του Γιώργου Αρχοντόπουλου*
Το 2016, παρά το δίσεκτο φορτίο του, φεύγει με πολύ θετικές ειδήσεις από τα κινήματα του νερού. Υπήρξαν σημαντικές νίκες, τόσο σε τοπικό όσο και σε εθνικό επίπεδο. Standing Rock, Βαρκελώνη, Σλοβενία, Ιρλανδία, μεταξύ των σημαντικότερων περιπτώσεων που, η οργάνωση, η αλληλεγγύη, δικτύωση και το κυριότερο, η συμμετοχή και η επιμονή έφεραν τα θετικά αποτελέσματα.
Το κίνημα του νερού στην Ιρλανδία Δικαίωμα στο Νερό (Right2Water.ie), μετά από τρία χρόνια κινητοποιήσεων, κατάφερε να μετατραπεί σε ένα πολιτικό κίνημα Δικαίωμα στην Αλλαγή (Right2Change) που κατέβηκε στις εκλογές συμπεριλαμβάνοντας όσους υποψηφίους δήλωναν αντίθετοι στην ιδιωτικοποίηση του νερού. Αποκορύφωμα, η πρόσφατη απόφαση για εθνικό δημοψήφισμα κατά της ιδιωτικοποίησης. Μια πρωτοβουλία που ξεκίνησε από τα κάτω, όταν δεκάδες χιλιάδες μέιλ βομβάρδισαν τους βουλευτές.
Η Σλοβενία, έγινε η πρώτη ευρωπαϊκή χώρα, που η αναγνώριση του νερού ως ανθρώπινο δικαίωμα πέρασε στο Σύνταγμα, βάζοντας ουσιαστικά ταφόπλακα στα όνειρα των πολυεθνικών. Πλέον το Σύνταγμα της χώρας αναφέρει ρητά ότι το πόσιμο νερό αποτελεί ανθρώπινο δικαίωμα. Ήταν μια πρωτοβουλία που ξεκίνησε πάλι από τα κάτω με υπογραφές 51.000 πολιτών.
Στην περιοχή της Βαρκελώνης, το νερό το διαχειρίζονται για σχεδόν 130 χρόνια, ιδιώτες. Η επιστροφή του νερού στη δημόσια διαχείριση, αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους στόχους των κινημάτων πανευρωπαϊκά, νίκη σύμβολο που μαζί με το Βερολίνο και το Παρίσι θα αποτελεί την κορυφαία τριάδα των επαναδημοτικοποιήσεων. Η εκλογή της Άντα Κολάου -ακτιβίστρια κατά των εξώσεων- στη δημαρχεία της Βαρκελώνης, ήταν το ορόσημο για το κίνημα. Μόλις πριν από λίγες ημέρες, το δημοτικό συμβούλιο της πόλης αποφάσισε την επιστροφή στη δημόσια διαχείριση.
Τέλος , δεν θα μπορούσε για το 2016, να μην αναφερθεί η μεγαλειώδης νίκη των Ινδιάνων και των κινημάτων στο Standing Rock των ΗΠΑ. Μια τεράστια κινητοποίηση, από τον περασμένο Απρίλη, κατά της διέλευσης αγωγού πετρελαίου από τα ιερά χώματα της φυλής των Σιού, και με τον κίνδυνο της μόλυνσης του ποταμού Μιζούρι. Το κίνημα ουσιαστικά ήρθε αντιμέτωπο με όλο τον μηχανισμό καταστολής των ΗΠΑ, και νίκησε! Ο Στρατός αποφάσισε να διερευνήσει εναλλακτικές διαδρομές.
Στην Ελλάδα: το σωματείο της ΕΥΑΘ με το SOSτε το Νερό έβαλε στην ατζέντα την προστασία του νερού συνταγματικά, το περασμένο Σεπτέμβρη σχεδόν 3.500.000 μέιλ στάλθηκαν στους βουλευτές αναγκάζοντας την κυβέρνηση να ψηφίσει νομοτεχνική βελτίωση για την ένταξη των ΕΥΑΘ-ΕΥΔΑΠ στο υπερταμείο. Όποιος δεν βρίσκει κοινές δράσεις στην Ελλάδα με τις δράσεις των κινημάτων διεθνώς, και επιμένει σε θέσεις ότι «τα ΣΔΙΤ είναι σωτηρία», και ότι «σώθηκαν οι ΕΥΑΘ-ΕΥΔΑΠ» καλά θα κάνει να προσέχει να μην πέσει από τα σύννεφα. Το κίνημα του νερού είναι εδώ, παρόν, και σε ζύμωση, η 3η Πανελλαδική Συμμαχία που διοργανώθηκε από το ΣΕΚΕΣ-ΕΥΔΑΠ, με την συμμετοχή 40 συλλογικοτήτων ουσιαστικά επιβεβαίωσε την αρχή του Πασκάλ: Η πίεση που ασκείται σε ένα ρευστό (νερό) μεταδίδεται ομοιόμορφα προς όλες τις διευθύνσεις. Το νου σας!
* Ο Γιώργος Αρχοντόπουλος είναι πρόεδρος του σωματείου εργαζομένων της ΕΥΑΘ
