Η κυβέρνηση δεν έχει κάνει ως τώρα κάποιες σοβαρές αντιλαϊκές πράξεις, από αυτές που οδηγούν σε καταλυτική φθορά και πτώση. Ωστόσο το βασικό της στήριγμα δεν είναι ο κόσμος. Είναι ο φόβος. Ο φόβος του κορωνοϊού είναι βασικός πυλώνας στήριξης της κυβέρνησης. Ακόμα και οι κατά πεποίθηση, κατά φαντασία ή κατ’ εντολή, ακροαριστεροί, ομνύουν στον Κηλαηδόνη που συνιστά «θα μείνω σπίτι». Όσα κάνει η κυβέρνηση της δίνουν τράτο ζωής αλλά δεν προσκομίζουν πιστούς. Ο άλλος πυλώνας είναι ο μόνιμος ο φόβος της Τουρκίας, όπως θα πούμε στο τέλος.
Η κυβέρνηση παίρνει δύσκολα, αλλά όχι εκτός λογικής, μέτρα για τον κορωνοϊό και κρατάει υποτονική στάση απέναντι στις τουρκικές προκλήσεις σε βαθμό παρεξήγησης. Ευνοϊκή συνθήκη είναι ότι δεν υπάρχει αντιπολίτευση με διαφορετική πρόταση. Η λεγόμενη αξιωματική αντιπολίτευση δεν έχει ούτε την όψη ούτε την κόψη μαχητή. Είναι ισοπεδωμένη, ίσια με το πάτωμα. Ο μόνος που ξεχωρίζει είναι ο υπεράνω σχολίων κύριος Πολάκης. Ο Τσίπρας, υπέρτατος ρεαλιστής, (οπορτουνιστής, καιροσκόπος, λένε άλλοι) βλέπει ότι στην πολιτική ζωή επικρατεί το τίποτα, το μηδέν, το σύννεφο χωρίς βροχή, η γη χωρίς χορτάρι. Και άφησε να εννοηθεί, στη Βουλή, με αφορμή τη συζήτηση για την Υγεία, ότι θέλει συμμετοχή στην κυβέρνηση υπολογίζοντας ότι δεν θα ξεχωρίζει από το τοπίο.
Συγκυβέρνηση θέλουν και οι Γερμανοί που έχουν, λέει, καπαρώσει από καιρό την κυβέρνηση και πιστεύουν ότι λίγος ΣΥΡΙΖΑ θα την έκανε πιο πικάντικη. Την πρόταση Τσίπρα απόρριψε ο Μητσοτάκης αλλά το ΚΚΕ έπιασε στον αέρα την ιδέα. Και η ηγεσία του πρότεινε, για πρώτη φορά από τότε που αναθεμάτισε τους «αναθεωρητές», να συμπράξει το ΚΚΕ με τον «ήρωα των Πρεσπών» και τον κ. Βαρουφάκη του ΜέΡΑ 25, να πάνε μαζί στο Πολυτεχνείο. Το θέμα έπαιξε στην κοινωνία του θεάματος υπό τον τίτλο «ενότητα της αριστεράς». Το ζήτημα δεν είναι ότι η ιδέα έπεσε στο κενό αλλά πως στην ηγεσία είδαν το κόμμα τους αντάμα με τον ήρωα των Πρεσπών και τον πρώην υπουργό του σε κοινό αγώνα για τη Δημοκρατία. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου και του κόμματος. Νομίζαμε ότι το ΚΚΕ είχε παρατήσει οριστικά το ρόλο πλυντηρίου ποικίλλων αστέρων του πολιτικού στερεώματος.
