότε αεροδρόμιο, στο Ελληνικό. Ο Κων/νος Μητσοτάκης δεν παραπονέθηκε ποτέ για την προσβολή. Ούτε άλλοι πολιτικοί παράγοντες μίλησαν.
Δεύτερο παράδειγμα ήταν η αποκλειστική πληροφορία μου (εφημερίδα Μεσημβρινή και βιβλίο Στ. Καλεντερίδη εκδ. Ινφογνώμων) ότι η ελληνοτουρκική κρίση τον Μάρτιο 1987 ήταν ψευδής, δεν υπήρξε πραγματική κρίση, αλλά ήταν, με υπόδειξη Κίσινγκερ, προσυμφωνημένη ενέργεια των Παπανδρέου-Οζάλ, δήθεν ότι πάνε σε πόλεμο, ώστε να φοβηθεί ο κόσμος και να αρχίσει ο ελληνοτουρκικός διάλογος. Αυτός ο διάλογος συνεχίζεται ως σήμερα, με τον Κυρ. Μητσοτάκη.
Το σκεπτικό του Κίσινγκερ ήταν ότι η δημιουργία κρίσης και ο φόβος πολεμικής σύγκρουσης θα «υποχρέωνε» τους ηγέτες των δυο χωρών να έρθουν σε συνομιλίες για να βρεθεί λύση. Καμία πλευρά δεν θα ήταν υπόλογος για απαράδεκτη υποχώρηση στον εχθρό αφού θα είχε υποχωρήσει για να σωθεί η ειρήνη, ένα ανώτερο αγαθό. Ε! αυτό ακριβώς δεν συμβαίνει αυτή τη στιγμή;
Βέβαια τότε υπήρχε ο Κίσινγκερ, ως επιβλέπων, για τη διευθέτηση του θέματος. Στην περίπτωση μας «επιβλέπων» είναι ο απτός φόβος της γενικής, παγκόσμιας, καταστροφής. Γι’ αυτό θεωρώ τις απειλές για πυρηνικό πόλεμο άσφαιρες, μια τεράστια μπλόφα.
Άκρως υπολογίσιμος παράγων, αρνητικός στον πόλεμο, είναι η κατάσταση, κυρίως αλλά όχι μόνο, της Οικονομίας στις ΗΠΑ, ιδίως των μικρομεσαίων και εργατικών στρωμάτων. Το άμεσο ορατό αποτέλεσμα αυτής της κρίσης ήταν η νίκη του Τραμπ. Βέβαια, ως τώρα, ο καπιταλισμός έχει προσφύγει στον πόλεμο τουλάχιστον δυο φορές για να λύσει τα οικονομικά και άλλα προβλήματά του. Αλλά ταυτόχρονα το τίμημα ήταν υψηλό: την πρώτη φορά η Ρωσία στράφηκε στον κομμουνισμό ενώ τελικά είναι κορυφαίος αντιδυτικός πόλος και τη δεύτερη φορά ξεφύτρωσε η Κίνα… Η πρόσφατη σύναξη των BRICS, με δεσπόζουσα την παρουσία του Πούτιν, έδειξε επίσης ότι η Δύση, σε άμυνα, περιχαρακώνεται ενώ «οι άλλοι» διευρύνονται.
Κάπως πρέπει να «ρυθμιστεί» στις ΗΠΑ το αγριεμένο πλήθος που ξεφεύγει από τον έλεγχο, τώρα των Δημοκρατικών και αύριο ίσως και των Ρεπουμπλικάνων. Επειδή, λαός που πεινάει μπορεί να καταλήξει, για ένα διάστημα, ευνουχισμένος αλλά εξίσου μπορεί να γίνει ανεξέλεγκτος. Και επειδή η οπλοφορία είναι γενικευμένη στις ΗΠΑ, η πόρτα του εμφυλίου είναι ανοιχτή. Δεν προτρέχω, επισημαίνω ρίζες του κακού και διαπιστώνω κακώς κείμενα, όπως πριν από μένα και πολύ πιο μελετημένα τα έχουν επισημάνει Ευρωπαίοι και Αμερικάνοι με διασημότερο τον Αμερικανοεβραίο καθηγητή Μιρσχάϊμερ.
Επιγραμματικά τρεις τελικές επισημάνσεις:
- Σ’ αυτή τη φάση οι διαφωνίες στους BRICS είναι υπαρκτές σε επίπεδο τακτικής αλλά τις υπερβαίνουν εύκολα επειδή ξέρουν ότι τυχόν ήττα τους θα είναι μοιραία για το μέλλον τους.
- Οι ΗΠΑ βρίσκονται σε σημείο καμπής, αν θα υπερβούν τις εσωτερικές δυσχέρειες και αν το κόστος της υπέρβασης αποδειχθεί δυσβάστακτο έτσι ώστε να έχουν απώλειες ισχύος. Δεν είναι η πρώτη φορά στην Ιστορία που κάποιος από την κυρίαρχη τάξη ακολουθεί ρηξικέλευθο δρόμο και σώζει την παρτίδα. Απάντηση στην πράξη.
- Οι Ρωσία-Κίνα, οι διαφορές τους τώρα δεν αναστέλλουν την συνεργασία τους. Στο μέλλον θα δούμε, νέες καταστάσεις, άλλα δεδομένα, άλλες απόψεις.
Η τέταρτη παρατήρηση είναι για την Ελλάδα. Το ελληνικό (αθηναϊκό) κατεστημένο είναι σε κυρίαρχη θέση πολιτικά-κοινωνικά. Όσο κανείς δεν το απειλεί η χώρα θα καθεύδει. Τώρα Αριστερά και Δεξιά, η πρώτη σκόρπια στους πέντε ανέμους και η δεύτερη παραπατάει, στην Οικονομία και στα Εθνικά. Όπως στρώνουμε, έτσι θα κοιμηθούμε.