Σε ταΐζω με ό,τι αποφάγια βρίσκω, επιδόματα, βοηθήματα, ενισχύσεις. Αν, όμως, δεν είσαι φρόνιμος μπορώ να σου βάλω πρόστιμο ή να σε δείρω για να προσαρμοστείς στη νέα πραγματικότητα, της οικονομικής κρίσης, της εκ περιτροπής εργασίας, της καραντίνας και ό,τι άλλο πέσει στα κεφάλια μας
Η κυβέρνηση δεν καταφέρνει να υπερβεί το ποσοστό δεξιών κυβερνήσεων σε κανονικούς καιρούς. Αλλά οι καιροί δεν είναι κανονικοί. Τελικά, μόνη της τα φτιάχνει, μόνη της τα χαλάει. Για παράδειγμα, άλλο η αναγκαία πειθαρχία για το καλό του κοινωνικού συνόλου, ακόμα και με δόση φοβέρας, και άλλο να μπαίνουν στα σπίτια τα όργανα της τάξης και να επιβάλλουν πρόστιμο σε πέντε-έξι ανθρώπους που τους κάρφωσε ο γείτονας με πρόφαση την ευταξία. Ποτέ δεν έλειψαν οι σιχαμένοι μικροχαφιέδες της γειτονιάς, σε καμία χώρα, και σε κάθε σύστημα. Τέτοιες πρακτικές, συσσωρευμένες, γίνονται αιτία και αφορμή για άλλου είδους συσσώρευση αντίδρασης, αντίστασης, οργής και ανατροπής. Η κάθε εξουσία, συντηρητική, φιλελεύθερη, σοσιαλιστική ή κομμουνιστική, εύκολα γλιστράει προς τη βίαιη επιβολή των θέσεών της. Έτσι ώστε η δικαιολογία ότι όλα γίνονται για το καλό μας να πέφτει σε κλεισμένα αυτιά. Κάπως έτσι ο κόσμος μπαϊλντισμένος από τη διαφθορά και την ανικανότητα ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ μιας και αυτά είναι η άλλη όψη του καταναγκασμού, της βίας και της αυθαιρεσίας: Σε ταΐζω με ό,τι αποφάγια βρίσκω, επιδόματα, βοηθήματα, ενισχύσεις, (θυμηθείτε πόσες τέτοιες ελεημοσύνες έδινε ο ΣΥΡΙΖΑ). Αν, όμως, δεν είσαι φρόνιμος μπορώ να σου βάλω πρόστιμο ή να σε δείρω για να προσαρμοστείς στη νέα πραγματικότητα, της οικονομικής κρίσης, της εκ περιτροπής εργασίας, της καραντίνας και ό,τι άλλο πέσει στα κεφάλια μας.
Ο Ερντογάν πρόβλημα για τη Δύση
Η Τουρκία του Ερντογάν έχει ξεφύγει προ πολλού από το στενό πλαίσιο της ελληνοτουρκικής διένεξης. Ο Ερντογάν αναπτύσσει δραστηριότητα από το Αιγαίο και τη Λιβύη ως την Αίγυπτο και εισχωρεί στην άμεση γειτονιά της Ρωσίας, στο Ναγκόρνο Καραμπάχ. Έχει τη συμπεριφορά ηγέτη μιας πραγματικής περιφερειακής Δύναμης. Αλλά δεν έχει την πραγματική ισχύ. Είναι χάρτινη τίγρης. Οι άλλοι τον αντιμετωπίζουν ως απεχθή εισβολέα. Τώρα έχει κάνει δυο κρίσιμα λάθη:
Άγγιξε, ασυλλόγιστα, με το Ναγκόρνο Καραμπάχ, τα σύνορα της Ρωσίας. Οι Ρώσοι, όμως, απέκλεισαν την Τουρκία, ως Δούρειο Ίππο των ΗΠΑ, από την ασφάλεια της περιοχής. Το θράσος του ασυζητητί καταγράφηκε.
Δεύτερον, ο Ερντογάν επιτέθηκε ανάρμοστα κατά της Γαλλίας. Ο Μακρόν έχει εκλογές σε περίπου ένα χρόνο, το ’22, και ξέρει ότι το έδαφος στην Ε.Ε. για το Βερολίνο θα είναι πολύ λιγότερο σταθερό από πέρυσι. Επειδή με Τραμπ ή Μπάιντεν οι ΗΠΑ έχουν ράμματα για τη γούνα της Γερμανίας που υπονομεύει την ηγεσία τους. Ο Μακρόν, για την επιβίωσή του και το κύρος της Γαλλίας, δεν μπορεί να επιτρέψει στην Ε.Ε. να καταπιεί αμάσητα τις προσβολές του δήθεν Σουλτάνου. ΗΠΑ, Ε.Ε. και Ρωσία εκδηλώνουν σταδιακά τη δυσαρέσκειά τους για την Τουρκία του Ερντογάν. Γαλλία και Ρωσία, (μαζί με την Αγγλία), έκαναν το «θαύμα» στο Ναβαρίνο και η Ελλάδα ελευθερώθηκε. Έτσι που πάμε θυμίζουμε τους «Μοιραίους» του Βάρναλη που πρόσμεναν «ένα θάμα». Και εμείς.
